Γράφει η Ζωή Λυσαρίδου / [email protected]
Με τα τόσα και τόσα πολιτικάντικα πισωγυρίσματα του τρέχοντος έτους, με τις τόσες και τόσες αλλαγές εξαιτίας του γεγονότος (πλέον) ότι επικρατεί άγνοια στο πώς πρέπει να κυβερνηθεί αυτός ο τόπος, θυμήθηκα έναν καθηγητή μου στο Λύκειο, φιλόλογο.
Έναν ιδιαίτερο άνθρωπο, γνήσιο αριστερό, όπως άλλωστε οι περισσότεροι εκείνης της γενιάς καθηγητών.
Υπήρξε, όπως τον θυμάμαι, “ευγενώς” άξεστος! Υπήρξε και αντίστοιχα “αγενώς” κύριος!
Πώς ταιριάζουν αυτά; Δύσκολα! Γιατί απαιτούν ειδική καλλιέργεια και ειδικό βάρος προσωπικότητας.
Επρόκειτο για έναν επαναστάτη, αφού ήταν προκλητικά και αδιαπραγμάτευτα ειλικρινής. Ήταν αντικομφορμιστής, αφού σε μία εποχή που απαιτούσε dresscode και περιποιημένη κόμη από τους μαθητές, εκείνος ήταν πάντα ατημέλητος και μακρυμάλλης. Υπήρξε εναλλακτικός στη διδασκαλία του, αφού σε πείσμα των διδακτικών κανόνων, επέμενε να χρησιμοποιεί τη μαιευτική για να “εμφυτεύσει” τη γνώση. Παρά την εξ όψεως χαλαρότητά του, στην τάξη του δεν τολμούσε κανείς να στραβοκοιτάξει, πόσο μάλλον να μιλήσει, πόσο μάλλον να αντιμιλήσει. Με τον τρόπο του, με το ύφος του και με τα λακωνικά επιχειρήματά του μπορούσε να πατάξει κάθε φυντανάκι ακραίας συμπεριφοράς, με μία του ατάκα. Εντάξει, δεν υπήρξε η λατρεία των μαθητών του τότε, όμως πιστεύω πως όλοι ανεξαιρέτως πήραμε μαθήματα, από εκείνα που δεν περιλαμβάνονται στα εγχειρίδια της αποστήθισης των αρχαίων. Δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή του… δεν χρειαζόταν. Ο λόγος του και η δύναμη των επιχειρημάτων του, καθήλωνε κάθε ανάρμοστη σχολική συμπεριφορά. Το σκωπτικό του ύφος, με σωστές δόσεις ειρωνείας όπου απαιτούνταν, έβαζε κάθε παρεκκλίνοντα στη θέση του και δίδασκε σε όλους τακτικές αντιμετώπισης αντίστοιχων συμπεριφορών. Δεν φόρεσε ποτέ γραβάτα, εκτός από εκείνη τη φορά που παραστάθηκε στην κηδεία ενός συναδέλφου του. Τότε φόρεσε…
Θα ήθελα πολύ να ζούσε σήμερα και να σχολίαζε από μια θέση απέναντι όλα αυτά τα άνευ πλάνου πειράματα που ζούμε και τις διχαστικές συμπεριφορές που εισπράττουμε.
Θα μάθαιναν όλοι από έναν γνήσιο αριστερό, που δεν φορούσε γραβάτα, που άφηνε τα μαλλιά του μακριά, που φορούσε πάντα σκούρα ρούχα, που ήταν πάντα αξύριστος, που δεν ενδιαφερόταν για τους τύπους – χαρακτηριστικά που λανσάρουν τα στελέχη της κυβέρνησής μας – ότι τα παραπάνω πρέπει να συνοδεύονται από βαθιά παιδεία και καλλιέργεια, προκειμένου αυτός που τα φέρει να δύναται να χαίρει σεβασμού, προσοχής ακόμα και θαυμασμού.
Πέρασαν και δεν ακούμπησαν…
Σίγουρα δεν είναι οι στυλιστικές επιλογές που κερδίζουν τελικά τον απέναντι… ειδικά δε “όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός”.
