Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη
Τί μπορεί να πει κανείς για το πού καταλήγει η πορεία ενός νέου ανθρώπου μέσα από την προσπάθεια και την εργασία.
Τρέχεις, λες «μικρός είμαι ακόμα, ας δουλέψω κι εδώ κι εκεί και παραπέρα, δεν πειράζει, ας μην πάρω μία, μπορώ να σηκώσω δίσκο για 5-6 χρόνια ακόμα», χτίζεις ένα βιογραφικό, που μόνο εσύ ξέρεις με πόσο κόπο το κατάφερες και γεμίζεις αέρα τα πνευμόνια σου, κορδώνεσαι και πας στο πρώτο ραντεβού.
Θαρρείς και θα σου χαμογελάσει ο απέναντι, λες και σε ξέρει από παλιά, θα σου απλώσει το χέρι, θα το σφίξει και θα κάτσει να ακούσει την ανησυχία σου, την αγάπη σου για τη δουλειά που κάνεις (που ψάχνεις για την ακρίβεια) και με στοιχειώδη ευγένεια, θα σου απαντήσει το πολυπόθητο «ναι», ή το αποκαρδιωτικό «όχι», που, εδώ που τα λέμε, μέσα στο παιχνίδι είναι…
Αντ’ αυτού, συναντάς έναν τύπο, που θεωρεί χάσιμο χρόνου το να δει ένα πιτσιρίκι απέναντί του, με τα μάτια να λάμπουν και με όρεξη να ξεκινήσει κάτι νέο. Βλέπεις έναν καρεκλοκένταυρο, που έχει βγάλει κάλους στο οπισθόφυλλο από το πολύ κάτσε και παίξε πασιέντζα, ο οποίος πιάνει το χαρτί στο οποίο έχεις αποτυπώσει τον κόπο σου, λες και είναι φρεσκοχρησιμοποιημένο χαρτί τουαλέτας, σε περίοδο αρρώστιας…
Αηδία ε; Ε, κάτι τέτοιο βγάζει το βλέμμα του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου…
Σε κοιτάει λες και ήρθες για ελεημοσύνη στο κάστρο του και με απέχθεια σου πετάει στα μούτρα ότι «δεν πιστεύω πως έχουν γίνει αυτά που γράφεις… Δε νομίζω καν βασικά πως τα έκανες, καλό θα ήταν να βρεις έναν τρόπο να αποδείξεις ότι όσα γράφεις σε αυτό (το χαρτί τουαλέτας που λέγαμε), είναι αληθινά και δε μας δουλεύεις…
Κι εσύ, προσπαθώντας να συγκρατηθείς, να μην το πάρεις και του το τρίψεις στα μούτρα, μετράς τις μέρες που πέρασες ξυπνώντας στις 4 για να κάνεις ραδιόφωνο, τις πρωτοχρονιές που πέρασες στο κανάλι, τα λεφτά που ποτέ δεν πήρες, τις ελπίδες που έχτιζες και που τώρα έγιναν ένα με το πάτωμα…
Ο μισός εαυτός σου σηκώνεται, του γυρίζει δυο στα μούτρα και φεύγει, παίρνοντας το βιογραφικό να το πάει εκεί που πιάνει τόπο, στο ράφι του γραφείου σου… Ο άλλος μισός σου εαυτός, νιώθει καρφωμένος σε αυτή την άβολη καρέκλα, ξεροκαταπίνει και μαζεύει το σαρκίο του, σφίγγει ένα χέρι που δεν έχει καν σφυγμό, σηκώνει κεφάλι (το ακέφαλο δηλαδή, γιατί μόλις έχασες το «κούτελο») και λέει «ευχαριστώ πολύ» και φεύγει…
Στη δεύτερη περίπτωση, το βιογραφικό σου μένει στα χέρια του καρεκλοκένταυρου, όχι για πολύ, μη φανταστείς… Γρήγορα γίνεται κομμάτια και πέφτει στα μαλακά: εκεί, που έπεσαν τα υπόλοιπα άχρηστα πραγματάκια και χαρτάκια της ημέρας…
Και μετά, επιστρέφεις στο σπίτι και βλέπεις τους πολιτικούς σου να λένε πως «η χώρα στηρίζεται στους νέους, αυτοί θα αλλάξουν το σήμερα και θα το μετατρέψουν σε ένα ονειρεμένο αύριο- στηρίζουμε τα ΌΝΕΙΡΑ των νέων και μπλα μπλα μπλα…»
Ποια όνειρα ρε φίλε; Αυτά που σου γειώνει ο άσχετος, αυτά που σου μακελεύει ο αδιάντροπος, αυτά που σου κλέβει ο ξάδερφος του ανιψιού του γιου, που χώθηκε εκεί που θα έπρεπε να είσαι ΕΣΥ;
Είναι η στιγμές που, σε εκλάμψεις θετικής σκέψης λες «δοκιμάζομαι, δεν μπορεί, δοκιμάζομαι… Κάτι γίνεται εδώ, δεν το καταλαβαίνω, αλλά προσπαθεί να με κάνει να καταλάβω, εάν όντως αγαπώ αυτό που κάνω και αν θα φτάσω στα άκρα και στο μηδέν για να το αποκτήσω».
Είναι και οι στιγμές, που αναρωτιέσαι «τι λάθος έκανα; Ποια επιλογή από όλες τις περασμένες πήγε τόσο λάθος και δεν μπορώ να δω άσπρη μέρα;».
Ένα είναι σίγουρο. Οι καρεκλοκένταυροι, είναι ένα κακό σημείο των καιρών. Ένα κομμάτι του παρελθόντος που επιβιώνει στο σήμερα και μαζεύει δυνάμεις για το αύριο. Ένα «κακό σπυρί» που δε λέει να σπάσει.
Ας μου πει κάποιος, με ποιο δικαίωμα ένας άγνωστος έρχεται και σου γειώνει ό,τι φαντάζεσαι, ονειρεύεσαι, ελπίζεις για τη δική ΣΟΥ ζωή, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως ΚΡΕΜΕΣΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ από εκείνον;
Με ποιο δικαίωμα αμφισβητεί τον δικό ΣΟΥ κόπο, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς, εάν όντως τα έκανες όλα όσα έκανες, ή τα ονειρεύτηκες; Είμαστε καλά;
Εάν θέλετε ανάκαμψη κύριοι, πρέπει να απαρνηθείτε όσα ξέρατε ως τώρα. Πρέπει να δεχθείτε ότι ο παλιός είναι μεν αλλιώς, αλλά ο νέος, θα μείνει και αύριο. Θα πρέπει να ξεχάσετε την εποχή του ’90, που το παίζατε «επιχειρηματίες» και να σκεφτείτε πως τώρα, είμαστε όλοι εργάτες. Α διαβάστε και κανά βιβλίο για το πώς θα πρέπει να φέρεστε στις συνομιλίες σας με άλλους…
Φτάσαμε να παρακαλάμε για το αυτονόητο και αυτό με ξεπερνά πραγματικά.
Μια συμβουλή προς όλους τους συμπάσχοντες, που ετοιμάζουν το βιογραφικό τους, με σκοπό να το μοιράσουν όπου φτάνουν τα πόδια τους:
Μην αφήσετε ΚΑΝΕΝΑΝ να αμφισβητήσει τι έχετε κάνει. Μην επιτρέψετε σε ΚΑΝΕΝΑΝ να μειώσει αυτό που κάνατε, είτε είναι μικρό, είτε μεγάλο. Και τέλος, μην καρφωθείτε στην καρέκλα, έχοντας απέναντι τον καρεκλοκένταυρο να σας προσβάλει. Το μόνο που δε χρειαζόμαστε αυτή τη χρονική συγκυρία, είναι, εκτός από την κατάσταση του κράτους, που μας ρίχνει ούτως ή άλλως, άξεστοι εργοδότες, οι οποίοι δεν πρόκειται ποτέ να εκτιμήσουν την εργασία μας.
Τέλος η καραμέλα με την κρίση. Το τζάμπα πέθανε και όσο αναζητούν το τζάμπα, τόσο θα πεθαίνουν οι επιχειρήσεις!
