Μπαμ! ηκούσθη στον αέρα και τα σκάγια φύγαν πέρα…

Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου

«Τόινγκ»! ήταν η μόνη ηχητική αντίδραση που περιέγραφε την αντίδραση όλων χθες όταν ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα από τον πρωθυπουργό. Εκείνη την ώρα ήμουν στο facebook και έγινε στο λεπτό ο χαμός. Βρισίδια ακολούθησαν την πρώτη έκπληξη και εννοείται παγωμένες ειρωνείες. Το καλύτερο το είπε  φίλος που πόσταρε ότι το δημοψήφισμα αυτή τη στιγμή μας θέτει διλλήματα του τύπου «θέλεις να σε τσιμπήσει φίδι ή να σε γ@*#@*ει γάϊδαρος;»

Μετά το πρώτο σοκ και δέος σκεφτόμουν ότι έχουμε καταλήξει να αισθανόμαστε όλοι λίγο πολύ σαν τους γονείς ενός 4χρόνου. Που το έχουμε κανακεμένο και μονάκριβο. Που αντιλαμβανόμαστε ότι μας έχει καβαλήσει και οι πράξεις του κάνουν άνω-κάτω τη ζωή μας αλλά είναι το δικό μας μονάκριβο και αισθανόμαστε υπεύθυνοι που το φέραμε στη ζωή. Και ταυτόχρονα τόσο ένοχοι που το αφήσαμε να γίνει ανεξέλεγκτα ένα μικρό τερατάκι που, αφού αρνούμαστε να το ελέγξουμε, χαμογελάμε για την όποια μ@@#*@ κάνει και το κάνουμε πλάκα. Γιατί δεν μπορούμε να πατήσουμε ένα κουμπί και να εξαφανιστεί και μαζί μ’ αυτό να εξαφανιστεί και η ντροπή μας. Μαζί μ’ εμάς βέβαια, υποφέρουν από τη βλακεία του μονάκριβου συγγενείς και φίλοι. Η γειτονιά και το χωριό μας. Και εμείς σε κάθε σκανταλιά του χαμογελάμε στωικά « sorry, αυτό μου έδωσε ο θεός, τόσο του κόβει τόσα κάνει». Γιατί αυτό είναι σε παρατεταμένη εγωιστική φάση και δοκιμάζει τα όρια μας ενώ εμείς είμαστε σε απόγνωση.

Η φάση του δημοψηφίσματος είναι η κλασσική περίπτωση του παιχνιδιού με την φωτιά. Του έχεις πει «μακριά τα χέρια από τη φωτιά, θα πονέσεις». Σε γράφει το 4χρόνο. Μια, δυο τρείς, το έβαλε στη φωτιά από μόνο του χωρίς να το πάρεις είδηση. Φυσικά και κάηκε.  Και με τις φωνές του τώρα έχει ξεσηκώσει όλη τη γειτονιά στο πόδι, όλοι φωνάζουν σ’ εσένα για το μούλικο που τους έχεις σπάσει τα νεύρα και δεν ήταν να καεί ολόκληρο να ηρεμήσουν; Και εσύ κάθεσαι σαστισμένη και προσπαθείς να καταλάβεις πως του ήρθε και το έκανε, τι σκεφτόταν; Που ήσουν εσύ εκείνη την ώρα και γιατί δεν σε πιστεύει όταν του μιλάς και του λες «μην το κάνεις αυτό»; Πρέπει όλα να τα μάθει από μόνο του; Και από πού βγαίνει όλη αυτή η ανάγκη να ασχολούνται ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΑ μαζί του; Τόση μανία πια να αφήσει το σημάδι του στον κόσμο; Και εσύ τι φταις και ταλαιπωρείσαι;

Αγαπητέ Έλληνα γονέα, βάλε όρια στο μούλικο σου τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Τιμώρησε το, περιόρισέ το, τρόμαξε το αλλά ό,τι και να κάνεις ΜΗΝ το αφήνεις να κυκλοφορεί και να παίζει ανεξέλεγκτα με νεύρα σου και του υπόλοιπου κόσμου λες και είναι τα παιχνίδια του. Έχεις σχεδόν ιστορικό καθήκον και θα λειτουργήσει προς γνώση και συμμόρφωση και για τα άλλα παιδιά που θα ακολουθήσουν…