Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Το είδα. Με βλέμμα κενό με προσπέρασε στο λεωφορείο. Μου πήρε τη θέση στην ουρά με τα εισιτήρια. Κάθισε στη θέση μου. Κατέβηκε λίγο αργότερα πιο μόνος από ποτέ, σπρώχνοντας με τους ώμους. Με τα χέρια πάντα καθαρά. Τα κρατά μόνο για να δείχνει, χωρίς ντροπή, ό,τι του μοιάζει μακρινό. Δεν αγγίζει. Μόνο δείχνει. Δείχνει εμένα, να τον κοιτάζω μίζερα και απορημένα για τη σιωπή του μυαλού του, που κλέβω από τα μάτια του. Δείχνει τον εαυτό του στο τζάμι, ως έναν άγνωστο και του φαίνονται όλα λάθος. Όλα κακώς κείμενα. Δείχνει εσένα. Την προπαγάνδα τού στενού πολιτισμού του. Τον ξέρω σου λέω. Τον είδα.
Κι εσύ τον είδες. Στο μπροστινό θρανίο να κρύβει το γέλιο του. Το πρόσωπό του. Την ψυχή του. Έχει λες συναίσθηση; Έχει συνείδηση; Έχει κληρονομιά τα χάδια του παππού να του μιλάνε για κορμούς και κλαδιά χωρισμένα από τα υπόγεια κλωνάρια; Έχει λιωμένες αξιοπρέπειες στην τσέπη να του λερώνουν το κορμί από μέσα; Έχει εαυτό να του θυμίζει ποιος είναι, που πάει, γιατί υπάρχει, που ανήκει, με τι μοιάζει, πως φαίνεται, πως ακούγεται, τι αξίζει; Έχει μακριά μαλλιά να τα πατά κάθε φορά που κάνει βήματα προς τα πίσω; Έχει νύχια να αγριέψει όταν ψάχνει απεγνωσμένα να χορτάσει το ένστικτο της επιβίωσής του; Μπορεί και όχι. Μπορεί μονάχα να είναι, να μην έχει.
Να είναι. Να είσαι. Να είμαι. Και όλοι εμείς προδότες και προδομένοι στον κύκλο με άκρες την αυτοεξέλιξη και την διευρυμένη ανάπτυξη. Κι όλα αυτά πίσω από τον καθρέφτη των φτηνών δικαιολογιών. Εγώ ποτέ. Εγώ όχι. Γιατί εμείς είμαστε τα προγράμματα της πρόνοιας. Εκείνα που ο αλέκτωρ λαλεί για πρώτη φορά. Κι αργότερα για δεύτερη, όταν φυλάμε το ξεροκόμματο της κοινωνικής αλληλεγγύης για όποιον έσκυψε, έστω και τυχαία, και προσωρινά, μπροστά μας. Και το κακό τριτώνει με τον καθένα μας να δακρύζει στην επαφή με όποια τέχνη μετουσιώνει τη διαφορά και τη μοναδικότητα.
Όλοι ξέρουμε το πρόσωπο του ρατσιστή μας. Όλοι έχουμε υποδυθεί άριστα και τους δύο ρόλους. Κάποιοι και του ψεύτη που θέλει να τα αρνείται όλα αυτά. Τα δάχτυλα δεν είναι για να δείχνουν μακριά και κοντά. Είναι για όσους μας μας περισσεύει η καταραμένη λογική να προσαρμόζουμε τη δική μας μοναδικότητα σε αυτή των πολλών. Όχι από αδυναμία αυτοϋπεράσπισης, μα από ανάγκη αυτοκατάργησης κάθε τρίχας που πετά, χαλώντας το χτένισμα της δίποδης συμμαχίας μας για όσο δημιουργούμε το παρόν μας.
