Γράφει ο Γ. Βοσκόπουλος / Αναπληρωτής Καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Η ελεύθερη πτώση πολιτικού συστήματος και κοινωνίας συνεχίζεται με συνέπεια στις νέο-αποικιακές ρυθμίσεις που έχουν επιβληθεί στη χώρα από το Βερολίνο. Μέτρα που ανακοινώνονται, μέτρα που προκύπτουν, μέτρα που αποκρύπτονται επιμελώς σε μία τριτοσκοσμική δημοκρατία υψηλής κοινοβουλευτικής παστερίωσης.
Το δράμα του ελληνικού Δήμου δεν φαίνεται να έχει τέλος, αφού το πολιτικό σύστημα εξαϋλώθηκε καθιστώντας τη χώρα εταίρα των εταίρων. Οι συνθήκες απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος είναι πρωτοφανείς. Στην προσπάθεια αυτοπροστασίας του ενεργοποιεί αρνητικά αντανακλαστικά σε σημείο που αναρωτιέται κανείς τι θα έχει απομείνει όταν η κρίση θα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο οργανωτικής και συνταγματικής φαυλότητας που αποδομεί τη χώρα. Είχα επισημάνει σε παλαιότερο άρθρο μου ότι «ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης εφαρμόζεται στη χώρα μας με πρωτοβουλία της ΕΕ και τη συναίνεση της ηγεσίας της χώρας. Πρόκειται για ένα νέο σοβιετικό μοντέλο που θεμελιώνεται στον εκφοβισμό, τη διεξαγωγή ενός ψυχολογικού πολέμου έναντι των πολιτών, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και κοινωνική αποδόμηση, τη διάχυση της φτώχειας, την αποδόμηση της συνταγματικής τάξης πραγμάτων της χώρας». Η Ελλάδα αποτελεί ένα πείραμα όπως επεσήμανε ορθά το BBC. Πείραμα δημοσιονομικό αλλά και ταυτόχρονα πολιτειακό.
Είναι σαφές ότι οι πολίτες αντιλαμβάνονται το κενό ηγεσίας της χώρας. Ο φόβος και η αμηχανία τους αποτελούν απόδειξη της συντριβής και όχι νίκης του πολιτικού συστήματος. Είναι η απόδειξη της αποτυχίας του να δικαιολογήσει τον καταστατικό ρόλο του, τη συνταγματική δέσμευση του να προασπίσει ένα λαό. Υπό αυτό το πρίσμα η ανάγκη στήριξης των μνημονιακών επιταγών επιβάλλει την ιδεολογική συνύπαρξη ετερογενών δυνάμεων. Είναι αυτό το τέλος της ιδεολογίας στη χώρα; Συνιστά μία εφήμερη παρενέργεια της κρίσης; Πιθανότατα ναι, εκτός κι αν οι παρούσες οργανωτικές δομές εξελιχθούν σε μία εκφυλιστική κανονικότητα. Τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα δεν χαρακτηρίζονται ως στατικής υφής διεργασίες. Οι εισροές είναι σχεδόν καθημερινές και μετατρέπονται σε απροσδιόριστες ποσοτικά και ποιοτικά εκροές. Αυτό αντανακλάται και στις δημοσκοπήσεις, στιγμιαίες αποτυπώσεις τάσεων και αντιδράσεων μιας αποπροσανατολισμένης κοινής γνώμης την οποία τόσοι πολλοί προσπαθούν επιμελώς να επηρεάσουν.
Tο ίδιο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να «ανανεωθεί» με «νέους» φορείς γκρίζας απόχρωσης και προέλευσης, χωρίς θέσεις, χωρίς ένα σαφές ιδεολογικό και διαχειριστικό υπόβαθρο, χωρίς προτάσεις. Συνιστούν αυτές αξιόπιστες λύσεις σε ένα δημοσιονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και συνταγματικό αδιέδοξο ή άλλη μία πινελιά στο θολό πολιτικό τοπίο και στην έλλειψη αξιοπιστίας; Στη νέα ανθρωπογεωγραφία της φτώχειας προστέθηκε το ιδεολογικό κενό των νέων πολιτικών φορέων. Η χρονική συγκυρία της εμφάνισης τους δημιουργεί μόνο ερωτηματικά, τουλάχιστον για όσους και όσες κατέστησαν πιο σοφοί μέσα από την παιδαγωγική της κρίσης.
Η «νέα Ελλάδα» οικοδομείται για τους Έλληνες χωρίς τους Έλληνες. Αν δεν αλλάξει κάτι οι ίδιοι θα αποτελούν παθητικούς συντελεστές μίας μετα-νεωτερικής οικονομικο-κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας σε ένα οργανωτικό περιβάλλον που θα εμπεριέχει σοβιετικής αντίληψης οργανωτικά στοιχεία και βαλκανικής έμπνευσης κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα.
