Συνέντευξη στη Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Η θεατρική ομάδα Eclipses Group Theater παρουσιάζει για 2 τελευταίες παραστάσεις στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, την Παρασκευή 21 και το Σάββατο 22 Μαρτίου, την εικαστική παράσταση – performance «Το Θηρίο» από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Νίκου Ορτετζάτου. Με αυτή την αφορμή μιλήσαμε με τον ίδιο…
Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ. Τον βρήκα για πρώτη φορά στον εικαστικό χώρο του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Δε με είδε, ακόμα κι αν πεισματικά το στυλό μου έβρισκε κάθε τρόπο για να πέφτει στο πάτωμα, όση ώρα εκείνος ημέρευε το Θηρίο.
Το ραντεβού.
Άυπνη νωρίς το πρωί, καθημερινή, στη ησυχία της Ρωμαϊκής Αγοράς. Εκείνος, πρωινός τύπος, όπως μου είπε, με κόκκινο φουλάρι. Σωστό αερικό, με διακριτό το παίδεμα στη φωνή, το κορμί και τους τρόπους. Την είδαμε ρετρό Φρειδερίκο Αγάπη μου και ταυτίσαμε τα καϊμάκια στους ελληνικούς μας.
Το Θηρίο.
Έγραψα το Θηρίο σε μια δύσκολη προσωπική μου περίοδο πριν από τρία χρόνια. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω για ‘μενα. Δεν το θεωρώ ποίημα. Η ποίηση έχει άλλη απαίτηση στο λόγο. Ήθελα να γράψω και να υποδυθώ. Στην αρχή προοριζόταν για Τέρας. Το Τέρας όμως μόνο καταστρέφει, ενώ το Θηρίο και καταστρέφει και αυτοκαταστρέφεται. Το Θηρίο, λοιπόν, βαφτίστηκε από την ποιήτρια και δασκάλα μου, Ματίνα Μόσχοβη, που την ευχαριστώ. Όπως ευχαριστώ και τον δάσκαλο και φίλο μου Παναγιώτη Λακιώτη.
Μονόλογος. Θες να μου συστηθείς;
Ένας ζωγράφος στο έλεος της εγκατάλειψης από την ερωμένη του. Αποφασίζει να σκοτώσει θηρία και δαίμονες που τον κλειδώνουν πίσω από την πόρτα, όπως εκείνη την έκλεισε πίσω της για τελευταία φορά.
Γιατί ζωγράφος; (Πετάχτηκα.)
Είναι μια τέχνη που δεν την έφτασα ως τώρα. Νομίζω ότι ως έκφραση μέσα από κάτι τα συνοψίζει όλα. Νιώθω καλλιτέχνης και μπορώ να ταυτίσω τον τρόπο μου με ενός ζωγράφου. Δεν ήθελα ο ήρωάς μου να έχει άλλη τέχνη. Το μυαλό ενός ζωγράφου μου φαίνεται περίεργο. Ίσως ανεξερεύνητο. Γι’ αυτό. Κι επειδή, γενικώς, δεν είχα σκοπό να είναι αυτοβιογραφικό.
Οι συστάσεις συνεχίζονται…
Πονάει. Πρέπει να εξομολογηθεί, να καθαρίσει. Να βγει στο φως. Στο φως του. Και ο χωρισμός του δίνει την αφορμή, να σηκώσει το χαλί και να δει όσα έκρυβε από κάτω. Πώς να ανταγωνιστεί τη φύση; Τα βρίσκει σκούρα. Αλλά έχει χιούμορ. Γιατί έτσι πρέπει. Έτσι είναι η ζωή.
Όλο αυτό πονάει.
Αυτό είναι το νόημα της αλήθειας. Το βασικό του στοιχείο που ξεκινά γιατί δεν τα κατάφερε ως καλλιτέχνης, και κορυφώνεται με το τέλος ενός έρωτα. Ουσιαστικά, δεν αγάπησε. Μέχρι που αποχωρίστηκε. Δε δημιούργησε, μέχρι που έπρεπε να βρει τον εαυτό του.
Είναι αλαζόνας ή παρανοϊκός;
Μάλλον, κυρίως αλαζόνας. Σε σημείο που αγγίζει την κωμικότητα ή και το γενικότερο χάσιμο του ελέγχου. Να, άλλη μια απώλεια.
Μπορεί να αγαπηθεί ένα τέτοιο άτομο;
Τον λάτρεψα από την αρχή. Με κούρασε μονάχα το μέρος της δημιουργίας. (Τι φταίει στο κάτω-κάτω ο ήρωας…σκέφτομαι). Έπρεπε να μπορεί να γίνει τόσο, όσο να αντέχεται επί σκηνής.
Γιατί επέλεξες αυτόν τον χώρο;
Είναι μια εικαστική παράσταση, στο σύνολό της. Το καταλαβαίνει κανείς εύκολα. Η σκηνοθεσία, η παρέμβαση της τεχνολογίας, το σκηνικό, το φως. Όλα. Ακόμα και οι σοπενικοί ήχοι
Πες μου με δυο λόγια τη σχέση σου με τα παραμύθια. Τα συναντά κανείς στο κείμενό σου.
Τα παραμύθια δίνουν ένταση στο λόγο. Τα στοιχεία και τα στοιχειά της φύσης. Όλα αυτά σε ένα τέτοιο μυαλό, βοηθούν να εκφράσει κανείς και την τέχνη του και την αγάπη. Όπως συμβαίνει και στον ήρωα.
Η σχέση σου με τη φύση;
Η φύση ξέρει πως για να γεννήσει πρέπει να καταστρέψει. Ο ζωγράφος μου αυτό ακριβώς κάνει. Καταστρέφει πίνακες φύσης και παραμυθιού και τελικά αντικρίζει δυο μάτια. Την αλήθεια.
Κάποιος καχύποπτος ίσως ρωτούσε, γιατί επέλεξες να υπάρχει ένα άτομο επί σκηνής;
Δεν ήταν μια εγωκεντρική επιλογή. Καθόλου. Αν προέκυπτε κι άλλο άτομο θα το έβαζα. Με βοήθησε πολύ στο να το ισορροπήσω ο σκηνοθέτης, ο Γρηγόρης ο Παπαδόπουλος. Εγωκεντρικό θα ήταν να σκηνοθετήσω τον εαυτό μου. Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένα τρίτο μάτι.
Ονειρεύεσαι κάποιο ρόλο;
Μπα. Δεν έχω τέτοια. Αρκεί κάτι να μου τσιγκλήσει το μυαλό. Ούτε φοβάμαι κάποιον ρόλο. Αυτό που θα με ενδιέφερε είναι να ετοιμάζω πράγματα. Να γράφω και να παίζω. ( Εδώ άρχισαν οι αποκαλύψεις). Γράφω ήδη κάτι που ακόμα δεν ξέρω πως θα γίνει πράξη. Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο ένας σήριαλ κίλλερ συναντά έναν ομοφυλόφιλο.
Πώς κρίνεις το κοινό που θα βρεθεί απέναντι σε κάτι που ακόμα το αξιολογεί ως εκκεντρικό;
Το κοινό δεν είναι ακόμα έτοιμο να δει την αλήθεια και να την αποδεχτεί. Έχει συνηθίσει να θεωρεί ξένο και μακρινό κάτι τέτοιο και χρειάζεται κι άλλη δουλειά. Φταίνε όλα τα θεάματα που τάισαν τον κόσμο με την εκδοχή που θέλει έναν γκέι ρόλο να υπάρχει, αλλά να είναι κάτι ουδέτερο, να μην πλησιάζει και πολύ και να μην ενοχλεί. Τότε μόνο τον αποδέχεται. Όταν αυτοπαρωδείται. Κακώς.
Οι καλλιτέχνες είναι μοναχικά όντα;
Κοίτα, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Αυτό είναι de facto. Τις στιγμές τις σώνει άλλοτε η τέχνη και άλλοτε η συντροφικότητα. Μαζί λίγο δύσκολα τα πάνε. Μόνο όταν είμαστε ανοιχτοί, με ανοιχτές τις αισθήσεις υπάρχει το ενδεχόμενο να ταιριάξουν αυτά τα δύο.
Στο φινάλε.
Του ομολόγησα πως δείχνει σνομπ, αν και κάτι τέτοιο διαψεύδουν συνεχώς τα παιδικά μάτια του. «Μ’ αρέσει να χιουμορίζω, κάποιοι το βλέπουν σκληρά και με νομίζουν απόμακρο», λέει. Γελάμε. Κάναμε και κουτσομπολιό. «Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι» μου είπε. «Και καλά ξεμπερδέματα» όπως περιγελά το κοινό κλείνοντας την παράσταση.
Τελευταία χειραψία.
Ελπίζω να μην ήταν η τελευταία (σκέφτομαι ακόμα). Τον άφησα να περάσω τον δρόμο, κι εκείνος βρήκε αμέσως την οικειότητα της γειτονιάς του, όπως διαπίστωσα αργότερα. Με το κόκκινο φουλάρι του να ανεμίζει τον κρυφοκοίταξα. Έλεγκαντ και ευγενής. Ευχαριστώ Νίκο.
Νίκος Ορτετζάτος. Είμαι ηθοποιός, απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και ιδρυτικό μέλος του θεάτρου «ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ» (καλύτερο περιφερειακό θέατρο 2006). Έχω συμμετάσχει σε πολυάριθμες θεατρικές παραστάσεις και φεστιβάλ θεάτρου τα τελευταία 15 χρόνια, ωστόσο η αγάπη μου για το θέατρο και η αφοσίωσή μου σε αυτό, με οδήγησαν πρόσφατα, παράλληλα με την υποκριτική, να δοκιμάσω τις ικανότητές μου και στη συγγραφή ή διασκευή θεατρικών έργων. Αν και έχω διδάξει ο ίδιος υποκριτική και κίνηση για 10 χρόνια σε θεατρικό εργαστήρι, πιστεύω ότι ο ηθοποιός συνεχώς εξελίσσεται και γι’αυτό και θεωρώ απαραίτητο να συνεχίζω να αναπτύσσομαι ως δημιουργός, παρακολουθώντας σεμινάρια και μελετώντας νέες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.
