Γράφει η Μάριαν Τσουκαλά / [email protected]
Ίσως οι μικρασιάτικες μου ρίζες, λίγο τα πολίτικα φαγητά , τα προσφυγικά τραγούδια και οι ιστορίες του Ναστραντίν Χότζα που με συνόδευαν καθώς μεγάλωνα, με ώθησαν στο να πάρω την απόφαση να δοκιμάσω την τύχη μου στην Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για μία πόλη χαοτική που είτε θα τη λατρέψεις είτε θα τη μισήσεις. Έντονοι ρυθμοί, πολυκοσμία, κορναρίσματα, σειρήνες και το τοπίο αυτό έρχονται να δέσουν οι πιο καλλίφωνοι ιμάμηδες της χώρας.
Η αληθινή ζωή της Πόλης κρύβεται στους απότομους δρόμους του Beyoğlu, τα σκοτεινά περάσματα στο Kapalıçarşı και τις γέφυρες που συνδέουν την Ευρωπαϊκή με την Ανατολική πλευρά. Περπατώντας στην İstiklal θα πετύχεις παγωτατζήδες να χτυπάνε ρυθμικά τα σιδερένια μαρκούτσια τους, στο Eminönü θα ακούσεις τον εκνευριστικό ήχο που κάνουν τα πούλια από παθιασμένους ταβλαδόρους, σε δρομάκια του Kadıköy θα μυρίσεις κάθε λογής ναργιλέ και με τη συνοδεία πασατέμπο μπορείς να απολαύσεις την απίστευτη θεά της Ανατολικής πλευράς από ένα παγκάκι στο Kabataş.
Το ελληνικό στοιχείο είναι διάχυτο όπου κι αν βρεθείς. Στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Πόλης ανεμίζει η ελληνική σημαία, εκεί βρίσκεται στο Σισμανόγλειο Μέγαρο όπου διεξάγονται δωρεάν μαθήματα ελληνικών. Λίγο παρακάτω το γραφείο της Απογευματινής, της δεύτερης παλαιότερης εφημερίδας( από το 1925) μετά την Cumhuriyet. Το Πέραν, το Γεντί Κουλέ, το Ντεπώ… Ρεμπέτικες βραδιές με απαγορευμένα κομμάτια να συνοδεύουν τη ρακιά και το μεζέ.
Μία γεύση από την όμορφη Κωνσταντινούπολη και έπεται συνέχεια…
[vimeo]http://vimeo.com/25924530[/vimeo]
