Γράφει η Ελένη Καρλιγκιώτη / [email protected]
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι, όταν ήμασταν μικροί θέλαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα για να κάνουμε «το δικό μας», για να μην μας κάνουν παρατηρήσεις, να έχουμε την «ελευθερία» μας, όπως αυτή την όριζε ο καθένας και γενικότερα να κάνουμε ό, τι έκαναν οι μεγάλοι· ακόμη και μέσα στο εκλογικό παραβάν θέλαμε να είμαστε μαζί τους για να δούμε πως ακριβώς ψήφιζαν ή γιατί παρέμειναν άυπνοι όλο το βράδυ για να παρακολουθούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Μεγαλώνοντας, πολύ σύντομα απομυθοποιήσαμε όλα εκείνα τα οποία μας δημιουργούσαν οποιοδήποτε μορφή απορίας ή δέους. Και αν περιμέναμε εναγωνίως την πρώτη φορά που θα συμμετείχαμε στις εκλογές, τοπικές ή εθνικές, δεν κρατήσαμε το ίδιο ζωντανό ή ενεργό το ενδιαφέρον μας καθώς περνούσαν οι τετραετίες. Ακόμη και τώρα που συνεχίζουμε να συμμετέχουμε κάθε φορά στην εκλογική διαδικασία, ο χρόνος έχει δείξει ότι ίσως οι «προσωπικές εκλογές της ζωής μας» είναι αυτές που έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και διαδραματίζουν σημαντικότερο ρόλο στην καθημερινότητα μας.
Πολύ νωρίς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με διλήμματα ή με αποφάσεις που έπρεπε να λάβουμε αναφορικά με τα των δικών μας υποθέσεων. Το πρώτο καμπανάκι χτύπησε λίγο πριν τελειώσουμε το σχολείο που έπρεπε να επιλέξουμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Πριν καλά καλά, ενηλικιωθεί κανείς, πριν καν ακόμη πατήσει τα δεκαοχτώ , πρέπει να έχει αποφασίσει σε ποιο επαγγελματικό στίβο θα σταδιοδρομήσει, έχοντας ζυγίσει τις παραμέτρους, τις επιθυμίες, την ανεργία, τις οικονομικές απολαβές της επιλογής του και πλήθος άλλων μικρών, αλλά καθοριστικών ερωτημάτων που θα σηματοδοτήσουν το υπόλοιπο της καθημερινής διαβίωσης και γενικότερα της ζωής τους.
Λίγα χρόνια αργότερα, έχοντας αφήσει πίσω μας την ακαδημαϊκή εκπαίδευση, καλούμαστε να αποφασίσουμε για την «ποιότητα» της εργασίας μας. Η επιμονή και υπομονή είναι οι κρυφοί συνεργάτες μας , όταν έρχεται η ώρα να επιλέξουμε ξεκάθαρα για τον αν η «μορφή» εργασίας μας εκφράζει και κατά πόσο οι συνεργάτες που έχουμε είναι αυτοί που πραγματικά θα θέλαμε να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε, να είμαστε συμπαίκτες της ίδιας ομάδας. Είναι η στιγμή που αναρωτιόμαστε, πόσο ακόμη μπορούμε να δείξουμε ανοχή σε συμπεριφορές που δεν μας εκφράζουν, αν πρέπει να κάνουμε μία νέα αρχή ή να παραμείνουμε στο «σημείο μηδέν» μόνο και μόνο γιατί θα αποφύγουμε πιθανόν δυσκολίες και εμπόδια.
Και οι επιλογές ή εκλογές της ζωής μας δεν σταματούν εδώ· αλλά μέρα με την μέρα αυξάνονται, όπως εκείνη τη στιγμή που καλούμαστε να επιλέξουμε τον άνθρωπο που θα είναι ο συνοδοιπόρος στα νέα μας διλήμματα· ή την στιγμή εκείνη που πρέπει να αποφασίσουμε ποιο είναι το σωστό στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, να διακρίνουμε μεταξύ του σωστού και του λάθους, των συνετών ή ριψοκίνδυνων ζητημάτων, των ωφέλιμων ή «περιττών» αποφάσεων αναφορικά με τα παιδιά μας, τους γονείς, τους φίλους ή τους συνεργάτες μας.
Και για όλα αυτά που αντιμετωπίζει κανείς, δεν χρειάζεται να περιμένει μια τετραετία για να αποφασίσει, αρκεί να τρέχει καθημερινά σε έναν «προεκλογικό αγώνα», στον αγώνα των προσωπικών του αποφάσεων, να είναι παρόν στις δικές του, προσωπικές εκλογές. Και αν κάποια στιγμή απείχε ή αμέλησε το εκλογικό δικαίωμα του, στην αναμέτρηση της ζωής δεν μπορεί να αφήνει περιθώρια στις επιλογές άλλων.
