Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / http://sxeseiszois.wordpress.com/
«Δεν πρέπει να φοβάμαι
Θα αντιμετωπίσω κατάματα το φόβο μου
θα τον αφήσω να περάσει από πάνω μου.
Και όταν φύγει, θα στρέψω το εσωτερικό μου βλέμμα για να δω το δρόμο απ’ όπου πέρασε.
Εκεί όπου θα έχε περάσει ο φόβος δε θα υπάρχει τίποτα.
Μόνο εγώ θα βρίσκομαι εκεί.»
Έχουμε ποτέ σκεφτεί πως θα ήταν η ζωή μας με την απουσία του φόβου; Πως θα ήταν να ζούσαμε την ζωή μας βασισμένοι αποκλειστικά στις δικές μας εμπειρίες; Πως θα ήταν αν δεν είχαμε φορτωμένες τις πλάτες μας με φόβους;
Φόβους άλλων, φόβους του παρελθόντος, φόβους που μας φορτώθηκαν από την γέννηση μας ακόμα…
Ανατραφήκαμε και μεγαλώσαμε με τους φόβους των γονιών μας, της κοινωνίας.
Ξέρεις σίγουρα πως θα φοβόσουν το σκοτάδι σήμερα, αν η μαμά σου δεν άφηνε εκείνο το μικρό φωτάκι νυκτός αναμμένο, όταν κοιμόσουν παιδάκι;
Και αφού σου φυτέψανε ένα φόβο, σου είπαν πως είναι λάθος να το δείξεις..
Σου φυτέψανε και ένα πρέπει: «Πρέπει να κρύβεις τους φόβους σου»
Και εσύ τώρα ως ενήλικας πορεύεσαι με τους φόβους και τα πρέπει άλλων.
Σε μεγαλώσανε προσπαθώντας να σε κάνουν καλό άνθρωπο. Σου έδειξαν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Το δικό τους σωστό και λάθος.
Ζούμε ένα μέρος της ζωής μας με αυτά τα πρέπει, τους φόβους. Τα σωστά και τα λάθη… τους.
Και έρχεται μια μέρα και καταλαβαίνουμε πως κάτι έχει αλλάξει.
Όλα αυτά τα πρέπει μας έκαναν να ζούμε ενοχικά. Να νιώθουμε πως το λάθος τους είναι έτοιμο να μας δικάσει, αν το πλησιάσουμε. Και ας φαίνεται σε εμάς κάτι απλό, φυσιολογικό, όχι λάθος.
Όλοι αυτοί οι φόβοι που μας δημιούργησαν, έχουν γίνει τεράστια δέντρα που γέρνουν να μας πλακώσουν. Και τελικά καταλαβαίνουμε πως δε φοβόμαστε τα δέντρα. Θέλουμε και έχουμε μια μεγάλη λαχτάρα να σκαρφαλώσουμε πάνω στα δέντρα…
Και ο φόβος μήπως ζήσουμε ξανά τα λάθη του παρελθόντος. Ο φόβος μήπως μια ακόμη επανάληψη των άσχημων στιγμών, θα μας αποτελειώσει, μας κάνει να φοβόμαστε να ζήσουμε.
Να πάμε την ζωή μας παρακάτω. Να γευθούμε καινούργιες εμπειρίες. Να ικανοποιήσουμε τα πραγματικά θέλω μας. Αυτά που υπάρχουν κάτω απ’ τους ενδοιασμούς, τις τύψεις, τους περιορισμούς και τα πρέπει.
Καταλαβαίνουμε πόσο διχασμένες προσωπικότητες έχουμε καταλήξει να είμαστε. Δίνουμε πάλη για τις αποφάσεις μας. Γιατί το σωστό και το λάθος τους , αντικρούεται πια με το δικό μας.
Γινόμαστε εγωιστές με τα πραγματικά μας θέλω. Ο φόβος δε μας αφήνει να ζήσουμε. Ο φόβος αν κάνουμε το σωστό. Οι τύψεις , πως ως αμαρτωλοί επιλέξαμε το λάθος.
Μπαίνει μπροστά ο εγωισμός. Αυτός που δεν μπορεί, δεν θέλει να παραδεχτεί ότι όλα αυτά που μας έμαθαν… δεν είναι δικές μας γνώσεις. Δεν είναι οι γνώσεις που έχουμε εμείς ανάγκη.
Και όταν μπαίνει μπροστά ο εγωισμός χάνεται η αλήθεια μας.
Ο πραγματικός μας εαυτός. Και αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια, τρομάζει και κρύβεται.
Έχουμε τελικά αναλογιστεί , πως θα ήταν , αλήθεια , αν μπορούσαμε να απεγκλωβιστούμε απ αυτό; Πόσο ελεύθεροι θα νιώθαμε;
Όταν έρθει η στιγμή και νιώσουμε τον πόλεμο να ξεκινάει μέσα μας και μάχες να δίνονται ξαφνικά, μπροστά στα μάτια μας. Όταν δούμε τα πρέπει τους να μάχονται με τα θέλω μας, ας μη φοβηθούμε.
Η ελευθερία πάντα κερδίζεται με μάχες. Πάντα απαιτεί θυσίες.
Και όταν μ αυτή την μάχη ελευθερωθεί ο αληθινός μας εαυτός, μόνο τότε θα καταφέρουμε και εμείς να ζήσουμε πραγματικά.
Τα θέλω μας είναι ο πραγματικός μας εαυτός. Αυτόν που ερήμην μας (ή όχι..) κρύψαμε. Τον θάψαμε μέσα σε πρέπει, λάθη και σωστά. Τον θάψαμε μέσα σε φόβους.
Φόβο για την διαφορετικότητα.
Φόβους του περίγυρου μας.
Φόβους του παρελθόντος που προβάλουμε στο σήμερα μας, στο μέλλον μας.
Το μέλλον μπορεί να γίνει μέλλον μόνο όταν αντικαταστήσουμε το φόβο μας με περιέργεια.
Με την περιέργεια που είχαμε μικροί παίζοντας μέσα στο σκοτάδι..χωρίς το φωτάκι νυκτός αναμμένο.
