Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / sxeseiszois.wordpress.com
«Η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφθείς, αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις.»
…όσο άσχημο μέρος και αν είναι, την επιλέγουμε πολύ συχνά για καταφύγιό μας.
Είτε γιατί μας έχει κουράσει η οχλαγωγία, είτε γιατί φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε από τη συναναστροφή με το πλήθος, είτε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Και φτάνουμε σε κάποιο σημείο όπου η μοναξιά μας είναι πραγματικά καταφύγιο. Μας αρέσει η παρέα της, την αποζητάμε. Λειτουργούμε καλύτερα μαζί της. Βλέπουμε τον εαυτό μας πραγματικά. Ακούμε όλους αυτούς τους ήχους που χάνονται μες στο πλήθος. Ίσως να νιώθουμε ξεχωριστοί μαζί της, ιδιαίτεροι. Ένα είδος εξαγνισμού. Δημιουργίας.
Και φτάνουμε να το αγαπάμε όλο αυτό…τόσο… που η μοναξιά γίνεται επιλογή μας!
Και κλειδώνουμε. Κλειδώνουμε και αφήνουμε απ’ έξω όλα τα συναισθήματα που μπορούν να παρασύρουν. Όλα εκείνα που μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε. Όλα εκείνα που μπορεί να μας κάνουν να θέλουμε να αφήσουμε τη μοναξιά μας…μόνη της.
Και νιώθουμε δυνατοί και οπλισμένοι μέσα σ’ αυτό το καταφύγιο. Προστατευμένοι από την αγριότητα του έξω κόσμου.
Και ίσως μας κάνει καλό τελικά αυτό το βόλεμα μαζί της, γιατί μας κάνει ασυμβίβαστους και πιο απαιτητικούς. Τα ημίμετρα δε μας καλύπτουν. Ορίζουμε ΕΜΕΙΣ το ΕΙΝΑΙ μας.
Δεν επιτρέπουμε να μας ετεροπροσδιορίζουν.
Δύσκολα θα φύγουμε από το ταμπούρωμά μας. Θα πρέπει το τραγούδι της σειρήνας να είναι πραγματικά καλό.
…Και ξαφνικά, εντελώς αναπάντεχα – όπως συμβαίνει πάντα – το «αυτί» μας «πιάνει» μια μουσική στον αέρα που ακούγεται διαφορετική. Καταφέρνει να τρυπώσει μέσα απ’ το κερί που έχουμε σφηνώσει στ’ αυτιά μας. Και μπαίνουμε στον πειρασμό να βγάλουμε για λίγο αυτές τις ωτοασπίδες της ψυχής μας…για να ακούσουμε λίγο καλύτερα.
…και έχουμε καταλάβει πως έχουμε παρασυρθεί από τη μελωδία, μόνο, όταν είμαστε ήδη στην αγκαλιά της σειρήνας. Και η μοναξιά πάνω στο καράβι μας ίσα που φαίνεται.
Βρισκόμαστε ξεκλειδωμένοι παρέα με μια μελωδία που δε γνωρίζουμε. Αλλά μας αρέσει και προσπαθούμε να την σιγοτραγουδήσουμε.
Είναι περίεργο το αίσθημα του ξεκλειδώματος. Είχαμε ξεχάσει πόσο λυτρωτικό είναι. Είχαμε ξεχάσει την αίσθηση απελευθέρωσης που δίνει. Και είναι τόσο απελευθερωτικό που μας κάνει να ξεχνάμε ότι το κλειδί μας είναι πάνω στο καράβι που ξεμακραίνει.
Βρισκόμαστε ξεκλειδωμένοι εξαιτίας μια δελεαστικής μελωδίας, ενός σκοπού που δεν ξέρουμε. Βρισκόμαστε ξεκλειδωμένοι στην αγκαλιά μιας ξελογιάστρας σειρήνας που δεν ξέρουμε τις προθέσεις της.
Αλλά δείχνει να θέλει πραγματικά να μοιραστεί το βράχο της μαζί μας ˙ βαρέθηκε ίσως και αυτή τη μοναξιά της; Και μας ανοίγει χώρο να αράξουμε και εμείς δίπλα της.
Και αράζουμε. Και απολαμβάνουμε την καινούργια θέα από το βράχο.
Απολαμβάνουμε το ξεκλείδωμά μας αλλά και απορούμε συγχρόνως.
Και ξαφνικά χωρίς να καταλάβουμε βρισκόμαστε μόνοι μας στο βράχο.
Κοιτάζουμε γύρω μας και αναρωτιόμαστε τι συνέβη. Πώς βρεθήκαμε εμείς έτσι ξεκλείδωτοι και μόνοι πάνω σ’ αυτό τον ξένο βράχο; Γιατί η σειρήνα αντικαταστάθηκε με τη μοναξιά πάλι;
Γιατί μας έκανε να αφήσουμε το καράβι μας με το κλειδί μας ξεχασμένο εκεί πάνω;
Γιατί μας άφησε ξεκλείδωτους πάνω στο βράχο, αν δεν ήθελε στ’ αλήθεια να μοιραστεί το βράχο της;
Γιατί μας έκανε να ξεσφηνώσουμε το κερί απ’ τα αυτιά μας και να ακολουθήσουμε το μαγευτικό της τραγούδι, αν δεν ήθελε να συνεχίσει να τραγουδά για εμάς;
Γιατί οι πειρασμοί σού ανοίγουν το δρόμο και σε αφήνουν τελικά να τον βαδίσεις μόνος σου;
Γιατί αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά; Γιατί είναι πάντα αδιέξοδο;
Γιατί μας βάζουν στη διαδικασία να ξεκλειδώσουμε την πόρτα μας, όταν τελικά δεν έχουν καμία πρόθεση να την ανοίξουν και να μπούνε μέσα;
Γιατί αρκούνται απλώς να κοιτάξουν απ’ το παράθυρο;
Γιατί αρκούνται απλώς στην ιδέα του «πώς θα ήταν…»
Μήπως τελικά αυτή η ιδέα του κλειδώματος πέφτει από μόνη της στο κενό;
Μήπως τελικά είναι εικονική ασφάλεια και όχι πραγματική προστασία;
Μήπως όσο μένουμε κλειδωμένοι χάνουμε την ευκαιρία να περάσει το κατώφλι της πόρτας μας κάτι που θα γεμίσει το χώρο μας με φως;
Μήπως, προσπαθώντας να αφήσουμε απ’ έξω τα άσχημα, δε βρίσκουν τρόπο να μπούνε μέσα και τα όμορφα;
…Ναι, μπορεί να είναι τρομακτικό να μένουμε μόνοι και ξεκλείδωτοι…χωρίς το κλειδί στην πόρτα μας, αυξάνουμε το ρίσκο να εισβάλουν στο χώρο μας σκοτάδια, αλλά, μόνο έτσι, αυξάνουμε και τις πιθανότητές μας να γεμίσουμε φως!
