Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου/ [email protected]
Το πιο απλό και διασκεδαστικό πράγμα, το άκουσα για αυτήν την υπέροχη Κυριακή από τη μανούλα μου. Η οποία στην ερώτηση «τι λέει το πρόγραμμα για την Κυριακή, μανούλα;» μου απάντησε με πολύ φυσικό τρόπο «α! το πρωί εγώ θα πάω εκκλησία, ο πατέρας σου θα κόψουν τα κλαδιά από τις ελιές με το θείο σου, το μεσημεράκι θα κατεβούμε Πρέβεζα, θα ψηφίσουμε στον Βενιζέλο, θα πάμε να φάμε όλοι μαζί στη θεία σου και μετά θα ξανανεβούμε στο χωριό, αν προλάβουμε να κάνουμε καμιά δουλειά ακόμη».
Γέλασα εκείνη την ώρα. Αυτό για το οποίο γίνονται τόσες κουβέντες, χύνεται τόσο μελάνι, παρουσιάζεται ως κρίσιμη στιγμή και αποκτά τελικά ειδικό βάρος για την πολιτική ζωή της χώρας, για τους γονείς μου είναι απλό μέρος ενός Κυριακάτικου προγράμματος, μια ακόμη δραστηριότητα/υποχρέωση όπου το ζευγάρι θα πάει μαζί. Γιατί η μαμά μου τουλάχιστον, δεν είναι ούτε μέλος ούτε και φίλος του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν υπήρξε.
Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι μέσα στο DNA των Ελλήνων, ακόμη και αν φαίνονται κοροϊδία. Όπως αυτή. Γιατί οι μεγαλύτεροι φαίνεται να γνωρίζουν το νόημα που έχουν οι κάθε είδους εκλογικές διαδικασίες και το καταλαβαίνουν ως καθήκον τους να συμμετέχουν. Και με αυτή τους την πράξη να τις υποστηρίζουν. Θέλουν και επισήμως να καταγράφεται η άποψή τους.
Σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι το κατάλοιπο του Πολυτεχνείου, το «ήμουν κι εγώ εκεί» που τους πειθαναγκάζει να δίνουν το παρών σε κάθε κορυφαία στιγμή του πολιτεύματος. Για να μην γίνει κάτι και αυτοί δεν είναι εκεί.
Ή μπορεί να είναι η πολύ απλή πίστη στους θεσμούς και τις διαδικασίες. Και η εξ ίσου απλή λογική ότι, ανήκοντας σε μια κοινωνία, εκφράζω την άποψη μου δημοκρατικά μέσω της ψήφους μου.
Και αν το δεις έτσι, η σημερινή εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ έχει αξία και σημασία για τα μέλη και τους ψηφοφόρους του. Και ναι, θα έπρεπε να πάνε να ψηφίσουν όλοι. Γιατί η υπερίσχυση του λευκού αντί του Βενιζέλου σημαίνει ότι η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ δεν γουστάρει Βενιζέλο. Απλά. Ούτε τι θα πουν οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο, ούτε πόσες υπογραφές μαζεύτηκαν, ούτε οι τάσεις στο κόμμα, ούτε τίποτα. Δεν τον θέλουν, βρείτε άλλον. Και θα υποχρέωναν έτσι το κόμμα να βρει άλλον υποψήφιο που θα μπορούσε να έχει την εμπιστοσύνη της κομματικής βάσης αβίαστα. Και όλο αυτό, ειλικρινά, όπου και να ψηφίζεις, θα σε έκανε να ξανα-εμπιστευτείς τις εκλογές και να έχεις απτό παράδειγμα του ότι η γνώμη σου μετράει. Γιατί στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνο ξεβολέματα.
Ρομαντζάδα, ε;…
Ζηλεύω τους γονείς μου. Την απλή, στρωτή, κοινή λογική τους. Θα ήθελα να σκεφτόμουν όπως αυτοί και να μην είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου την σκέψη που μου λέει «ο κομματικός μηχανισμός δεν θέλει περιπέτειες, δεν θα αφήσει τα λευκά να υπερισχύσουν». Το μισώ που σκέφτομαι έτσι!
