Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης / [email protected]
Όταν η διαστροφή της δουλειάς έχει μπει στο πετσί σου, τις περισσότερες φορές χάνεις στιγμές από τη ζωή. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν τα γεγονότα σε αναγκάζουν να τα παρακολουθήσεις είτε το θες είτε όχι. Κάτι παρόμοιο συνέβη και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Εκλογές σε δυο χώρες με πολλά κοινά σημεία με εμάς. Από την μια ο δεύτερος γύρος των εκλογών στην Κύπρο κι από την άλλη, οι ούνα ράτσα και φάτσα μας Ιταλοί, να εκλέγουν την επόμενη κυβέρνηση που θα τους βγάλει από την κρίση. Και ω τι σύμπτωση, και οι δυο χώρες να έχουν στην είσοδο τους την τρόικα να τους κοιτάζει λάγνα από το ματάκι.
Είναι αλήθεια ότι πέρασα ένα καταπληκτικό και ουχί πληκτικό διήμερο. Τέτοια διασκέδαση ούτε σε ταινία των αδελφών Κοέν δεν έχω κάνει. Οι αδελφοί μας, λοιπόν οι Κύπριοι ψήφισαν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που θα θελαν να ψηφίσουν. Ψήφισαν δηλαδή την είσοδο τους στο Μνημόνιο και φυσικά την εκχώρηση της εκχωρημένης κυριαρχίας τους προς τους εταίρους της «εταίρας» Ευρώπης (είναι να μην γελάς;). Και να πεις βρε αδελφέ ότι δεν έχουν διαπραγματευτικά χαρτιά, θα σου έλεγα εντάξει πάνε να σωθούν όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Τώρα τι σωτηρία είναι αυτή του κράτους, με τον «θάνατο», κυριολεκτικά και μεταφορικά, των κατοίκων του, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Όπως δεν κατανόησα την ψήφο των Κυπρίων.
Πριν από 8 και κάτι χρόνια με ένα εκκωφαντικό 76% είχαν ψηφίσει το «ΟΧΙ», στο σχέδιο Ανάν για την επίλυση(?) του Κυπριακού. Στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν, όχι μόνο τον πρωτεργάτη της αποδοχής του σχεδίου και μοναδικού υποστηρικτή του «ΝΑΙ» (ο Χριστόφιας το πήρε λίγο πριν τις εκλογές το ΝΑΙ πίσω), αλλά και τον άνθρωπο που θέλει με νύχια και με δόντια να υπογράψει την είσοδο της Κύπρου στην επιτήρηση της Τρόικα. Δηλαδή στην εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους που δεν έχει ακόμα καταφέρει να έχει πλήρη εθνική κυριαρχία στο ίδιο του το έδαφος. Τέτοιες κωλοτούμπες ούτε οι δικοί μας δεν κάνουν. Προσπαθώντας να εξηγήσω αυτή την στροφή των ομοεθνών μας, συμπέρασμα δεν έβγαλα. Όπως και να το είδα όπως και να το γύρισα το πράγμα έπεφτε πάντα με το ερωτηματικό το ζάρι. Ίσως το μόνο που κυριάρχησε πιο πολύ στο μυαλό μου να είναι η έλλειψη πολιτικού κριτηρίου από τους Κύπριους. Μην ξεχνάμε ότι είναι ένα σχετικά νέο κράτος με ζωή ανεξαρτησίας μόνο μισό αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Να πιέσει δηλαδή, ο λαός τους κυβερνώντες προς όφελος τους με την ψήφο τους. Κάτι που έκαναν όμως οι άλλοι μας γείτονες, οι ερωτιάρηδες Ιταλοί.
Τέτοιο κάζο στην κυριαρχία των λόμπυ, δεν έχω ξαναδεί. Και μην βάζετε τον Μπερλουσκόνι στα λόμπυ, αυτός είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, γραφική αλλά και χρήσιμη ίσως για την συγκεκριμένη στιγμή, στην Ευρώπη. Οι Ιταλοί με την ψήφο τους έδωσαν πολλαπλά μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Από την μια ακύρωσαν την επιλογή Μόντι αφού τον έστειλαν τελευταίο και καταϊδρωμένο στις εκλογές. Από την άλλη έδωσαν δύναμη στον μεγαλύτερο λαϊκιστή της Ευρώπης αλλά και σ’ έναν μεγάλο «κωμικό» της Ιταλίας. Με την ψήφο τους τράνταξαν συθέμελα την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα αυτό δεν το ήθελε κανείς να είστε βέβαιοι. Οι μόνοι που φάνηκε να το θέλουν ήταν οι ψηφοφόροι τελικά, που έβαλαν προ των ευθυνών τους, τους πολιτικούς. λέγοντας τους αναλάβετε τις ευθύνες σας, αλλά και προς τους Ευρωπαίους δίνοντας τους να καταλάβουν ότι άλλα θέλουν οι λαοί..
Αν οι εκλογές στην Κύπρο έδειξαν ότι υπάρχει έλλειψη πολικού κριτηρίου, οι Ιταλοί απέδειξαν ότι έχουν ισχυρό αυτό το κριτήριο και είναι αυτοί που θα διαμορφώσουν το πολιτικό τους μέλλον. Ίσως στο δικό τους μέλλον παρασύρουν κι εμάς και μας ξυπνήσουν από τη νιρβάνα μας και σαν πολίτες αλλά και σαν πολιτικούς.
