Γράφει η Ελένη Καρλιγκιώτη
Από μικρή ηλικία έμαθες ότι ο χρόνος τρέχει, η ζωή τρέχει, οι γονείς σου τρέχουν για να προλάβουν να καλύψουν τις ανάγκες σου και συνεχίζουν να τρέχουν για να αποκτήσουν όλα όσα θέλουν· τρέχεις και εσύ λοιπόν, γιατί έτσι απλά, έμαθες. Ξεκίνησες να τρέχεις…. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού πάτησες γκάζι για να γίνεις ο καλύτερος μαθητής, να συμμετέχεις σε διαφορετικές σχολικές ομάδες, να ασχοληθείς με τα σπορ και να μάθεις ξένες γλώσσες. Ο αγώνας δρόμου συνεχίζεται γιατί κοντεύεις να ενηλικιωθείς και πρέπει να επιταχύνεις λίγο περισσότερο· μεγαλώνεις και όπως καταλαβαίνεις, ανεβαίνεις κατηγορία αγώνα· συνεχίζεις όμως πάντα να είσαι δρομέας.
Και ενώ έχεις προσπεράσει όσα εμπόδια βρέθηκαν στο δρόμο σου, έχεις τερματίσει επιτυχώς στις διαδρομές που ακολουθούσες , συνεχίζεις πάντα στον ίδιο ρυθμό· σαν άλλος πρωταγωνιστής εταιρίας αθλητικών ειδών με μότο «Keep running». Τώρα τρέχεις γιατί πάντα υπάρχει μια καλύτερη εργασιακή θέση που θέλεις να διεκδικήσεις, ένας καλύτερος μισθός που σου αξίζει, ένα καινούριο σπίτι , γιατί πλέον οι ανάγκες σου έχουν αλλάξει και τα πιτσιρίκια που ήρθαν στη ζωή σου θέλουν το δικό τους δωμάτιο. Πιστός πάντα της ρήσης «έξις δευτέρα φύσις», το να τρέχεις «σαν τον Βέγγο» ολημερίς, ενίοτε και ολονυχτίς είναι τρόπος ζωής. Τρέχεις να προλάβεις το super market, να πάρεις τα ρούχα από το καθαριστήριο, τρέχεις να προλάβεις να πάρεις τα παιδιά από το κολυμβητήριο και να είστε εγκαίρως στο μάθημα των αγγλικών, να προλάβεις την έναρξη μιας θεατρικής παράστασης και να μην μπεις από τα παρασκήνια, να είσαι συνεπής στο ραντεβού με τον οδοντίατρο και άλλες πολλές καταστάσεις που αυτή τη στιγμή σου έρχονται στο μυαλό.
Με αυτά και με τα άλλα, έχεις φορτωθεί κάποια χρονάκια στην καμπούρα σου, έχεις μαζέψει πολλά χιλιόμετρα τρεξίματος στην πλάτη σου, αλλά επειδή κρατάς γερά, εσύ συνεχίζεις..και τώρα βρε παιδί μου έχεις εξελιχθεί από δρομέας σε πιλότος της F1. Με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, συναγωνιζόμαστε το χρόνο στην ταχύτητα.. αλλά η ζωή μήπως απλά περνά από δίπλα μας; Με το να αποκτούμε όλο και περισσότερα πράγματα, χάνουμε στιγμές και ανθρώπους που προσπεράσαμε όταν τρέχαμε; Μήπως να πατήσουμε και λίγο φρένο; Η Ε. Αρβανιτάκη μπορεί να έβαλε φωτιά στα φρένα και να έμεινε το γκάζι, αλλά εμείς; Για σκέψου καλύτερα.. Η ζωή θέλει και λίγο φρένο, όχι μόνο γκάζι!
