Κορνάρει η Μπαλταγιάννη Εύα
Μεγάλο πρόβλημα το πάρκινγκ στη Θεσσαλονίκη… Όλοι οι δρόμοι, είτε επιτρέπεται, είτε όχι, είναι φίσκα στο αυτοκίνητο. Διπλά, τριπλά παρακαρισμένα, δε χωράς να περάσεις… Κι’ όμως, κάπου εκεί, στην κόλαση του κέντρου, υπάρχει ο “αυτοκινητιστικός παράδεισος” της Αγίας Σοφίας. Εκεί, που, όπως στον κήπο της Εδέμ, λίγοι μπορούν να μπουν, έχοντας ευλογίες παντός είδους.
Κάθε βράδυ, παρατηρώ: Αυτοκίνητο πλησιάζει την πύλη που έχει μια ταμπέλα ΝΑ (με το ευλαβές συμπάθειο), στην οποία αναφέρεται ότι απαγορεύεται το πάρκινγ, γιατί είναι είσοδος- έξοδος οχημάτων του Ναού. Πατάει κουμπάκι- η πόρτα ανοίγει. Μπαίνει, παρκάρει, φεύγει. Οκ, εννοείται, ότι ο Ναός θα έχει αυτοκίνητα που θα μπαινοβγαίνουν… Τί γίνεται όμως, με τα αυτοκίνητα που λιμνάζουν;
Δυο σειρές αυτοκίνητα, παρκαρισμένα στον “Οίκο του Θεού”, (όπως μου είχε πει ένα σμήνος ευσεβών Κυριών, που μου έβαλαν χέρι, καθώς τόλμησα και έβαλα το σκυλί μου να κάνει βόλτα μέσα στο Πάρκο της εκκλησίας), που, αρχικά σκέφτηκα πως είναι των ατόμων που εργάζονται στην εκκλησία.
Μέχρι τί ώρα όμως εργάζονται στην εκκλησία; Μήπως και η ωραιοτάτη δεσποινίς που είδα σήμερα να μπαίνει στο “θείο πάρκινγκ”, με τα χάι χιλς της και το- τελευταίας λέξεως της μοδός- φόρεμά της, εργάζεται στον ναό; Μήπως και οι τόσοι κύριοι και κυρίες που βλέπω να μπαινοβγαίνουν πατώντας “τσουπ” το κλειδάκι τους, σύροντας αυτόματα την καγκελένια πόρτα, μήπως λέω, εργάζονται και αυτοί στον ναό;
Ρώτησα σήμερα, με την αφέλεια που με διακατέχει την ωραιοτάτη δεσποινίς, εάν μπορώ κι εγώ να παρκάρω στην εκκλησία, μιας και όλο δίνω χρήματα στο πάρκινγκ και όλο πληρώνω “δημοτικά χαράτσια” εάν δεν παρκάρω σωστά, καθώς τη ζήλεψα, που, μέρα Τρίτη, με το χάος να επικρατεί, μπήκε, βγήκε και δεν κατάλαβε τίποτα.
‘Δε χρειάζεσαι κάποιο χαρτί” μου είπε. “Εδώ δυο άτομα έχουν κλειδί, και αυτά εργάζονται για την εκκλησία”.
-Α, μάλιστα είπα. Εσείς; Για την εκκλησία εργάζεστε;
Ντουπ! (Η πόρτα του αυτοκινήτου ήταν)- Απάντηση καμία….
Να δεις, λέω, που θα δουλεύει και αυτή και εκείνη και εκείνος και εκείνοι για την εκκλησία… Ή μήπως όχι;
Μήπως, λέω μήπως, με κίνδυνο ν’ αφοριστώ (αν είναι να κολαστώ θέλω να ‘ναι μαζί σου) μήπως, όπως συμβαίνει και σε όλους τους τομείς του δημοσίου μας βίου, έτσι συνέβη και εδώ και οι 2-3 που δουλεύουν για την εκκλησία, έδωσαν από κανά κλειδί- τηλεκοντρόλ σε κάναν μπατζανάκη τριτοξάδερφο “έτσι βρε αδερφέ, για να μην ψάχνεσαι Παρασκευές και Σάββατα που γίνεται ο κακός χαμός στο κέντρο”;
Γιατί, πόσοι να δουλεύουν για αυτήν την εκκλησία, ώστε να τη γεμίζουν το βράδυ με τα αυτοκίνητά τους;
Και μιας και είπα εκκλησία…. Δεν είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο η Αγία Σοφία μας; Γιατί έχουμε κάνει πάρκινγκ ένα τέτοιο Μνημείο; Με την ίδια λογική, γιατί να μην πάω να παρκάρω και στην Ακρόπολη ρε αδερφέ, να έχω και τη θέα μου το βράδυ;
Μνημείο παγκοσμίου πάρκινγκ η Αγία Σοφία μας… Και κεκλεισμένων των θυρών μέρα μεσημέρι τις προάλλες, με τους Σκοτσέζους τουρίστες ν’ αναρωτιούνται: “But why is it closed? Τί μπατ γουάι αδερφέ φουστοφόρε; Γιατί μπορώ!
Μήπως αντί ο Δήμος να μοιράζει πρόστιμα γιατί η ώρα πήγε 00:01 στο μαγαζάκι της Ικτίνου, θα έπρεπε ν’ ανέβει λίγο πιο πάνω και να δει το “Μνημείο πολιτιστικής μαλαγανιάς” που έχουμε στο κέντρο;
Αν είναι να’ χουμε νόμους, να τους τηρούμε όλοι ανεξαιρέτως. Όχι όλο το χωριό μαζί και ο ψωριάρης χώρια.
Απλές ερωτήσεις κάνω, γιατί, απάντηση δεν πήρα, από όσους ρώτησα στο πάρκινγκ της Αγίας Σοφίας. Απάντηση δεν πήρα, ούτε όταν ρώτησα, γιατί, ενώ ήταν καθημερινή και γύρω στις 11:00 το πρωί, οι τρεις καγκελένιες πόρτες της εκκλησίας ήταν κλειστές, ενώ απ’ έξω η πινακίδα έδειχνε ότι εκείνη την ώρα η Εκκλησία ΟΦΕΙΛΕ να είναι ανοιχτή για να υποδεχθεί, όλους εκείνους, που ήθελαν να τη θαυμάσουν, ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο…
