Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης / [email protected]
Παιχνίδι Λιβόρνο-Πεσκάρα, Β’ Ιταλίας. Το χρονόμετρο έχει δείξει 30 λεπτά και… κάτι δευτερόλεπτα. Ένα 26χρονο παιδί χάνει ξαφνικά την γη κάτω απ’ τα πόδια του. Πέφτει κάτω, προσπαθεί να σηκωθεί, προς στιγμής δείχνει να τα καταφέρνει. Η συνέχεια όμως δεν είναι ίδια. Το μυαλό μπορεί να θέλει, η καρδιά όμως δεν «υπακούει». Λυγίζει, μοιάζει να είναι πιο αδύναμος στην άνιση μάχη με τον «Χάρο», σε όποια μορφή κι αν τον αντιμετώπισε κι εν τέλει αφήνει εκεί, σ’ αυτά τα λιγοστά τετραγωνικά γρασιδιού, την τελευταία του πνοή. Πιερμάριο Μοροζίνι τον έλεγαν και στις 14 Απριλίου σκόρπισε στο πένθος μια ολόκληρη χώρα.
Βερόνικα Γκόμες. Ένα 26χρονο κορίτσι απ’ την Βενεζουέλα, παίκτρια του βόλεϊ, που αγωνιζόταν στην Λοκομοτίβ Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Βρισκόμενη στην χώρα της, δύο μόλις ημέρες μετά τον θάνατο του Μοροζίνι, όταν, αναρρώνοντας από χειρουργική επέμβαση στον αχίλλειο τένοντα, παθαίνει καρδιακή προσβολή και κάπου εκεί παίρνει τέλος, έτσι ξαφνικά και πρόωρα, το «ταξίδι» της στη ζωή.
Δεν περνάνε παρά δύο μόνο εβδομάδες κι ένα νέο σοκ έρχεται να συγκλονίσει τον αθλητισμό. Αλεξάντερ Ντάλε Όεν τον λένε, γνωστότατος στους φίλους της κολύμβησης, νορβηγικής καταγωγής και αρκετά διάσημος και στον υπόλοιπο κόσμο. Πρωτομαγιά, μία ημέρα ιδιαίτερη από κάθε άποψη για ολόκληρη την ανθρωπότητα, γίνεται γνωστή η είδηση του θανάτου του, λίγο πριν κλείσει τα 27 του χρόνια. Επισήμως λοιπόν και αυτός στα 26.
Τραγική σύμπτωση ή μήπως κάτι περισσότερο. Πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός της κοινής ηλικίας των τριών αλλά μάλλον μικρή σημασία έχει το συγκεκριμένο γεγονός αυτό καθ’ αυτό. Περισσότερο απ’ όλα, αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον και αξίζει κάποιος ν’ ασχοληθεί, είναι η πραγματική κοινή συνισταμένη αυτών των τριών θανάτων στον αθλητισμό μέσα στις 16 μόλις ημέρες.
Ποια; Μα τα… κροκοδείλια δάκρυα που μονομιάς έτρεξαν απ’ όλους, γνωρίζοντες και μη τα του παρασκηνίου στον αθλητισμό. Όλοι οι εκπρόσωποι των αντίστοιχων ομοσπονδιών, από κάθε άθλημα, καθώς είναι αξιοσημείωτο ότι προήλθαν από διαφορετικούς χώρους, εμφανίστηκαν συντετριμμένοι, να θρηνούν για το χαμό νέων παιδιών. Γιατί για νέα παιδιά πρόκειται που πλέον δεν βρίσκονται «μαζί» μας.
Αναπόφευκτα το μυαλό όλων, κακόβουλων και μη, πηγαίνει στη μάστιγα του σύγχρονου αθλητισμού, τα αναβολικά. Μόνο θλίψη βέβαια μπορεί να σε πιάσει όταν κάτω από ειδήσεις σαν αυτές που προαναφέραμε, βλέπεις σχόλια του τύπου: «τα ‘θελαν και τα ‘παθαν». Ναι όντως, ο νεκρός δεδικαίωται, αφού άλλωστε ούτε την επιλογή για ν΄ αλλάξει τα πεπραγμένα του έχει, αλλά ούτε κι εδώ –πλέον- βρίσκεται για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αλήθεια όμως πιστεύει κανείς ότι όλη η δράση του ντόπινγκ στον αθλητισμό γίνεται εν αγνοία των «κυρίων» που προεδρεύουν στις απανταχού ομοσπονδίες; Μήπως οι επιτυχίες των αθλητών, με όποιον τρόπο τελικά κι αν έρχονται αυτές, δεν «ψηλώνουν» και τους ίδιους τους παράγοντες κατά την διάρκεια της θητείας τους στα συγκεκριμένα πόστα;
Αυτό ωστόσο αυτομάτως δεν τους αφαιρεί και το οποιοδήποτε δικαίωμα να βγουν και να δώσουν την… γνωστή πλέον παράσταση, έπειτα από κάθε τέτοιο θλιβερό γεγονός; Και φυσικά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και μάλιστα δεν δύναται να τελειώσει σ’ αυτό το σημείο. Με τους νόμους της στατιστικής και μόνο φαίνεται ότι αν μέσα σε μισό μήνα υπάρχουν ήδη τρία «κρούσματα», την στιγμή που μην ξεχνάμε ότι μπαίνουμε και στην τελική ευθεία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η συνέχεια μόνο τον τρόμο μπορεί να σπείρει…
