Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Σήμερα.
Ο φόβος είναι ένα τέρας με ουρά και πολλά πόδια. Όχι σαν εκείνο που κοιμόταν κάτω από το κρεβάτι μας μέχρι που γίναμε ολόκληροι γάιδαροι. Σαν το άλλο, που θέριεψε κάποια μεσάνυχτα Ιουνίου κι ακόμα κυκλοφορεί.
ΑΤΜ.
Πολύ φίλος μου. Αχτένιστα μαλλιά. Τσιμπιδάκια. Τσίχλα. Κινητό. Σαγιονάρα, ίσως και πυτζάμες. Γνωριμία με τον μπροστινό και τον πισινό. (Πισινός γίναμε.) Κουβεντολόι για το σύστημα. Κυριούλες και κυριούληδες. Κυράτσες και τρομοκράτες.
Ο παράς.
Έλα πες το. Κι ο φουκαράς. Ε, μα πώς νομίζεις ότι μοιάζεις; Βάζεις κάρτα. Πληκτρολογείς τη μοίρα σου τη μαύρη. Και. Κοιτάς γύρω πριν φύγεις σαν να τα έκλεψες. Ο Παλαιοκώστας πιο άνετος ήταν. Και το τέρας εκεί. Κάθε σπόνδυλός του και μια ιστορία. Κωμική. Τραγική. Το χειροκρότημα θα το δείξει.
Μπράβο.
Κοιτάς χαμηλά. Μη σε περνάνε από εκείνους του δημοψηφίσματος. Εσύ είσαι από τους άλλους. Που μαύρη η ώρα και η στιγμή που δεν πρόλαβες να κάνεις τα κουμάντα σου. Όχι μακαρόνια-ρύζι-φασόλια. Από τέτοια κομπλέ. Κι εκεί που έχεις κάνει ρεπορτάζ για να βρεις άδειο μηχάνημα, αναγκάζεσαι να στηθείς στην ουρά του τέρατος. Μια από δω και μια από κει. Ταλαιπώρια σου λέω. Λιοπύρι. Και να σου τα βραβεία. «Ε, ρε βόδιαααα», «ΦΦΦΡΡΡΡΡ» «έτσι ρε έτσι» «Γ@μώ το ΠΑΣΟΚ σας» «Μπραβο βόδια». Κοινώς, εδώ ρέζιλος. Και βόδι κατά εκτιμήσεις. Και πράσινη ταμπέλα. Το ΜΠΡΑΒΟ μου το πήρα, πάντως και φωτογραφία με βγάλανε οι διερχόμενοι. Στο επόμενο δημοψήφισμα με περούκα και γυαλιά. Έκλεισε.
