Γράφει ο Νίκος Λαδιανός / [email protected]
Να ξεκαθαρίσω πως ήμουν ανέκαθεν «μπασκετικός». Δε νομίζω, όμως, πως μετράει το τι είναι ο καθένας προκειμένου να διαπιστώσει πως ο Ολυμπιακός του μπάσκετ δείχνει το καλό πρόσωπο του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού και ευρύτερα της ελληνικής παραγωγικής κοινωνίας, ενώ αντίθετα ο Ολυμπιακός του ποδοσφαίρου δείχνει το πρόσωπο, αν μη τι άλλο, της «αμφιβολίας».
Εγώ, λοιπόν, από τα γεννοφάσκια μου Αρειανός, με μια μπάλα του μπάσκετ συνέχεια στα χέρια μου από το 1979 έως τουλάχιστον το 1990, με τη φωτογραφία του βαθύτατα σεμνού και προσγειωμένου ( παρά τις πτήσεις του…) Νίκου Γκάλη στο δωμάτιό μου, δίνω με την καρδιά μου τα συγχαρητήρια στον μπασκετικό Ολυμπιακό και σε όσους είναι μέλη αυτής της παρέας! Είναι, άλλωστε, εμφανές ότι πρόκειται για μια παρέα, με ό,τι καλό σημαίνει αυτό…
Μπράβο, λοιπόν, στους αδερφούς Αγγελόπουλους για την υγιή επαγγελματική ομάδα που έφτιαξαν.
Μπράβο στον σεμνό εργάτη Μπαρτζώκα που δείχνει εδώ και χρόνια σημάδια της δουλειάς του, όταν ακόμη εργαζόταν σε μικρότερες ομάδες.
Μπράβο στον Σπανούλη, που αν και κάποιες φορές στο παρελθόν ήταν παρορμητικός στο παίξιμό του, δείχνει πόσο μαχητής είναι στη ζωή και έχει κερδίσει το σεβασμό φίλων και αντιπάλων.
Μπράβο στα νέα παιδιά, τον Πρίντεζη, τον Μάτζιαρη, τον Παπανικολάου, τον Σλούκα και τους υπόλοιπους. Έχουν τσαγανό που σπάει κόκκαλα. Ειδικά για τους δυο της Θεσσαλονίκης να υπενθυμίσω πως κρατάνε ψηλά τη σημαία της μπασκετικής γενέτειράς μας. Τους γνωρίζω από μικρούς, ειδικά τον Κωστάκη τον Παπανικολάου, και καμαρώνω μαζί τους για την εξέλιξή τους.
Μπράβο και στα ξένα παιδιά του Ολυμπιακού. Ειδικά στον πολεμιστή Χάινς, έναν παίκτη που μου «βγάζει» εκείνον τον παικταρά ΜακΓκί της θρυλικής Μακάμπι.
Αυτή η παρέα απέδειξε πως δεν είναι τυχαία. Μετά τους εκατομμυριούχους της ΤΣΣΚΑ, έβαλαν τα γυαλιά στους φανφαρόνους της αθλητικής Ισπανίας. Έχω στιγματίσει πολλές φορές την «εξαλλοσύνη» που βγάζουν στο γήπεδο οι Ισπανοί αστέρες της νεώτερης γενιάς – δεν ήταν έτσι οι παλιοί – σε αθλήματα όπως το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Ναβάρο, Φερνάντεθ ακόμη κι οι αδερφοί Γκασόλ το βγάζουν αυτό. Ελπίζω κάποια στιγμή να τους «τιμωρήσουμε» για αυτό και σε επίπεδο εθνικής ομάδας.
Ακόμη και στον πολυλογά Μπερτομέου, επίσης Ισπανό, αφεντικό της Ευρωλίγκας, τα παιδιά της ελληνικής ομάδας έδωσαν μια απάντηση. Κι ήταν αναγκασμένος ο καημένος να απονείμει το κύπελλο στον Ολυμπιακό…
Υ.Γ. 1 Πόσο μικρός και κομπλεξικός φαινόταν στην τηλεοπτική οθόνη ο εγγλεζάκος υπεύθυνος που διαμαρτυρόταν με χέρια και πόδια για να κλείσει η μετάδοση της ΕΡΤ;
Υ.Γ. 2 Κωστάκη, να’σαι καλά που δεν ξεχνάς την ελληνική σημαία…
