Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου
Απόγευμα με το κίτρινο αστέρι να έχει κοκκινίσει τον ουρανό της Θεσσαλονίκης. Τη θερμοκρασία να έχει ανέβει επιτέλους και τους πολίτες να παραμένουν μουδιασμένοι,με απλανές βλέμμα και ανέκφραστοι.
Μπαίνω στο αστικό σε μια διαδρομή από το Γαλλικό Ινστιτούτο μέχρι την Αγιά Σοφιά. Δεν προλαβαίνω να βολευτώ όρθια και πιάνω τη συνομιλία της δεκαεξάχρονης με μια νεαρή γυναίκα.
-Τελικά το αποφάσισες θεία;
-Τι να αποφασίσω Θεοφίλη;
-Να, το τι θα ψηφίσεις.
Προς στιγμή σιωπή. Γυρίζω δήθεν αδιάφορα και με μια γρήγορη ματιά τις κοιτώ.
-Το αποφάσισα. Δηλαδή ίσως, μάλλον, αλλά επίτηδες δεν το συζητώ με τον πατέρα σου θέλω να τον σκάσω μέχρι τέλους να μην ξέρει τι θα κάνω.
-Και τι θα κάνεις;
Σιωπή.
-Αμάν ρε, θεία, μια φορά ας ψηφίσει όλη η οικογένεια το ίδιο. Και τώρα είναι η στιγμή. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να δούμε και κάτι άλλο. Δεν ξέρεις μπορεί να είναι καλύτερα.
-Μπράβο τον αδερφό μου σε δασκάλεψε, με το πες πες.
-Δε με δασκάλεψε, στο σχολείο όλη η παρέα το συζητάμε και καταλήξαμε πως αυτό πρέπει να γίνει.
Απόλυτη σιωπή και εγώ κάγκελο. Η θεία λίγο πριν ανοίξει η πόρτα για να κατέβω στην Τσιμισκή με Αγιά Σοφιά την ακούω να της λέει.
-Δεν τους εμπιστεύομαι, αλλά για αντίδραση θα το κάνω και δεν θέλω να του το πεις ακόμη.
