Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης/ [email protected]
Δεν υπάρχει ωραιότερη στιγμή από το πρωινό της Κυριακής. Να είσαι με την τσίμπλα στο μάτι και να πίνεις από την κούπα, τον καραβίσιο σου καφέ με τα δυο κουταλάκια μαύρης ζάχαρης. Το τι ώρα το πρωί βέβαια είναι μια άλλη υπόθεση. Αν ξυπνάς κάθε μέρα στις 6 τότε το 9 είναι σχεδόν μεσημέρι. Αν έχει πάει και 10 τότε σίγουρα κοιμήθηκες μέχρι το απόγευμα. Κάπου εκεί θα ταν όταν χτύπησε το κουδούνι και έκαναν την εμφάνιση τους, μια κυρία συνοδευόμενη από δυο κυρίους. Μέσα στα κουστούμια με τα πανοφόρια τους, δεν σου έδιναν σε καμιά των περιπτώσεων την εντύπωση, ότι μπορεί να είναι πωλητές του «Ριζοσπάστη».
Χιλιαστές θα είναι σκέφτηκα. Τέλειωσε η εκκλησία και βγήκαν προς την σωτηρία των απολωλότων ψυχών σαν την δικιά μου. Αλλά η χρωματιστή κονκάρδα στο πέτο με αποσυντόνιζε.
Καλημέρα σας, μου είπαν, και το μούγκρισμα μου θα τους έκανε να καταλάβουν ότι με τα αγγλικά «γαλλικά», δεν τα πήγαινα και τόσο καλά. Είμαι η τάδε και κατεβαίνω υποψήφια δημοτική σύμβουλος για τον Δήμο του Burnet. Μας συγχωρείται για την ενόχληση, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για το πρόγραμμα του συνδυασμού μας, που κατέρχεται στις εκλογές.
Αυτή η επαγγελματική διαστροφή άμα σε κυνηγάει σε κυνηγάει για τα καλά. Το μάτι άνοιξε διάπλατα η τσίμπλα έπεσε από την άκρη του αριστερού ματιού και άνοιξα την πόρτα διάπλατα να περάσουν στο σπίτι η υποψήφια με τους παρατρεχάμενους της, που δεν ήταν παρά φίλοι της και την βοηθούσαν στον αγώνα της. Τους έβαλα να πιουν τσάι με γάλα, καφέ δεν έπιναν, κι αρχίσαμε την κουβέντα. Είχα δικαίωμα ψήφου μου είπαν, γιατί ήμουν μόνιμος κάτοικος του Δήμου και πλήρωνα τους φόρους μου, κι ας είχα μόνο ένα χρόνο στη Βρετανία. Θα μπορούσα να ψηφίσω με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Αυτοπροσώπως, με επιστολική ψήφο ή με αντιπρόσωπο.
Τα μάτια άνοιξαν για τα καλά.
Δεν κατάλαβα ρώτησα. Μπορεί να πάει να ψηφίσει κάποιος άλλος για μένα;
Μα φυσικά μου απάντησαν με μια φωνή όλοι τους. Μπορεί εκείνη την μέρα να μην μπορείτε να ψηφίσετε, γιατί να χάσετε την ψήφο σας;
Και δεν φοβάστε να μην γίνει νοθεία, να μην το εκμεταλλευτούν κάποιοι προς όφελος τους; συνέχισα τις ερωτήσεις, εμφανώς περίεργος.
Η εμπιστοσύνη είναι αμοιβαία, μου είπαν. Όπως εμπιστεύονται οι πολίτες με την ψήφο τους, το κράτος και τους πολιτικούς, έτσι εμπιστεύεται και το κράτος τους πολίτες. Δεν γίνεται το ίδιο και στην πατρίδα σας με ρώτησαν, κοιτάζοντας με αυτοί τώρα, με απορία και περιέργεια.
Άλλη ερώτηση; τους είπα και πήγα να βάλω άλλη μια κούπα καφέ, χωρίς ζάχαρη αυτή τη φορά, μήπως κα ξυπνήσω.
