Η Ελλάδα κάνει βήμα –βήμα την επιστροφή στο ’60
Του Δημήτρη Συρμάτση / [email protected]
Η κατηφόρα δεν έχει σταματημό. Ότι και να δούμε τριγύρω μας, καταρρέει. Και το μέλλον μοιάζει δυσοίωνο. Ειδικότερα όταν το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, οι νέοι πτυχιούχοι, φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό.
Και αναρωτιέμαι… Ποιος θα χτίσει τη «Νέα Ελλάδα»; Αυτή που μετά το 2020 θα πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια της χωρίς τρόικες και δανειστές.
Παρακολούθησα την πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, με θέμα τη Μετανάστευση με ομιλητές τους καθηγητές κ. Λόη Λαμπριανίδη και Γεώργιο Τσιάκαλο.
Για ένα κύμα φυγής των νέων στο εξωτερικό έκανε λόγο ο καθηγητής οικονομικής γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας κ. Λαμπριανίδης το οποίο εντείνετε συνεχώς λόγω της οικονομικής κρίσης. Υποστήριξε ότι μέχρι το 2010 ήταν ένα μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων, το 10% της χώρας, περίπου 120.000 νέοι, σίγουρος ότι αυτά τα νούμερα σήμερα έχουν αυξηθεί.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο κ. Λαμπριανίδης οι νέοι μετανάστες έχουν σε ποσοστά πάνω από 50% μάστερ ή διδακτορικό, μόνο ένα 17% είχε μόνο ένα πτυχίο όταν βρήκε την πρώτη του δουλειά στο εξωτερικό ενώ το 61% δεν αναζήτησε εργασία στην Ελλάδα πριν φύγει,
Οι μεγαλύτεροι λόγοι που αφήνουν την χώρα μας :
– Το 74,8 % λόγω καλύτερης επαγγελματικής εξέλιξης
– Το 70,5% καθώς βρήκε ενδιαφέρουσα δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών του
– Το 60,1% για απόκτηση γνώσεων στο αντικείμενο των σπουδών του
– Το 51,8% λόγω ικανοποιητικής αμοιβής
– Το 51,4% δεν μπόρεσε να βρει δουλειά στην Ελλάδα ανάλογη με το επίπεδο των σπουδών του
Το 1,6% του ΑΕΠ τους δίνουν κατά μέσο όρο οι υπόλοιπες 26 χώρες της ΕΕ για την παιδεία ενώ η Ελλάδα μόνο το 0,6%.
Στις ανεπτυγμένες χώρες, όσο πιο πολλά πτυχία έχεις τόσο αμείβεσαι και περισσότερο. Στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Άρα, σύμφωνα με τον κ. Λαμπριανίδη «η ελληνική κοινωνία – καθώς οι επιχειρηματίες είναι κομμάτι της κοινωνίας – δεν αναγνωρίζει τη σημασία της γνώσης».
Πως μετά από όλα αυτά να είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;;; Ποιος θα χτίσει – αν όχι εμείς – στα ερείπια του αύριο;
