Γράφει η Έλενα Χουσνή
Αυτό θα μπορούσε να είναι το Motto αυτών των εκλογών.. αν… Αν είχαμε το περιθώριο να επαναπαυτούμε στην μακαριότητα του «Δεν ξέρω». Όχι του έντιμου δεν ξέρω, εκείνου που παραδέχεται το πεπερασμένο της άγνοιάς μας, αλλά του άλλου, του φυγόδικου «δεν ξέρω» που, παραμονές εκλογών, κανονικά, δεν συγχωρείται. Και λέμε κανονικά για να αντιδιασταλούμε με την έλλειψη κανονικότητας αυτών των εκλογών. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Τι έχουν αυτές οι εκλογές που μας είναι γνώριμο;
- Πρώτον: εκβιαστικά διλήμματα. Μέσα ή έξω από την Ευρώπη, με ή χωρίς σύνορα, με ή χωρίς φόρους και ΕΝΦΙΑ, με πορεία προς τα εμπρός ή οπισθοδρόμηση κτλ κτλ. Όποια κι αν είναι και όποια προβιά λύκου και αν φορούν, τα εκβιαστικά διλήμματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των εκλογικών αναμετρήσεων στη χώρα μας και έτσι ουδείς μοιάζει να έχει εκπλαγεί από αυτά.
- Δεύτερον, ασύδοτες, ανερμάτιστες και χωρίς ειρμό πολλές φορές, πολιτικές κοκορομαχίες από «πετεινάρια» που θέλουν να αναδειχθούν νικητές και να λάβουν το έπαθλο. Γνώριμη και αυτή η περπατησιά από τότε που… από ιδρύσεως του πολιτικού συστήματος στη χώρα.
- Τρίτον, νεοπαγείς πολιτικούς αρχηγούς, αδέσποτα που μαντρώνονται και αμνοερίφια που σταυλίζονται στη στάνη του εν δυνάμει νικητή. Κι αυτά déjà vu.
Τι δεν περιμέναμε να έχουν αυτές οι εκλογές.
- Πρώτον το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, σχεδόν του ‘89, μεταφερμένο στα social media, όπου υποψήφιοι και ψηφοφόροι, σφάζονται λεκτικά, δημιουργώντας πλέον και με εκλογική σφραγίδα ηλεκτρονικά καφενεία, χρωματισμένα, και αποχρωματισμένα που όμως αντιγράφουν και… επαυξάνουν την λογική πόλωσης των υποψηφίων. Η πλατεία πέθανε… ζήτω ο… τοίχος. Και αν ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία, θα το δούμε την επομένη των εκλογών όταν θα έχει γράψει ένα κεφάλαιο ή μια απλή υποσημείωση.
- Την θριαμβική επάνοδο του δικομματισμού, με άλλα ονόματα, αλλά τα ίδια συστατικά. Και την σταδιακή συρρίκνωση των «μικρών» σε ποσοστιαίο μέγεθος ή πολιτική χάρη που μοιάζουν να συνωθούνται περισσότερο στα εκτός παρά στα εντός της Βουλής καφενεία. Και λέω ότι δεν το περιμέναμε, ενδεχομένως τόσο γρήγορα, γιατί η κρίση και οι συνακόλουθες αυτής νόσοι θα ήταν λογικό (;) να οδηγήσουν σε μια πολιτική διασπορά ψήφων αφού η συντριπτική πλειοψηφία εκφράζεται θετικά για την δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων. Τις θέλουμε μεν, φροντίζουμε για τις αυτοδύναμες δε. Και πάλι η εθνική διπολική μας διαταραχή.
Στο τέλος όλων αυτών ή εξαιτίας όλων αυτών που είναι συναγόμενα συμπεράσματα αλλά ουχί εκλογικά αποτελέσματα, όλοι συνασπιζόμαστε και καλυπτόμαστε γύρω από αυτό το «Δεν ξέρω». «Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω», «Δεν ξέρω τι θα γίνει», «Δεν ξέρω ποιος θα νικήσει», «Δεν ξέρω τι μου γίνεται».
Κι αφού τα «Δεν ξέρω» είναι πλέον αυτοδύναμα στην σκέψη του ελληνικού λαού, που να μείνει χώρος για το… εξωκοινοβουλευτικό «Ξέρω;». Δεν είναι καιρός για ψηφοφόρους αυτός. Παλιόκαιρος…
