Ο Γιώργος Βοσκόπουλος κάνει μια εξαιρετική προσέγγιση της πολιτικής κατάστασης την οποία βιώνει η χώρα. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό.
Οι συνιστώσες που περιγράφουν τη σημερινή κοσμογονικής υφής κατάσταση της χώρας είναι τρεις: πρώτον, η συναίνεση μίας εθνικής ηγεσίας στην απαλλοτρίωση της εθνικής κυριαρχίας, δεύτερον η συστηματική αποδόμηση της δημοκρατίας και η ουσιαστική ακύρωση του Συντάγματος της χώρας και τρίτον η απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Η παρούσα κατάσταση είναι αποτέλεσμα μίας σειράς εμφανών ανεπαρκειών σε επίπεδο ηγεσίας: ελλιπής διεθνής εκπροσώπηση της χώρας, ανικανότητα διαπραγμάτευσης ενός ρεαλιστικού και κοινωνικά βιώσιμου σχεδίου εξορθολογισμού των δημοσίων δαπανών, ανικανότητα προάσπισης του εθνικού συμφέροντος.
Το τελευταίο αποτελεί και την πηγή των δεινών της χώρας, αφού η συναίνεση από πλευράς μίας εθνικής ηγεσίας στην απαλλοτρίωση της εθνικής κυριαρχίας την απονομιμοποίησε συνταγματικά και ηθικά στα μάτια του εντολοδόχου της. Η επιλογή αυτή περιγράφει όχι μόνο το δράμα της χώρας αλλά και της ίδιας της ηγεσίας της που σήμερα σύρεται, διασύρεται και εκτίθεται ανεπανόρθωτα από τους λοιπούς Ευρωπαίους, αντιμετωπίζοντας τον παράγοντα νομιμοποίησης της ως αναλώσιμο. Η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα στο ινφέρνο του ΔΝΤ και της Τρόικας αποτελούσε εξ αρχής το χρονικό μίας προαναγγελθείσης διαδικασίας απονομιμοποίησης της. Αυτό συνέβη σε κάθε περίπτωση εμπλοκής του ΔΝΤ, οπότε η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Η υγιής και δημοκρατική σχέση ηγεσιών και συλλογικοτήτων θεμελιώνεται στην εμπιστοσύνη, την αξιολόγηση από πλευράς πολιτών ότι η διεθνής εκπροσώπηση της χώρας έχει ως πρωτογενές συστατικό το εθνικό συμφέρον, αυτό που σήμερα προασπίζονται σθεναρά και προωθούν αποφασιστικά οι εταίροι μας. Παρόμοιες διαπιστώσεις θα πρέπει να λαμβάνουν χώρα με βάση τις υφιστάμενες και καταγεγραμμένες σε διεθνολογικό επίπεδο πολυεπίπεδες σχέσεις ηγεσιών και συλλογικοτήτων αλλά και τον τρόπο διάδρασης μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό το πλαίσιο ασύμμετρης διάδρασης διαμορφώνεται από το γεγονός ότι μια εθνική ηγεσία απεδέχθη την μαζική εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων κάτι που προαναγγέλθηκε από Ευρωπαίους αξιωματούχους και επιμελώς προσπάθησε να αποκρύψει η ελληνική πλευρά.
Οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες εξασφαλίζουν σε σημαντικό βαθμό την εθνική κυριαρχία και αυτονομία των κρατών μελών. Αυτό εξάλλου αποτέλεσε και τον πρωταρχικό στόχο του νομοθέτη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με την υπογραφή του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου η ηγεσία της χώρας παραιτήθηκε δικαιωμάτων που τις αναγνώριζαν οι Συνθήκες αποδεχόμενη με αυτόν τον τρόπο ένα νέο πλαίσιο ελεγχόμενης από ξένα κέντρα οικονομική διακυβέρνησης, κοινωνικής απορύθμισης και συστηματικής έκπτωσης του εθνικού συνταγματικού χάρτη. Το Σύνταγμα της χώρας αδρανοποιήθηκε και η δημοκρατία βρίσκεται εν υπνώσει σε συνθήκες παραπληροφόρησης και στοχοποίησης όλων όσων αποτελούν αιρετικές φωνές.
Η αίσθηση του Έλληνα πολίτη σήμερα είναι ότι η ηγεσία υπέκυψε σε πιέσεις και εκβιασμούς και δεν διαπραγματεύτηκε ένα βιώσιμο οικονομικά πρόγραμμα προσαρμογής. Αντ’ αυτού επέλεξε το δρόμο του αυταρχισμού, της αποδόμησης των δημοκρατικών θεσμών, της εξουδετέρωσης του Συντάγματος και εσωτερικής υπονόμευσης της παν-εθνικής προσπάθειας να παραμείνει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Επιδεικνύει ένα υπέρμετρο μπραβάντο στο εσωτερικό και πλήρη ανικανότητα διαπραγμάτευσης στο εξωτερικό, καλλιεργεί συστηματικά τάσεις κανιβαλισμού στην κοινωνία, προσπαθώντας μάταια να πείσει ότι μόνο στη Βουλή υπάρχουν άριστοι. Αυτά τη στιγμή που δεν δύναται να παράσχει αξιόπιστη, αξιοπόλεμη ηγεσία. Η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο με τον διεθνή παράγοντα την ίδια στιγμή που η ηγεσία της αναζητεί εχθρούς στο εσωτερικό της. Ολόκληρη η κοινωνία αντιμετωπίζεται ως μία συντεχνία, λοιδορείται, απειλείται, παραπληροφορείται. Και όμως αυτό συνιστά μία φυσιολογική εξέλιξη σε μία χώρα υπό κηδεμονία. Είναι μονόδρομος για μία ηγεσία που δεν κατέχει την τέχνη της διαπραγμάτευσης, μία ηγεσία μειωμένων αντανακλαστικών που διακατέχεται από μία αποστροφή σε οτιδήποτε εθνικό, ως η ΕΕ να μην αποτελεί μία εθνο-κεντρική ένωση κρατών, μία διττή ένωση κρατών και λαών.
Η αυταπάτη του Έλληνα σήμερα είναι η δήθεν ιδιαιτερότητα του που λανθασμένα τον καθιστά πιο έξυπνο ή πιο πολιτισμένο από τους λοιπούς λαούς στον κόσμο. Είναι η εικόνα του και αυτό-ανακήρυξή του σε ιερή αγελάδα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αγγίξει. Αυτό το ναρκισσιστικό νεφέλωμα δεν του επέτρεψε από την αρχή της κρίσης να αντιληφθεί ότι θα έχει την ίδια μοίρα με όλες τις άλλες συλλογικότητες που κονιορτοποιήθηκαν από καθεστώτα διεθνούς κηδεμονίας. Είναι το πουργκατόριο που θα τον οδηγήσει στην εθνική αυτογνωσία, την ανακάλυψη της εθνικής αξιοπρέπειας, του ορθολογισμού, της αξιοσύνης, της κυριαρχίας των ικανών, του εξοστρακισμού των ανίκανων και ανεπαρκών. Ας ξεκινήσουμε τον εθνικό Γολγοθά μας από το τελευταίο.
Γράφει ο Γιώργος Βοσκόπουλος, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
