Γράφει η Ελένη Καρλιγκιώτη
Πολλές φορές έχεις αναρωτηθεί αν κατάφερες να πετύχεις όλα εκείνα που ήθελες όταν ήσουν παιδί ή λίγο αργότερα, όταν πλέον ήσουν δεκαοχτώ χρονών και έπρεπε να επιλέξεις με τι θα ασχοληθείς στη ζωή σου. Εκείνη την εποχή, μεταξύ μας-μακρινή για πολλούς από εμάς, τα πράγματα ήταν σαφώς πιο εύκολα για αυτό λοιπόν ως νεαρός ιδεαλιστής το κριτήριο για τον επαγγελματικό δρόμο σου ήταν εκείνο που σε ενέπνεε· εκείνος ο χώρος που σου έκανε «κλικ»· ακόμη και για εκείνους που είχαν μια οικογενειακή παράδοση στον επαγγελματικό στίβο, έκαναν πολλές φορές την ανατροπή για να επιλέξουν ό,τι αγαπούσαν. Μας έλεγες και τυχερούς, σε σύγκριση με τα σημερινά δεκαοχτάχρονα παιδιά..
Συνεχίζεις λοιπόν να αναρωτιέσαι αν ακολούθησες το σωστό δρόμο, αν έκανες επιλογές που σε δικαίωσαν και άλλου τέτοιου είδους ερωτήματα και σκέψεις τριγυρίζουν σε καθημερινή βάση στο μυαλό σου ή σε prive συζητήσεις με τον εαυτό σου.. Οι απαντήσεις βέβαια ποικίλλουν και αυτό εξαρτάται -συνήθως- από την εργασιακή κατάσταση που βιώνεις, από τους άμεσους συνεργάτες σου και από την ψυχολογική φάση στην οποία βρίσκεσαι, η οποία –κακά τα ψέματα- τελευταία θυμίζει ανελκυστήρα σε διαρκή κίνηση.
Είσαι πλέον πεπεισμένος ότι με τα λίγα, με τα πολλά που έχεις περάσει στον εργασιακό τομέα μπορείς να διαχειριστείς αρκετές καταστάσεις αλλά και συνεργάτες σου σε τέτοιο βαθμό ώστε να κρατάς τις ισορροπίες σε καθημερινή βάση. Και ενώ έχεις αποδεχθεί ότι σε όλους τους χώρους οι άνθρωποι είναι δύο ταχυτήτων, ότι υπάρχουν οι ομάδες των δραστήριων και υπευθύνων, εκείνων που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες αλλά και εκείνων που απλά διεκπεραιώνουν υποθέσεις και μέχρι εκεί, εντοπίζεις και μια άλλη εξίσου σημαντική κατηγορία συναδέλφων, τους γνωστούς λουφαδόρους.
Το φαινόμενο της κοινωνική λούφας αναπτύσσεται μέσα σε ομάδες και πάντα βρίσκονται ορισμένοι για ενσαρκώσουν το ρόλο αυτό. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στην κοινωνική ψυχολογία, αρκεί να παρατηρήσεις τα γεγονότα και τη συμπεριφορά τους σε μία-δύο εβδομάδες. Απροκάλυπτα και με θρασύτητα προβάλλουν διαρκώς δικαιολογίες για να αποφύγουν οποιαδήποτε εργασία, κυρίως εκείνες που φέρουν την ευθύνη ή απαιτείται να δουλέψουν επιμελώς για να την φέρουν εις πέρας. Και σαν να μην φτάνει, μόνο αυτό, ο συγκεκριμένος τύπος συναδέλφου αποτελεί τροχοπέδη για την ομάδα και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί να σαμποτάρει τους υπολοίπους. Γνωστός λοιπόν στους εργασιακούς κύκλους, ως αυτός που «ξύνεται» προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις με οτιδήποτε άλλο εκτός από την δουλειά του, ενώ κάνει τα δικά σου νεύρα κρόσσια από την διαρκή καθημερινή απραξία του. Όσο λιγότερα πάρε δώσε έχεις μαζί του, τόσο το καλύτερο για εσένα· διαφορετικά σε βλέπω να δουλεύεις για δύο! Απορείς πως τα καταφέρνει και επιβιώνει με τέτοιου είδους πρακτικές. Να είσαι εσύ καλά που ξέρεις την δουλειά, τραβάς μπροστά και τα φέρνεις βόλτα· που καταφέρνει η ομάδα και ολοκληρώνει το project και έτσι συνεχίζει να κοιμάται ήσυχος τα βράδια.. Αναρωτιέσαι ακόμη γιατί συνεχίζει να είναι μέλος της ομάδας; Όλες οι κυψέλες έχουν ανάγκη από κηφήνες, όλες οι εταιρίες έχουν ανάγκη από φυγόπονους, χασομέρηδες, ή λουφαδόρους…
Και αν οι δικές σου επαγγελματικές επιλογές, σε βάθος χρόνου, δικαίωσαν τις πρωταρχικές αποφάσεις που πήρες σε νεαρή ηλικία, ξέρεις καλά ότι η επιλογή συνεργατών δεν εξαρτάται πάντα από εσένα· σε κάθε οργανόγραμμα πάντα θα υπάρχει μια θέση για τον συνάδελφο λουφαδόρο. Μέχρι νεοτέρας… υπομονή!
