Ο ένας κούκος και η άνοιξη…

Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου/ [email protected]

Είναι γνωστό ότι καλύτερα να σου βγει το μάτι πάρα το όνομα και προφανώς, σύμφωνα με το γνωμικό, μπορεί να σου συμβεί ή το ένα ή το άλλο. Στην περίπτωση που σου συμβαίνουν και τα δυο ταυτοχρόνως, είσαι ο Σαμαράς και είσαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.

Από τότε που ήμουν στην Άνοιξη το λέγαμε και το πιστεύαμε ότι ο Σαμαράς κάποια στιγμή θα γινόταν πρωθυπουργός (την αποκόλληση δεν την είχαμε προβλέψει). Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτή η πεποίθησή μας βασιζόταν σε 2 συνιστώσες: Στο ότι  ο Σαμαράς τότε ήταν ο πολιτικός που, σε μια περίοδο στεγνού δικομματισμού, έκανε μια απρόβλεπτη συνεργασία  με έναν αριστερό (τον Λεντάκη) και μαζί μίλησαν για μια άλλη Ελλάδα- ένα όραμα, μια ιδέα, μια υπέρβαση (θυμάσαι;) που 20 χρόνια αργότερα όχι μόνο την αναζητούμε αλλά την έχουμε ανάγκη. Η τότε φρεσκάδα αυτής της πολιτικής ματιάς, μας έδινε την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή θα επικρατούσε και θα κυβερνούσε. Και επίσης, πέρα της ιδέας, βασιζόμασταν και στην προσωπική πολιτική γοητεία του Σαμαρά, στην σιγουριά που εκπέμπει όταν μιλά για αυτά που υποστηρίζει και την ευκολία με την οποία επικοινωνεί με τον κόσμο. Αυτά, τόσα χρόνια μετά, δεν τα έχει χάσει.

Είδα λοιπόν την ορκωμοσία του Σαμαρά και τα αισθήματα μου ήταν σαν τα τόστ: ανάμεικτα. Από τη μια, μια χαρά που έρχεται από πολύ βαθειά μέσα μου, μια δικαίωση τύπου «το ήξερα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, το ήξερα!».  Από την άλλη πάλι, απογοήτευση, ένα μούδιασμα. Δεν το περίμενα ποτέ έτσι. Ο κάθε πολιτικός αρχηγός αξίζει να γίνει πρωθυπουργός γιατί στην πορεία του εμπνέει το κόμμα του (αρχικά) και το λαό της χώρας του (τελικά) και τον πείθει ότι αυτά που λέει είναι και σωστά και πραγματοποιήσιμα. Υπό άλλες συνθήκες και με δεδομένες τις ικανότητές του, και αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος πρωθυπουργός και θα το χαιρόμουν ανεξάρτητα του τι θα ψήφιζα. Τώρα όμως; Με μια παράταξη που στηρίζει-δεν στηρίζει τον αρχηγό της και έναν λαό που αισθάνεται πιεσμένος στη γωνία και κάνει την  ανάγκη φιλότιμο και ψήφο, ποιος μπορεί να αισθάνεται ότι ο Σαμαράς είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών αρά και ο αδιαφιλονίκητος πρωθυπουργός της χώρας;  Και άραγε, η πολιτική του πορεία και επιλογές άξιζαν τελικά μια τέτοια τύχη;

Η πολιτική συνεργασία του τότε κατέληξε πολιτικός συμβιβασμός στο τώρα. Και φάνηκε ήδη από την αρχή: στην ενήλικη ζωή μου, είναι η πρώτη ορκωμοσία πρωθυπουργού χωρίς κυβέρνηση που έχω δει. Και η εικόνα από μόνη της ήταν στενάχωρη, ένας ήδη κουρασμένος και ημι-χαρούμενος πρωθυπουργός/κούκος, μόνος σε μια τελετή για πολλούς. Φαίνεται όμως ότι στην πολιτική του ζωή ο Αντώνης Σαμαράς κυνηγάει σταθερά να ανατρέψει το παλιό γνωμικό: τελικά, ένας κούκος  μπορεί να φέρει  την Άνοιξη;