Και τα όργανα παίζουν πάντα σε λάθος τέμπο που οι άμουσοι αγνοούν…

Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]

Γιατί να ξημερώνουμε μέσα στο θάνατο; Γιατί τον καφέ μας να τον συνοδεύει το νεκροκούλουρο; Γιατί ο Πολιτισμός έφτασε αλλά δε μας ακούμπησε. Γιατί από την εποχή του Νεάντερνταλ προγόνου, ο άνθρωπος γράφει Ιστορία κρυμμένος πίσω από τα ένστικτα της επιβίωσής του. Μόνο που κάθε φορά φροντίζει να τα αρωματίζει με την εσάνς των συμφερόντων και την άλογης και παράλογης υπνώτισής του από τα πολιτικά πάθη και τα λάθη του. Και βέβαια αυτά τα λόγια απευθύνονται σε όσους, με ή και χωρίς την υπογραφή τους, διαπράττουν το έγκλημα να πιστεύουν στην πλάνη που τους θέλει να κερδίζουν πίσω από τις ψευτοϊδεολογίες της εποχής μας.

Γιατί δεν είμαι από εκείνους που για κανένα λόγο θα πέσουν να φάνε από τον τορβά που όλα τα σαγόνια έσταξαν τα πεινασμένα σάλια τους, νιώθοντας με τον τρόπο τους την επικαιρότητα. Καμιά φορά η σιωπή μαρτυρά μια απόγνωση που η όποια παρέμβαση μοιάζει μάταιη. Όχι δε ζητάω να παραιτηθούμε από όποιον αγώνα μας επιτάσσει η συνείδηση μας. Αλλά είναι απαράδεκτο να ορμάμε παίρνοντας θέση κομματική για όσα συμβαίνουν.

Το παιχνίδι μοιάζει στημένο από πριν. Τα πιόνια δεν είναι τα θύματα, αλλά εμείς που δοκιμάζονται τόσο οι αντοχές μας όσο και η αντίληψή μας να πιστεύουμε ή να φοβόμαστε. Γιατί ακόμα δεν καταλάβαμε ότι το έγκλημα το κάνουμε εμείς που στο κοινοβουλευτικό θέατρο παίζουν ατάλαντοι και ανεπάγγελτοι εραστές της προβολής που θα έκαναν τα πάντα για να υπάρχουν στα φώτα. Γι’ αυτό και ποτέ δεν έχουν ξεκάθαρη θέση, γι’ αυτό και φοβούνται να είναι αυτόβουλοι, γι’αυτό και δημιουργούν ένα κύκλο προστασίας από ΜΜΕ και κακομοίρηδες ψηφοφόρους εκμεταλλευόμενοι κι εκείνοι τις ανάγκες τους. Και αντίστροφα.

Υποδύονται τη θλίψη για τον άδικο θάνατο ιδεολόγων. Υποδύονται την όποια παραδειγματική καταδίκη του κάθε φονιά. Αλλά παίζουν το παιχνίδι της ψήφου. Ειδικά τώρα τελευταία, τα φεγγάρια συνηγόρησαν να αποκαλυφθεί αυτή η παντελής έλλειψη ταλέντου τους. Ούτε υπερασπίζονται τον εαυτό τους ούτε αισχύνονται για τις οδύνες που προκαλούν και ματώνουν τόσο άτσαλα που γλιστρούν στο σκηνικό τους. Γιατί αν όλα αυτά ήταν όντως εγκλήματα που συνιστούν άμεση λύση, τότε κανείς δε θα πήγαινε στο ρουσφετογραφείο του αλλά θα καθόταν να απολογηθεί, να φταίξει, να δικαιολογηθεί, να παραιτηθεί, να σωπάσει ακόμα, αλλά όχι να λείπει.

Λυπάμαι μόνο που κάποιοι πενθούν, θυμώνουν, συσσωρεύουν το μίσος τους για αργότερα, πικραίνονται χωρίς ακόμα να έχουν καταλάβει πως αυτός ο χορός όσο υπάρχει μουσική ποτέ δε θα σταματήσει. Και τα όργανα παίζουν πάντα σε λάθος τέμπο που οι άμουσοι αγνοούν.