Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη
Καρδιακοί παλμοί; Μηδέν. Θόλωμα στο καθρεφτάκι; Κανένα. Αντιδράσεις της κόρης του ματιού; Καμία. Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής…απεβίωσε!
Παλιά σου λέει, κάπου νότια της Κρήτης, στην Αίγυπτο, τους πλούσιους νεκρούς τους έκαναν μούμιες. Ένα σώμα κρυμμένο σε επιδέσμους, έμπαινε σε τύμβο με όλα του τα υπάρχοντα, λεφτά, κύπελλα… Αλλού, τους θανόντες τους έριχναν στην πυρά της λήθης. Αλλού, όπως και στην Ελλάδα, τους έθαβαν στο χώμα, να βρουν την αιώνια ανάπαυση και ειρήνη.
Τα χρόνια περνούσαν, η τεχνολογία εξελισσόταν και ήρθε στη ζωή μας η φορμόλη, ένα υγρό, το οποίο κρατά τα άψυχα πλέον σώματα, όπως ήταν όταν εκμεταλλεύονταν το οξυγόνο…
Έναι άψυχο σώμα, με πρόσωπο, άκρα, μα χωρίς πνοή… Αυτό είναι και η Ελλάδα.
Διάβασα πάλι το Σάββατο το βράδυ, ότι έρχονται επιπλέον απολύσεις στο Δημόσιο, ενώ παράλληλα, ο ιδιωτικός τομέας ψυχορραγεί.
Μίλησα με φίλους το Σαββατόβραδο και συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά, ότι οι νέοι της χώρας παρασιτούν, χωρίς δουλειά, χωρίς ευοίωνο αύριο, με ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, που, στην προσπάθειά του να “μαζευτεί”, κατακερματίζεται, σαν υδράργυρος σε σπασμένο θερμόμετρο.
Έμαθα ότι το ελληνικό πτυχίο τρώει από το κράτος αρκετές χιλιάδες ευρώ, ενώ η απόσβεσή του, γίνεται με μερικές χιλιάδες μεταναστεύσεις…
Είδα το Σαββατόβραδο, την κυρία στη γωνία-την ίδια κυρία που είδα και το μεσημέρι και το πρωί και εχθές, την κυρία που άλλοτε έβλεπα να ψωνίζει από τη γειτονιά- να κάθεται με το χέρι τεταμένο. Καθαρή και περιποιημένη πάντα, γιατί
την αξιοπρέπεια δεν τη δανειστήκαμε, μα την είχαμε πάντα…
Έμαθα το Σαββατόβραδο, ότι κανένα Σαββατόβραδο πλέον δεν είναι όπως τα παλιά Σαββατόβραδα…
