Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Από παρέλαση σε παρέλαση το πάμε για να μη μπερδευόμαστε. Έχουν περάσει μέσα από τα σαλόνια μας όλα τα σόγια του Παϊτέρη. Και ξαφνικά όλα τα χαμένα παιδιά είναι αθίγγανοι. Ότι τι δηλαδή; Όλοι αυτοί που ψάχνουν κάπου τα παιδιά τους πρέπει ντε και καλά να πάρουν πίσω στο σπίτι ένα που ξέρει από τσιφτετέλι; Και δώσ’ του τα ξανθά αγγελούδια. Και τα μελαχρινά διαόλια να πιάνουν εμάς και να σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που έρχονται οι μέρες και περνάνε δανεικά ζητάνε. Για να μη μιλήσω για τη συγχρονισμένη κατάντια να λύνουμε όλα τα προβλήματα της φυλής από την τηλεόραση, όταν η αστυνομία περιμένει να δει εκπομπή της Αγγελικής και οι κυριούλες βρέχουν τα μαξιλάρια τους βλέποντας καλοπαιγμένα πακέτα και μαθαίνουν ηθογραφία από την Τατιάνα. Τι λέτε ρε παιδιά;
Κι αφού έκλεισε το κεφάλαιο «ο δωδεκάλογος του γύφτου», άνοιξε το κουτάκι με την εθνική υπερηφάνεια. Πού είσαι παππού, να δεις ότι εκεί που έχυνες το αίμα σου για την πατρίδα, τώρα βολτάρουν τσουλιά-δες μαθήτριες με τα μίνια, παραφυλάνε στραγαλάδες για καζούρα και κάνουν δηλώσεις ατάλαντοι ψεύτες και ανεπάγγελτοι εκπρόσωποι του λαού. Και όλο αυτό, ναι, λέγεται «τιμή στη μνήμη κατά του φασισμού». Με δύο χιλιάδες αστυνομικούς και εκατό χιλιάδες κυριούλες με μαλλί κομμωτηρίου, πού να δω η δόλια την παρέλαση μετά από χανγκ-όβερ.
Έτσι φέτος, από επετειακή ιστορία, μάθαμε ότι τελικά δεν είχε επεισόδιο στο Σουλεϊμάν, ότι ο Πρέκας δε έκανε πολλές δακρύβρεχτες απαγγελίες, ότι οι ερπύστριες και τα αεροπλάνα μας πήραν τα αυτιά. Τόσο που μου περνάνε δύο πράγματα από το μυαλό. Πρώτον, περπατάς στο κέντρο της πόλης και σκύβεις για να περάσει το μαχητικό λες και πρόκειται για «αντιτρομοκρατικό» χτύπημα. Δεύτερον, μας κρύβουν την εξέδρα των επισήμων για να μη βλέπουμε τα μούτρα τους και φωνάξουμε προς τα ‘κει «Ζήτω η Ελευθερία».
Απλώς θέλω μόνο να ρωτήσω. Τώρα που τελείωσε η παρέλαση θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει; Θα πάρουμε πάλι παραμάζωμα κάθε καταυλισμό ή θα βρούμε κάτι που πρέπει πάλι να λύσει η τηλεόραση αφού του συστήματος μέχρι τώρα δεν του πέρασε από το μυαλό; Και κάτι ακόμα. Όλοι εμείς που ξενυχτάμε στα αργιακά τριήμερα, το κάνουμε επειδή νιώθουμε υπερήφανοι ως ελεύθεροι Έλληνες για τα «όχι» που ξεστομίσαμε;
