Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης / [email protected]o.uk
Η κίνηση στον περιφερειακό της Κωνσταντινούπολης γίνεται μέτρο μέτρο και το ταξί έχει κολλήσει λίγα χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Ο ταξιτζής χαλαρός, μασάει ένα τσιγάρο στο στόμα του, γιατί δεν μπορεί να το ανάψει λόγω απαγόρευσης του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς χώρους και με κοιτάει από το καθρεφτάκι του. Μου χαμογελάει προσπαθώντας να με καθησυχάσει ότι δεν θα χάσω την πτήση.
Έχω ακόμα πενήντα λεπτά μέχρι την απογείωση και η απόσταση όσο πάει και μικραίνει, αφήνοντας μου ένα περιθώριο αισιοδοξίας ότι θα προλάβω. Ο οδηγός στην πρώτη ευκαιρία πήρε έναν παράδρομο και σε λιγότερο από δέκα λεπτά με αποβίβαζε έξω από τις εσωτερικές αναχωρήσεις. Αφού πέρασα τον πρώτο έλεγχο, ακριβώς λίγα μέτρα μετά την είσοδο, έτρεξα στο γκισέ των αερογραμμών να πάρω το εισιτήριο μου.
Η υπάλληλος, λες και με ήξερε αφού πριν καν δει το εισιτήριο μ’ είπε με το επίθετο μου, μου ζήτησε συγνώμη γιατί δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω. Η διαδικασία για την πτήση είχε κλείσει. Ως γνήσιος Έλληνας προσπάθησα στην αρχή ευγενικά να με εξυπηρετήσει, μόλις δεν έπιασε αυτό, ζήτησα τον προϊστάμενο. Έλα όμως που κι αυτός τα ίδια μου είπε. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πολύ, αλλά δεν τα κατάφερα να πετάξω με εκείνη την πτήση. Πέταξα με την επόμενη, πληρώνοντας και ένα πρόστιμο.
Μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα. Αλλά εδώ κατάφερα να πετάξω. Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά. Τα λέω γιατί η Τουρκία μέσα σε λίγα χρόνια έγινε κράτος σοβαρό. Και δεν είναι ο φόβος ενός καθεστώτος που σε απειλεί αν δεν πράξεις το νόμιμο, είναι ότι ο νόμος εφαρμόζεται, για όλους.
Πριν από χρόνια, αν σε σταματούσε αστυνομικός, στην Τουρκία, για να σε γράψει για υπερβολική ταχύτητα, ζητούσε συνήθως να του δώσεις λίγα χρήματα για να σ’ αφήσει. Σήμερα αν πας να κάνεις το ίδιο, στην καλύτερη των περιπτώσεων να την γλυτώσεις μόνο με το πρόστιμο και δεν θα πας μέσα για χρηματισμό κρατικού υπαλλήλου. Όταν αποφασίστηκε η απαγόρευση του τσιγάρου στους κλειστούς χώρους, σταμάτησε την επόμενη μέρα. Χωρίς να υπάρχουν παράθυρα ή μπαλκονόπορτες στην εφαρμογή του νόμου.
Αλήθεια στην Ελλάδα πώς να εφαρμόσεις τον νόμο όταν σε όλες σχεδόν τις δημόσιες υπηρεσίες οι υπάλληλοι καπνίζουν; Πώς να μην ξανατρέξεις όταν τις περισσότερες φορές έχεις κάποιον στην Αστυνομία ή τον Δήμο που θα σου σβήσει την κλήση; Πώς να σεβαστείς το κράτος όταν δεν σε σέβεται αυτό με τις αποφάσεις του; Ο πολίτης εκπαιδεύεται από το κράτος, όταν το κράτος είναι σοβαρό. Όταν το κράτος είναι σαν το δικό μας τότε ο πολίτης απλά παιδεύεται.
