Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης / [email protected]
Δεν μπορώ να πω ότι έχω τις καλύτερες σχέσεις με τις γιορτές, όπως και με τις διακοπές, βεβαίως βεβαίως. Όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας κι εξαρτιέσαι απλά και μόνο από τον εαυτό σου, τότε σίγουρα οι διακοπές και οι γιορτές σε αποσυντονίζουν και μετά, για να βρεθείς στους γνώριμους ρυθμούς, θέλει κόπο πολύ. Μπορεί να είμαι εγώ ο παράξενος, αλλά έχω την αίσθηση και την βεβαιότητα θα έλεγα μερικές φορές, ότι πολλοί νιώθουν σαν και μένα τις μέρες των γιορτών.
Φυσικά δεν είναι μόνο η χαλάρωση που επέρχεται στις γιορτές είναι κι αυτός ο καταιγισμός από γκλαμουράτη αγάπη που σερβίρεται από κάθε μέσο και μας βιάζει την καθημερινή μας ζωή. Μια ματιά αν ρίξεις στην τηλεόραση ή στις διάφορες εκδηλώσεις που γίνονται τις μέρες των γιορτών, όλοι και όλα μιλάν για αγάπη, για αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο κι ως άλλοι επίδοξοι αγοραστές της άφεσης των αμαρτιών μας, αγοράζουμε με ψιλά την ευδαιμονία της ψυχής μας.
Η αλήθεια όμως είναι ότι όλα αυτά τα σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι την εξαγορά της αγάπης, και της ψεύτικης αλληλεγγύης μέσα από οργανισμούς, ΜΚΟ κι άλλες ανθρωπιστικές ομάδες. Αηδιάζω με όλους αυτούς που περνάν από τα πάνελ των μέσων για να επιδείξουν την αλληλεγγύη τους στον συνάνθρωπο, την αγάπη τους για τον διπλανό τους. Κι όλα αυτά τις μέρες των γιορτών. Λες κι εκείνες τις μέρες ανοίγει ο ουρανός διάπλατα και οι καλές μας πράξεις περνάν στο τεφτέρι του Θεού πιο εύκολα. Συν τοις άλλοις βαρέθηκα κι όλες αυτές τις οργανώσεις που προσπαθούν να με συγκινήσουν για να υιοθετήσω ένα παιδί στην Αφρική, να αγοράσω εμβόλια για την ελονοσία ή να κτίσω ένα σχολείο στο Χουτόμπο, άγνωστο χωριό της μαύρης ηπείρου, για μένα τουλάχιστον.
Πριν από κάποια χρόνια έγινε μια έρευνα-πείραμα από ανεξάρτητο οργανισμό (ούτε αυτό βέβαια είναι σίγουρο) και ω του θαύματος, το 45% από τον όβολο μας και τα κονδύλια που δίνονται τον χρόνο από κυβερνήσεις πάνε στον αντικειμενικό τους σκοπό. Όλα τα υπόλοιπα είναι έξοδα παραστάσεων. Δηλαδή με απλά λόγια, κάποιοι ξύπνιοι ζουν από την δυστυχία των άλλων κι εμείς πληρώνουμε τις ζωές των πλουσίων.
Οι άνθρωποι αυτής της ομάδας λοιπόν, έκαναν το απλό. Στοχοποίησαν μια περιοχή της Αφρικής, περίπου χιλίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και αντί να δίνουν τα χρήματα σε οργανώσεις του ΟΗΕ ή σε άλλες, έδιναν κάθε μήνα το ποσό των 100 νομισματικών μονάδων τοπικού νομίσματος, περίπου 9 (εννιά) ευρώ, σε κάθε κάτοικο της περιοχής, ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου. Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε τρία χρόνια, οι θετικοί δείκτες για την διαβίωση, επιμόρφωση, παραγωγή κλπ, να σημειώσουν αύξηση από 50% μέχρι 87%. Οι δε αρνητικοί δείκτες μειώθηκαν μέχρι 70%, όπως ο αναλφαβητισμός, οι θάνατοι από ασθένειες, η καταστροφή των σοδιών κλπ. Φυσικά η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων αυτών χάθηκε από τα media , αλλά και από τα υπερπολυτελή γραφεία των οργανισμών. Τι πρωτοτυπία!!!
Από τους λίγους που την δημοσιοποίησαν, ήταν η Oxfam, μια ανεξάρτητη ανθρωπιστική οργάνωση που μέσα σε 60 χρόνια κατάφερε, χωρίς επιδοτήσεις από κυβερνήσεις, οργανισμούς και άλλα πλυντήρια χρήματος, να βοηθήσει ουσιαστικά, καθημερινά κι όχι μόνο στις γιορτές, ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Φτάνει πια. Δεν θέλω να εξαγοράσω τις αμαρτίες μου, μαζί σας κύριοι. Ξέρω, βλέπω, το νιώθω ποιοι έχουν ανάγκη. Μπορώ και μόνος μου ή με αυτούς που πραγματικά μοχθούν χωρίς υστεροβουλία τους αναξιοπαθούντες για να προσφέρω. Μπορώ και χωρίς εσάς, ίσως και καλύτερα.
