Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου / εκπαιδευτικός – λογοτέχνης
Πέντε λεπτά, αυτά μπορώ.
Πέντε μόνο, πέντε.
Τόσο μόνο μπορώ να σας ακούσω. Και σε αυτό το χρόνο, τι άλλο, παρά η επαναλαμβανόμενη ατάκα.
Θα σας καταστρέψει. Θα σας πετάξει από την Ευρώπη. Εγώ είμαι η εγγύηση. Θα σας δώσω ΕΚΑΣ, ακόμη και τη σύνταξη θα επαναφέρω στους Ελληνοπόντιους. Ναι, εγώ την έκοψα, εγώ θα την επαναφέρω. Γιατί έτσι είμαι εγώ. Έτσι είναι όποιος έχει το τιμόνι της εξουσίας τάζει και ξετάζει.
Πέντε λεπτά και αλλάζω μήπως και ακούσω τα αληθινά προβλήματα με τις προτάσεις που θα τα νικήσουν. Κάτι για την ανεργία, για τα δάνεια για τα νοσοσκομεία, την παιδεία, την πληγωμένη μας ψυχή, την αξιοπρέπεια. Και όταν λέμε κάτι όχι μόνο ονομαστικά πακέτο με το χιλιοειπωμένο «θα», αλλά ρεαλιστικά σχέδια.
Να, να επιτέλους κάτι λέγεται.
Ακούω, μόνο πέντε λεπτά.
-Θα αλλάξει ο τόπος θα μπει σε τροχιά απόλυτης ηρεμίας, επίλυσης όσων και των νόσων, με μπόλικη δόση ελπίδας.
Καλό αυτό, σκέφτομαι χρειάζομαι λίγη ελπίδα μπας και βγω μέσα από τα σκατά μαζί με τους χιλιάδες Έλληνες. Λέτε και προς στιγμή, ελαφρώς να επιπλέω!
Λες;
Μπορεί.
Ίσως.
Θα δούμε.
Ε, και!
Τι έχουμε άλλο να χάσουμε!
-Τις ζωές μας, αυτό έχουμε να χάσουμε για αυτό το καλό που μας θέλω να ακούμε την κάθε λέξη, να προσέχουμε που βάζουν το κάθε κόμμα και κυρίως να μην ταυτιζόμαστε για να μην πληγωθούμε από όλους.
Φοβάμαι πως οι μόνοι χαμένοι πάλι θα είμαστε εμείς. Αυτοί σήμερα εδώ και αύριο αλλού. Αδιάντροποι και μυθοπλάστες.
