Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη
Μια υπενθύμιση στο κινητό, μια βούλα στο δεξί χέρι, να αλλάξω δάχτυλο τη βέρα μου να μην ξεχάσω να το κάνω, google it if you don’t remember it και το μυαλό κρατά εκατοντάδες χιλιάδες επετείους, days to remember, ψώνια για το μάρκετ, do’ s and don’t’s…
Την Κυριακή, πρώτη ημέρα του Δεκέμβρη, ανατριχίλα… Το AIDS βρισκόταν παντού! Στην αρχική μου σελίδα, στην τηλεόρασή μου, στο κινητό μου, στο περιοδικό, την εφημερίδα, το χαρτί κουζίνας και μπάνιου… Μαρτυρίες οροθετικών σε συγκλόνιζαν, σκεφτόσουν «την επόμενη φορά θα βάλω προφυλακτικό», «να μην ξεχάσω να κλείσω ραντεβού με τον γιατρό μου», «ποτέ δεν ξέρεις κι αν συμβεί; Τι κάνω τότε;»…
Τη Δευτέρα, αφέθηκες στα χέρια του καλού σου «απροστάτευτη» και ταξίδεψες σε οργασμικά μονοπάτια, που μόνο εκείνος ξέρει να προσφέρει.. Η Κυριακή, ήταν πια παρελθόν. Του χρόνου πάλι…
Την Τρίτη, ξύπνησες και είδες παντού άτομα με αναπηρίες.. Δεν πάρκαρες στη θέση που έχει τον αριθμό πινακίδας του αυτοκινήτου ενός ανάπηρου ατόμου, έδωσες 1 ευρώ στο παιδί με το κομμένο πόδι στα φανάρια, χαιρέτησες επιτέλους τη μητέρα του ανάπηρου παιδιού που μένει από κάτω σου- δε θυμάσαι πώς το λένε αλλά τι σε νοιάζει; Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία είναι σήμερα σας αγαπώ- πόσταρες και μερικά κείμενα στο facebook για το ότι τα άτομα με αναπηρία δεν είναι «πεταμένα» ή «δεύτερα», ότι έχουν ίδια δικαιώματα με εσένα, ότι «είστε ζώα, κάντε πιο κει να περάσει το αμαξίδιο», σκέφτηκες ότι «ο δήμος μου δε μεριμνά καθόλου για αυτά τα άτομα, ούτε ράμπες πουθενά, ούτε τίποτα»… Ένιωσες ένα βήμα πιο κοντά τους… Αλλά και πάλι δε θυμήθηκες το όνομα του ανάπηρου παιδιού που μένει από κάτω σου…
Μέχρι την επόμενη Παγκόσμια Ημέρα «τάδε» που θα θυμηθείς να μην ξεχάσεις κάτι που όλον τον υπόλοιπο χρόνο το έχεις γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι… Ξέρεις, το AIDS είναι εδώ 365 μέρες, τα Άτομα με Αναπηρίες, με Ειδικές Ανάγκες, ή όπως αλλιώς ονομάζονται, ζουν εδώ, χρόνια τώρα.. Ναι! Ανάμεσά μας!! Σοκ; Γιατί περιμένεις την Παγκόσμια Ημέρα για να τους τιμήσεις, για να προφυλαχθείς, για να θυμηθείς, για να πονέσεις, να σκεφτείς…
Είναι λίγο κοροϊδία… Σα να είσαι παντρεμένη με έναν άνδρα που σε απατά όλον τον χρόνο, αλλά στην επέτειό σου, σου φέρνει λουλούδια… Θα χαρείς; Θα πιστέψεις;
Δε νομίζω… Και, βασικά, δεν προσπαθώ να βάλω κανέναν στον σωστό δρόμο, εάν δεν μπω εγώ… Κι εγώ στα καθημερινά μου βάσανα, ξεχνάω ότι υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να περπατήσουν πχ κι ενώ εγώ σκάω που καλούμαι να πάω «Καμάρα- Σφαγεία» με τα πόδια, άλλος θα έδινε και τη ζωή του για να το κάνει…
Μέχρι που γνώρισα τον Πέτρο…
Ένας άντρας, που, από τη μούρη του και μόνο, καταλαβαίνεις ότι «πρέπει να ήταν γίγαντας»… Είναι ακόμη γίγαντας, καθώς κάθεται στο αμαξίδιό του… Είναι φίλος, εργάζεται σκληρά, συνεχώς, κινείται και ελίσσεται εκεί που εγώ κι εσύ, βαριόμαστε να σηκώσουνε το πόδι μας…
Νόμιζα πως δεν μπορεί να σηκωθεί από το καροτσάκι… Μέχρι που μια μέρα είπε να με πάει σπίτι με τη σύζυγό του… Μια μικροσκοπική σύζυγο, τόση δα, με κατσαρά μαλλιά, που «δεν την πιάνει το μάτι σου»…
Φτάσαμε στο τζιπ και ο Πέτρος «ως δια μαγείας» σηκώθηκε από το αμαξίδιο και στηρίχθηκε στην πόρτα… Όρθιος! Ναι, ήταν γίγαντας… Δε θα μπορούσε να σταθεί για πολύ βέβαια.. Εκεί ήρθε η… μικροσκοπική σύζυγος και τον κράτησε και τον έβαλε στη θέση του οδηγού κι εγώ είχα μείνει με ανοικτό το στόμα… Με πήγε στο σπίτι τελικά…
Εκεί κατάλαβα, πως, εάν δεν υπήρχε ένας «Πέτρος» στο περιβάλλον μου, ποτέ μα ποτέ δε θα έβλεπα τι αγώνα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι καθημερινά… Ποτέ δε θα σκεφτόμουν ότι το «έλα μωρέ, σιγά θα το παρκάρω εδώ», θα μπορούσε να κάνει έναν άνθρωπο να πει «κι εγώ ρε φίλε από πού θα περάσω»; Δε θα είχα καταφέρει ποτέ να γυρίζω την πλάτη μου στις «Παγκόσμιες Ημέρες», γιατί απλά ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ πρέπει να είναι Παγκόσμια για ό,τι μας πονάει, μας πληγώνει, μας μαθαίνει και μας κάνει καλύτερους…
Όχι άλλες Παγκόσμιες Ημέρες… Θυμήσου κάθε μέρα αυτό που ξεχνάς 364 ημέρες τον χρόνο!
