ΣΤΙΓΜΕΣ Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου / συγγραφέας – εκπαιδευτικός
Τα τελευταία πέντε χρόνια νιώθεις πως όλα είναι ίδια δεν προχωρούν. Καθημερινά νιώθουμε κουρασμένοι, απογοητευμένοι, μελαγχολικοί, ηττημένοι και αποδυναμωμένοι ενώ συγχρόνως ζούμε παρατηρητές της ζωής μας.
Και πώς να προχωρήσουμε όταν τα ΜΜΕ επιμένουν να έχουν τα ίδια νέα.
Χρεωκοπία.
Ανεργία.
Φεύγουν νέοι.
Άδεια ταμεία.
Κόκκινα δάνεια.
Απολυμένοι.
Ανασφάλιστοι.
Παιδεία με συνεχείς καρδιακές ανακοπές -και πώς να μην είναι όταν κινείται με τον χαμηλότερο προϋπολογισμό;
Και καθώς η μέρα είναι κάθε μέρα ίδια, να που εμφανίζεται εδώ και κάποιες μέρες μια αλλαγή, μια μικρή ανάνηψη που μας επιτρέπει να ευελπιστούμε πως θα ζήσουμε το βήμα που θα μας ξεκολλήσει.
Στους δέκτες μας άλλαξε η φρασεολογία και καθώς ακόμη «η μέρα κάθε μέρα σχεδόν ή και ίδια», ακούμε και περιμένουμε.
Μας πιέζουν, αλλά εμείς θα τους νικήσουμε.
Επιτύχαμε την πρώτη νίκη, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς.
Κυλούν οι μέρες βαριές με αγωνία και περιμένοντας το άλμα που θα διώξει «την μέρα κάθε μέρα ίδια», για να αποτινάξουμε το γκρι και να πάμε με μεγάλο διασκελισμό στην Άλλη Μέρα.
