Μήπως το πρόβλημα ήταν η ισχύς της Μεσογείου;

“Το 2008, ο Νικολά Σαρκοζί εξέφρασε το δικό του όραμα, το όραμα της Μεσογειακής Ένωσης. Ένα όραμα το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στα πλαίσια της αρχικής σύλληψής του αλλά για το οποίο κινητοποιήθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν τα Υπουργεία Εξωτερικών όλων των μεσογειακών χωρών”.

 Γράφει η Χριστίνα Ζαχαρία/ Πολιτικός επιστήμονας/ [email protected]

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ότι ίσως αυτά που ζούμε είναι αποτέλεσμα μίας πολύ καλά στημένης συνωμοσίας; Ότι ίσως όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στα γειτονικά κράτη, αποτελούν μία πολιτική σκοπιμότητα στα πλαίσια ενός σεναρίου που δεν μπορούμε να φανταστούμε;

Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από εσάς θα απαντήσετε καταφατικά. Θα σας δώσω όμως τη δική μου εκδοχή, μία εκδοχή την οποία είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε ποτέ φανταστεί.

Το 2008, ο Νικολά Σαρκοζί εξέφρασε το δικό του όραμα, το όραμα της Μεσογειακής Ένωσης. Ένα όραμα το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στα πλαίσια της αρχικής σύλληψής του αλλά για το οποίο κινητοποιήθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν τα Υπουργεία Εξωτερικών όλων των μεσογειακών χωρών. Όραμα του Γάλλου προέδρου ήταν σ’ αυτήν την ένωση να συμμετέχουν μόνο οι μεσογειακές χώρες, γεγονός το οποίο προκάλεσε την αντίδραση της Γερμανίας καθώς κάτι τέτοιο θα έβαζε φρένο στα σχέδια της χώρας στην είσοδό της στην Ένωση.

Όμως, η γεωγραφική τοποθέτηση της Ένωσης δεν ήταν καθόλου τυχαία. Οι λόγοι ποικίλοι: οι γεωστρατηγικές θέσεις των κρατών, οι αυτάρκειά τους σε επίπεδο ενεργειακών αναγκών, το επίπεδο ναυσιπλοΐας τους.

Από το 2009 κι έπειτα, η γενικότερη κρίση που μαστίζει αυτή την περίοδο την ανθρωπότητα, εντοπίζεται εντονότερα σε εκείνες τις χώρες οι οποίες θα απάρτιζαν αρχικά την Μεσογειακή Ένωση: στην Ελλάδα η βαθιά οικονομική κρίση είχε ως αποτέλεσμα την προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,  στην Αίγυπτο έχουμε τις ποικίλες εξεγέρσεις που καταλήγουν σε αιματηρές συγκρούσεις, στη Λιβύη έχουμε την ανατροπή του καθεστώτος του Καντάφι, στην Κύπρο την έκρηξη που σημειώθηκε στην ναυτική βάση της μεγαλονήσου η οποία μέχρι και σήμερα απασχολεί την πολιτική της ηγεσία.

Σε περίπτωση που η Μεσογειακή Ένωση είχε πραγματοποιηθεί σύμφωνα με την αρχική σύλληψη της ιδέας, θα οδηγούσε σε μία ισχυρή και αυτάρκη ένωση χωρών η οποία θα οδηγούσε στον παραγκωνισμό της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι τέτοιο, φυσικά, θα κατέληγε σε αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, όχι μόνο στην περιοχή, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σκεφτείτε ότι εμείς αποτελούμε τα πιόνια σε ένα παιχνίδι που παίζεται εν αγνοία μας. Αναρωτηθείτε τη θέση στην οποία θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα και τον στρατηγικό της ρόλο. Φανταστείτε την ισχύ που θα αποκτούσε η χώρα σε περίπτωση που το σχέδιο του γάλλου προέδρου πραγματοποιούνταν.

Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο. Πάντα τα συμφέροντα ορισμένων χωρών θα βρίσκονται στην κορυφή και πάντα η βούληση της πολιτικής ηγεσίας των χωρών θα υποτάσσεται στα σχέδια των ισχυρότερων.