Tου Σταύρου Λυγερού
Μπορεί να ήταν εξ αρχής αναμενόμενος ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, αλλά όσοι είχαν χάσει τον ύπνο τους από τον φόβο της ακυβερνησίας έβγαλαν αναστεναγμό ανακούφισης. Η ανακούφισή τους, όμως, σύντομα εξατμίσθηκε. Η σύνθεση δεν προσφέρει έρεισμα αισιοδοξίας ακόμα και στους πολίτες που ψήφισαν αυτά τα κόμματα. Με άλλα λόγια, πέρα από το γενικότερο πολιτικό πρόβλημα που αφορά το Μνημόνιο, εγείρεται και πρόβλημα λειτουργικότητας.
Οταν τρία κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ορίζουσες υποχρεώνονται από τις περιστάσεις να σχηματίσουν κυβέρνηση, προτεραιότητα είναι να εξασφαλισθεί η ταχεία και δημιουργική επίλυση των διαφορών που αναπόφευκτα θα προκύπτουν στην πορεία. Η πρακτική που κατά κανόνα ακολουθείται στις ευρωπαϊκές χώρες είναι οι αρχηγοί των μικρότερων κυβερνητικών εταίρων να αναλαμβάνουν σημαντικά χαρτοφυλάκια και να ορίζονται αντιπρόεδροι. Αυτό γίνεται κυρίως επειδή η λειτουργική παρουσία των πολιτικών αρχηγών προσφέρει τη δυνατότητα μίας διαρκούς διαβούλευσης εντός των κυβερνητικών οργάνων, ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις και να επιτυγχάνεται συντονισμός.
μέσω kathimerini.gr
