Του Βαγγέλη Μωυσή *
Για πολλοστή φορά, μια κοινωνική ομάδα, αυτή των εκπαιδευτικών, σύρεται από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ σε μία συντεχνιακή περιχαράκωση που θέτει σε ομηρία ένα από τα πιο ευαίσθητα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Τα παιδιά της…
Σε κάποια θέματα μπορεί να έχουν δίκιο να γκρινιάζουν οι εκπαιδευτικοί. Όπως έχουμε δίκιο να γκρινιάζουμε όλοι μας, άλλωστε…
Μειώθηκε το εισόδημά τους (το φανερό τουλάχιστον), όπως έχει μειωθεί όλων μας το εισόδημα, λόγω της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα και των θυσιών που κληθήκαμε κάνουμε, για να γλιτώσουμε από τα χειρότερα μιας χρεοκοπίας.
Ωστόσο, ακόμα και εν μέσω αυτής της διαδικασίας των θυσιών, οι εκπαιδευτικοί παραμένουν –στα μάτια της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων- προνομιούχοι, για πολλούς λόγους, που όλοι τους ξέρουμε και δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε.
Είναι επίσης γεγονός, ότι διαχρονικά, ο χώρος της εκπαίδευσης έχει το δικό του μερίδιο στο φαινόμενο που λέγεται υπερτροφισμός ή γιγαντισμός του Δημοσίου Τομέα. Το γεγονός ότι έχουμε περισσότερους από 200.000 εκπαιδευτικούς για 800.000 μαθητές όλων των βαθμίδων, τα λέει όλα.
Φυσικά δεν φταίνε οι εκπαιδευτικοί, για την κακή διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού που γινόταν στον χώρο της Εκπαίδευσης για δεκαετίες, καθιστώντας υποχρεωτική τελικά την προσθήκη αναπληρωτών και ωρομισθίων στο ήδη πλεονάζον προσωπικό.
Όμως, το να καταλήγουν στην εποχή των «ισχνών αγελάδων» να εκβιάζουν 100.000 παιδιά και τις οικογένειές τους, ελπίζοντας πως έτσι θα υποχρεώσουν την κυβέρνηση να διατηρήσει αλώβητα κάποια προνόμια της περιόδου των «παχιών αγελάδων», αποτελεί συνδικαλιστικό και ηθικό εκτροχιασμό, από τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται συνοδεύουν τον εκπαιδευτικό, ως κρίσιμη μονάδα που συμβάλει στη διαμόρφωση των αυριανών πολιτών.
Θέλω πραγματικά να αμφιβάλω για την προθυμία με την οποία θα ακολουθήσουν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί την «γραμμή» των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ να μετατραπεί σε όχημα εκβιασμού, η αγωνία 100.000 παιδιών και των οικογενειών τους.
Και εφόσον δοθεί ο λόγος στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς για να αποφασίσουν μέσα από τοπικές γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ για την πραγματοποίηση μιας τέτοιας κινητοποίησης, θέλω να πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα εκθέσει τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ αν επιμείνει στον κοινωνικό εκβιασμό που επιχειρεί.
Όμως, τελικά, εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλοι. Και η ηγεσία της ΟΛΜΕ, κρίνεται ήδη για το γεγονός ότι προτείνει την επιλογή της απεργίας εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Οι συγκεκριμένοι κύριοι που πρότειναν αυτή τη λύση συντεχνιακής διεκδίκησης, αυτοακυρώνονται –στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινωνίας- ως εκπαιδευτικοί.
Επίσης, αποτελέσματα προς κρίση υπάρχουν, όσον αφορά την πολιτική και συνδικαλιστική διαχείριση της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης από την αντιπολίτευση.
Από τη μια, υπάρχει η απροσδόκητα –για μένα τουλάχιστον- ουσιαστική και υπεύθυνη στάση του ΚΚΕ που καλεί τους εκπαιδευτικούς να αποσυνδέσουν τις όποιες διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις τους από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, χωρίς να ακυρώνει τις διαφωνίες του για τις αποφάσεις και τους χειρισμούς της κυβέρνησης.
Από την άλλη, υπάρχει η αδίστακτη εκμετάλλευση και συνηγορία στο στυγνό εκβιασμό της κοινωνίας, από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και των αντιπολιτευτικών «εταίρων» του (βλ. Πάνο Καμμένο.), που για μια ακόμα φορά αποδεικνύουν πως ο καιροσκοπισμός, ο λαϊκισμός και η αποδιοργάνωση, είναι τα κύρια συστατικά της «ιδεολογίας» τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε στην υποστήριξη του εκβιασμού σε βάρος 100.000 παιδιών, μια ακόμα ευκαιρία για να πείσει ως φυσικός διάδοχος του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ στην προστασία της πιο νοσηρής συντεχνιακής νοοτροπίας που διέπει τα συνδικαλιστικά «κάστρα» του Δημοσίου.
Και για μια ακόμα φορά, στις δικές τους πανελλαδικές εξετάσεις, οι «εταίροι» του λαϊκισμού, αποτυγχάνουν παταγωδώς…
* Ο Βαγγέλης Μωυσής είναι Υπεύθυνος Τύπου της Διοικούσας Επιτροπής Θεσσαλονίκης της Ν.Δ.
