Γράφει η Ελένη Καρλιγκιώτη / [email protected]
Σε μια χώρα που γέννησε την δημοκρατία και τον διάλογο, καλλιέργησε την σκέψη και δη την κριτική, η καθημερινότητα σου φαντάζει από αλλού… φερμένη· παρόλο την εξαιρετική δουλειά που έγινε στο παρελθόν-αναφορικά με τις βάσεις της λογικής και του διαλόγου- αισθάνεσαι ότι στο παρόν μάλλον κάτι δεν πάει καλά…
Έχεις βρεθεί στο επίκεντρο συζητήσεων κατά τις οποίες δεν βγήκε ποτέ άκρη, λες και ο καθένας συζητούσε με τον εαυτό του ή καλύτερα λες και ο καθένας φορούσε ωτοασπίδες κατά την διάρκεια της συζήτησης. Και σίγουρα δεν σου έχει συμβεί μία φορά αλλά παρόμοιες καταστάσεις βιώνεις ή για να είμαστε πιο ακριβής, πρωταγωνιστείς καθημερινά, είτε βρίσκεσαι στη δουλειά, στο σπίτι ή ακόμη και σε φιλικές εξόδους. Αν δεν τα βρίσκεις με τον διευθυντή σου δεν είναι δα και το πιο περίεργο πράγμα· αν διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κανένα σημείο επικοινωνίας, δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Όταν όμως συνομιλείς με δικούς σου ανθρώπους και αισθάνεσαι ότι, είτε δεν σε ακούνε είτε δεν τους ακούς, ή πιο απλά όπως λέει και ο σοφός λαός, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, τότε αγαπητέ μου μπροστά σου ορθώνεται μέγα πρόβλημα..
Αναρωτιέσαι, αν συμβαίνει μόνο σε εσένα και αν εσύ είσαι εκείνος που μάλλον κάτι κάνει λάθος; Το πρόβλημα μάλλον είναι λίγο πιο έντονο και λαμβάνει διαστάσεις μεγαλύτερες του μικρόκοσμού μας. Η καθημερινότητα σε φέρνει αντιμέτωπο με το πώς έχουν πραγματικά οι καταστάσεις· αρκεί να μην φοβηθείς να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Ο καθρέφτης σου δεν δείχνει τίποτε άλλο εκτός από ανθρώπους που συνομιλούν ο ένας πάνω στο λόγο του άλλου ή όταν δεν διακόπτουν τον συνομιλητή τους, δεν τον ακούνε· απλά συνομιλούν παράλληλα. Παράλληλοι διάλογοι, παράλληλες ευθείες, παράλληλες πορείες· τις στιγμές που θα έπρεπε να τέμνονται.
Την ασυνεννοησία και τις διαφωνίες στη δουλειά σου, λίγο ή πολύ τις έχεις συνηθίσει· άλλωστε ορισμένες φορές αυτή η τακτική εξυπηρετεί ανθρώπους και καταστάσεις, οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελεί μέρος του παιχνιδιού. Τι πραγματικά γίνεται όμως όταν νιώθεις ότι με τους δικούς σου ανθρώπους δεν διακρίνεις κανένα σημείο επικοινωνίας; Πόσες φορές έχεις βρεθεί αντιμέτωπος με τον άνθρωπό σου ή με τον παιδικό φίλο σου και νομίζεις ότι ενώ λέτε τα ίδια πράγματα δεν καταλαβαίνει ό ένας τον άλλο; Ή μήπως δεν θέλει να καταλάβει; Μάλλον κάπου έχει χαθεί η επικοινωνία, η ουσιαστική επικοινωνία και έφτασες στο σημείο να κάνει παράλληλους μονολόγους· μονολόγους που δεν στεναχωρούν, δεν κακοκαρδίζουν κανένα από τους δυο σας. Και οι παράλληλοι μονόλογοι είναι μόνο η αρχή· η αρχή για τις παράλληλες ευθείες στη ζωή σου, τις ευθείες εκείνες όμως που δεν έχουν να κάνουν με ανθρώπους που συμπορεύονται με εσένα, αλλά με εκείνη την πλευρά του εαυτούς τους που απλά περπατούν παράλληλα μαζί σου γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό.
«Η χώρα των παράλληλων μονολόγων» είχε πει χαρακτηριστικά ο Γ. Σεφέρης και η συμπεριφορά μας το επιβεβαιώνει καθημερινά· παράλληλοι μονόλογοι, παράλληλες ευθείες, παράλληλες πορείες, αλλά ως πότε ;
