Η υπόθεση της σύλληψης του Χριστόδουλου Ξηρού, λίγες μέρες μετά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, ανέδειξε μία βασική παθογένεια σε δύο επίπεδα.
Σε πολιτικό, είναι αδιανόητο να υπάρχουν κόμματα στο όνομα της ελληνικής δημοκρατίας τα οποία δυσφορούν από τέτοια γεγονότα όπως η σύλληψη ενός τρομοκράτη.
Σε κοινωνικό, είναι αδιανόητο να υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι όλα είναι στημένα, την ώρα που κατηγορεί ως συνωμοσιολόγους όσους π.χ. πιστεύουν πως ξένα κέντρα απεργάζονται το κακό της Ελλάδας. Νεφελίμ κατά το δοκούν δηλαδή.
Κάτι τέτοιες σκοπιμότητες και κουτοπονηριές επί 2 και πλέον δεκαετίες, εδραίωσαν στον τόπο την ιδεολογική κυριαρχία μιας Αριστεράς συνυπεύθυνης με τους εκάστοτε κυβερνώντες για το κατάντημα της χώρας.
