Απορεί η Εύα Μπαλταγιάννη / [email protected]
Ήρθε ξανά ο Μάης… Ο μήνας των πρώτων μπάνιων και του γιγάντιου τέρατος των νιάτων, που ονομάζεται Πανελλαδικές εξετάσεις!
Διαβάζεις συνολικά 12 χρόνια μέχρι τώρα. Έχεις δώσει εξετάσεις άπειρες φορές στη ζωή σου- να μην πω για τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά και το πιάνο που παίζεις στα δάχτυλα, επειδή “θα σου ανοίξουν πόρτες στο μέλλον- κι όμως… Αυτή η εξεταστική περίοδος, φαντάζει στο μαθητικό και δυνάμει φοιτητικό σου μάτι, ως άθλος του Ηρακλή.
Άγχος, πολύ άγχος… Η μαμά, απο’ κει που σε κυνηγούσε ν’ ανοίξεις και κανά βιβλίο, που όλο ρένεις το σαρκίο σου στις καφετέριες, τώρα, σε κυνηγάει με μια φρέσκια πορτοκαλάδα και έναν πάκο βιταμίνες, γιατί… κρίνεται η ζωή σου παιδάκι μου από αυτό!
Εσύ; Τρέμεις λίγο, ψιλοφοβάσαι και σκέφτεσαι πώς θα είναι η τελευταία μέρα των εξετάσεων, που θα φύγεις από την τάξη “νικητής” και θα ξεχυθείς στην παραλία και θα ανοίξεις τα χέρια σου να αρπάξεις τη ζωή, γιατί “τώρα είμαι αρκετά μεγαλος και θα κάνω ό,τι γουστάρω”!
Από την άλλη, έχεις όλους τους γύρω σου, να λένε αυτήν την ατάκα που τόσο σε τρομάζει, το “από αυτό εξαρτάται το μέλλον σου παιδί μου, τί θα κάνεις αν δεν περάσεις; Σερβιτόρος θα γίνεις; Θα δίνεις καφέδες και μετά τί;”. Και εκεί είναι που μαυρίζει το μέσα σου και καρδιοχτυπάς και λες “ε, όχι, δε θέλω να καταντήσω σερβιτόρος, δε θέλω, πρέπει να περάσω, αν δεν περάσω θα, θα, θα… Πρέπει να κάνω περήφανους τους δικούς μου, πρέπει να την μπω λίγο και στον Κώστα που με πέρασε στο τρίτο τρίμηνο” και όλα αυτά γίνονται μία τεράστια Δριστέλλα, που παίρνει το μυαλό σου και το ζουλάει, σα φλοκάτη που δε χωράει στο πλυντήριο!
Και έρχεται η μέρα των εξετάσεων. Μπαίνεις στην αίθουσα, άλλος είναι χαλαρός- δεν έχει ανοίξει βιβλίο-, άλλος κρατάει κομποσχοίνια και προσεύχεται (μη γελάς, όταν έδινα εγώ, αυτό το σκηνικό βίωνα από την κοπέλα στο πίσω θρανίο) κι εσύ προσπαθείς να ηρεμήσεις και να γράψεις ό,τι ξέρεις… για να μην καταντήσεις σερβιτόρος!
Πάνε οι Πανελλαδικές ουάου πέρασες ζαμπονοκοπτική με λέιζερ και είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος! Όλη η ζωή είναι μπροστά σου και θα γίνεις πετυχημένος και τρανός! Έρχεται η φοιτητική ζωή, με τις παρέες, τα ξενύχτια…
Πας στο Πανεπιστήμιο και “πουφ”, πάει η μαγεία… Θέλεις λεφτά για σημειώσεις, λεφτά για το λεωφορείο, λεφτά για να φας, να πιεις. Πας στο Πανεπιστήμιο και μαθαίνεις ό,τι νά’ ναι, εκτός από ό,τι πρέπει. Πας πανεπιστήμιο και παράλληλα, για να παλέψεις, δουλεύεις ως σερβιτόρος… Και τελειώνεις το Πανεπιστήμιο και συνεχίζεις να δουλεύεις ως σερβιτόρος… Γιατί, αυτό σε βοηθάει να είσαι καλά στη ζωή σου, να μπορείς να κινείσαι.
Γιατί, το περιβάλλον που σου έλεγε ότι θα “καταλήξεις” σερβιτόρος, δε θυμάται ότι είναι υπεύθυνο, που ο “σερβιτόρος” είναι πλέον το “τοπ” επάγγελμα, από το “τοπ” χόμπυ που ήταν κάποτε.
Δε θυμάται, ότι έφαγε και χόρτασε και ψήφισε όλους αυτούς, που έκαναν την προοπτική σου να σταματάει μπροστά σε έναν δίσκο. Ξεχνάει, ότι έκαψε ό,τι ήταν έτοιμο να φυτρώσει, με αποτέλεσμα εσύ να γεύεσαι τώρα το αποτεφρωμένο παρελθόν του.
Του διαφεύγει, ότι η γενιά του, σ’ έκανε να παίζεις κορώνα- γράμματα τις εξετάσεις σου, μέχρι και μία μέρα πριν αυτές ξεκινήσουν, καθώς αποφάσισε να απεργήσει την ώρα που “πάλευε” για τα δικαιώματά σου σε ένα καλύτερο μέλλον!
Και ξαφνικά, μπαίνεις στη μακρά λίστα των ανέργων. Ψάχνεις, ξαναψάχνεις, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο “πρακτικές”, που προϋποθέτουν πολλές ώρες και καθόλου χρήματα, μόνο “εθελοντικές εργασίες”, που προϋποθέτουν πολλές ώρες και καθόλου χρήματα, θέσεις εργασίας, που έχουν πιαστεί από 60χρονους, που βαριούνται να δουλέψουν κι όμως μένουν εκεί, γιατί “στιγμάτισα σαν σκυλιά τον χώρο τους” και δε χωράς φίλε.
Και είσαι 25 ξαφνικά. Και δίνουν πανελλαδικές οι μικροί σου φίλοι και αγχώνονται και τρέμουν μήπως και δεν περάσουν. Τί τους λες; “Καλά είσαι στο σπιτάκι σου”; “Ας το βρε αδερφέ, θα είσαι ένας ακόμα”;
Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις; Ή μήπως, έχεις το δικαίωμα να του πεις ψέμματα για το αύριο; Ότι όλα είναι τέλεια και είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα…
Είσαι 25. Τί του λες αυτού του παιδιού;
