ΣΤΙΓΜΕΣ Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου /συγγραφέας – εκπαιδευτικός / ardjanidou.psichogios.gr
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου με βρίσκει με τον αδερφό μου στο σπίτι της θειάς μας, αδερφή της μητέρας μου, οι γονείς μας ένα χρόνο πριν μας είχαν εμπιστευτεί στα χέρια της για να συνεχίσουν να εργάζονται στη Γερμανία. Όπως πάντα ήμουν σιωπηλή και φοβισμένη και θυμάμαι κείνες τις μέρες πως άκουγα όσα συνέβαιναν με λίγα να καταλαβαίνω, αλλά πολλά να περιμένω.
Θυμάμαι πως ρώτησα την αγαπημένη θειά μας όταν ακούστηκε πως η χούντα πέφτει: Και τώρα θα γυρίσουν θεία, έτσι δεν είναι;
Η μητέρα μας επέστρεψε τέλη του 1974,ο πατέρας μου όμως άργησε περίμενε να ομαλοποιηθεί πλήρως η κατάσταση, και μας συνάντησε αρχές του 1976,η πατρίδα τον είχε ταλαιπωρήσει από τα δεκαέξι του στέλνοντάς τον αμούστακο στις φυλακές της Κέρκυρας, άντρα του χάρισε με όρους την ελευθερία του. Η ξενιτιά για αυτόν ήταν η μόνη πόρτα προς την ελευθερία, Η πόρτα για να χορτάσει την οικογένεια ψωμί και να ονειρευτεί την παιδεία των παιδιών του. Τούτες τις μέρες όσο μεγαλώνω γυρνώ πίσω και νιώθω την πίκρα να μεγαλώνω δίχως γονείς για λόγους οικονομικούς, για τις πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα, αλλά αισθάνομαι και το μικρό χέρι του αδερφού μου μέσα στο δικό μου να αναζητά την υποστήριξη. Νιώθω ακόμα και για πάντα την αγάπη της θειάς μας, τον φόβο όπως και τη μοναξιά αφού ένιωθα ξένη στον τόπο μου.
Η φωτογραφία από την επίσκεψή μας το 1970 με τη μητέρα μας στο Νταχάου και ο πατέρας μας μαζί με τη μητέρα μας 1965 στο Βαλτσάσσεν μέσα το Χάιμ που ζήσαμε για δυο έτη.
