Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης / [email protected]
Το περπάτημα κάνει καλό, έτσι τουλάχιστον λένε οι γιατροί. Όμως και άλλοι επιστήμονες λένε το ίδιο, δίνοντας κι άλλες χάρες σ’ αυτή την όμορφη και ήπια άσκηση. Πολλοί υποστηρίζουν ότι όταν περπατάς ξεδιαλύνουν οι σκέψεις σου, μπαίνουν σε σειρά ή κι ανακαλύπτεις λύσεις σε προβλήματα που σε ταλανίζουν ατέρμονα.
Είναι μια συνήθεια, και για να πω την αλήθεια που μου αρέσει πολύ και δεν το κάνω σαν άσκηση αλλά σαν διασκέδαση. Περπατώντας εξάλλου μπορείς να δεις γνωστούς και φίλους, να παρατηρήσεις τις αλλαγές που συντελούνται στην πόλη, να πετύχεις αξιοπερίεργα που ανάλογα θα σου φτιάξουν ή θα σου χαλάσουν την διάθεση. Είναι μια εμπειρία που αξίζει τον κόπο σε κάποιον να την απολαύσει. Στην πόλη που ζω συνηθίζω να μην χρησιμοποιώ αυτοκίνητο και χαίρομαι να κάνω τις δουλειές μου περπατώντας, ακόμα και για μεγαλύτερες αποστάσεις από το φυσιολογικό.
Σε μια από αυτές μου τις εξορμήσεις, προσπαθώντας να υπερπηδήσω τραπεζοκαθίσματα, εμπορεύματα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, βλέπω μπροστά μου, μια δεσποινίδα που ακολουθούσε το σκυλάκι της, δεμένο από το λουράκι του. Το μικρό μαλλιαρό σκυλάκι φορούσε ένα πλεκτό μπλουζάκι ενώ στο λαιμό του ήταν περασμένο ένα κολάρο με χρωματιστές πετρούλες. Στην κορυφή του κεφαλιού του είχε ένα κοτσιδάκι μ’ ένα φιογκάκι.
Είχα να δω παρόμοια εικόνα από το εξωτερικό και με ξάφνιασε ευχάριστα η εικόνα. Γίναμε Ευρωπαίοι σκέφτηκα, κι έδωσα από μέσα μου συγχαρητήρια στην κοπέλα που φρόντιζε με τόση αγάπη και αρκετό κόστος το μικρό της κατοικίδιο. Προσπέρασα το ετερόκλητο ζευγάρι και συνέχισα για τον προορισμό μου. Τέλειωσα τη δουλειά κι επέστρεψα από το ίδιο πεζοδρόμιο για το σπίτι. Στο βάθος η νεαρά με το σκυλάκι είχε πιάσει συζήτηση με μια φίλη της προφανώς και το μικρό ζωντανό περιφερόταν άσκοπα, πάντα δεμένο από το λουράκι του, μέχρι εκεί που του επιτρεπόταν.
Περιμένοντας στα φανάρια για να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς συνέχιζα να κοιτάζω προς το σκυλάκι που τώρα βρήκε την ευκαιρία να συνεχίσει τον δρόμο του, αφού η ιδιοκτήτρια του είχε αποχαιρετήσει την φίλη της. Συναντηθήκαμε στην διαδρομή κι έριξα μια τελευταία ματιά στο μικρό ζώο. Δεν έκανα λίγα βήματα κι έφτασα στο σημείο που ήταν πριν από λίγο η νεαρά με το σκυλάκι της. Πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου, το κακόμοιρο το ζώο είχε αφήσει τα υπολείμματα του, αλλά η πολιτισμένη του αφεντικίνα, ήξερε μόνο να το ντύνει να το στολίζει και να το βγάζει βόλτα. Οι οδηγίες χρήσεως όταν αγόρασε το ζωντανό, μάλλον δεν έγραφαν τίποτα για τα εκκρίματα του και το τι οφείλει να πράξει με αυτά.
Πήγα στο περίπτερο, ζήτησα μια σακούλα, την γύρισα ανάποδα με το χέρι μου μέσα, έπιασα τα απορρίμματα και τα πέταξα στο καλάθι, όπως είχα δει χιλιάδες φορές να κάνουν άλλοι ιδιοκτήτες σκυλιών στο εξωτερικό.
