Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος /[email protected]
«Κάθε στοιχειωδώς έντιμος άνθρωπος, όταν του ζητούν κάτι που δεν το ανέχεται η συνείδησή του, έχει μονάχα έναν τρόπο αντίδρασης: την παραίτησή του. Το έχω κάνει στο παρελθόν -παραιτήθηκα από την αντιπροεδρία στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου- και δεν θα διστάσω να το ξανακάνω και στο μέλλον, σε περίπτωση που εκλεγώ βουλευτής. Με τη μόνη διαφορά ότι θα παραδώσω και τη βουλευτική έδρα στον πολιτικό σχηματισμό που με έχει τιμήσει με την εμπιστοσύνη του. Όσο αδιάντροπο θεωρώ να “καταπίνεις” αδιαμαρτύρητα τα πάντα για να διατηρήσεις την καρέκλα σου, άλλο τόσο αδιάντροπο θεωρώ να χρησιμοποιείς ένα κόμμα για να κερδίσεις την καρέκλα σου και μετά να το “αδειάζεις”». Το έγραψε το πρωί στο facebook ο φίλος συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, που κατεβαίνει με τον Τσίπρα στις εκλογές (δεν περίμενα ότι θα ‘βρισκε στέγη το ατίθασο πνεύμα του). Νομίζω ότι αποκαλύπτει μία από τις «άμυνες» πολλών υποψηφίων βουλευτών όλων των κομμάτων, σ’ αυτή την περίεργη εκλογική αναμέτρηση.
Ήδη πολλοί από αυτούς βάζουν τις φωνές κατά του συστήματος μέσα από τα φυλλάδιά τους. «Κι εγώ είμαι θυμωμένος», «κι εγώ είμαι οργισμένη» κλπ είτε κατεβαίνουν με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» είτε με τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα προηγούμενα 38 χρόνια. Είναι δηλαδή θυμωμένοι και οργισμένοι με το κόμμα το οποίο εκπροσωπούν! Και μερικοί από αυτούς –για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα- με το σύστημα το οποίο τους ανέδειξε (δεν μπήκαν στις λίστες και με… ΑΣΕΠ). Θα σου πει ο άλλος, να κάτσω σπίτι; Ν’ αράξω στον καναπέ; Μπαίνω για να αγωνιστώ από μέσα. Καλό αλλά παλιό, θα έλεγα. Αλλά, θα μου πεις, και τι να πουν στον κόσμο, δείξε λίγη επιείκεια. Δείχνω, αλλά το παρατηρώ και το επισημαίνω ως σημείο των καιρών.
Επίσης, τολμώ –ειδικά προς νέους υποψηφίους- την ερώτηση τι θα κάνουν εάν εκλεγούν, το κόμμα τους συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα ή κυβερνά, και αποφασίσει την επιβολή νέων μέτρων αντί των προεκλογικών υποσχέσεων. Η απάντηση είναι σχεδόν αβίαστη από πολλούς, ειδικά τους «άφθαρτους»: θα παραιτηθώ. Προσωπικά δεν το πιστεύω γιατί γενικώς οι τρόποι με τους οποίους κινούνται προεκλογικώς, κόμματα και υποψήφιοι, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό παλαιοκομματικοί. Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι θα έχουν μια εν πάσει περιπτώσει δυναμική αντίδραση και όχι αυτή που είχαν οι κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων της Βουλής που μόλις διαλύθηκε, δηλαδή no comments και ναι σε όλα. Πλήρους υποταγής στην αντισυνταγματική κομματική πειθαρχία –αυτή θα την «καταργήσουν» τα δύο μεγάλα κόμματα; Ή θα αποτελεί παράρτημα της επαγγελλόμενης και εξαγγελθείσης συνταγματικής αλλαγής;
Πάντως, μακάρι να είναι έτσι και ορισμένοι από αυτούς –τους νέους- που αποφάσισαν να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά αυτή τη φορά, να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Άννας Βαγενά, η οποία μίλησε μία και μοναδική φορά στο κοινοβούλιο και είπε όσα έπρεπε να έχουν ειπωθεί 38 χρόνια… Και να μην αποδέχονται την υποτίμηση της προσωπικής και πολιτικής αξιοπρέπειας στο όνομα των αρχηγικών κομματικών σχηματισμών. Το λέω ως πολίτης: να είναι πρώτα με τη συνείδησή τους και με την κοινωνία, μετά με το κόμμα τους. Να είναι κριάρια, όχι πρόβατα. Ή τώρα ή ποτέ.
