Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης / [email protected]
Έχει καταντήσει φαιδρή η κατάσταση με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, να φιλοξενούνται σε πολιτικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση. Οι ίδιες φάτσες γυρνάν από τραπέζι σε τραπέζι, αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια λόγια, χωρίς να έχουν να δώσουν τίποτα, ούτε στις εκπομπές που είναι καλεσμένοι, αλλά ούτε στους εναπομείναντας τηλεθεατές, που συνεχίζουν να αυτομαστιγώνονται, με μαζοχιστικές τάσεις, μπροστά σε μια οθόνη.
Δεν ξέρω αν είναι επιλογή των συντακτών των εκπομπών οι φιλοξενούμενοι ή είναι επιλογές των κομμάτων. Αν συμβαίνει το πρώτο και οι συντάκτες καλούν τους συγκεκριμένους πολιτικούς τότε το μυαλό μου, πάει στην συναλλαγή και την διαπλοκή. Αν είναι επιλογές των κομμάτων τότε τα κόμματα, όχι μόνο δεν έχουν ενδεκάδα, αλλά κι ο πάγκος τους είναι για κλάματα. . Ότι πάντως και να είναι από τα δυο, οι επιλογές είναι επιεικώς τραγικές.
Ο Ζαχαρίας και η Μαρίνα, ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που μου άνοιξαν το σπίτι τους στο Λονδίνο κι έχω την τιμή να απολαμβάνω ακόμα την φιλία τους. Ο Ζαχαρίας άνθρωπος της δουλειάς, με ναυτιλιακές επιχειρήσεις και η Μαρίνα εκτός από μητέρα και επιστήμονας, ήταν ενεργός πολίτης σε έναν από τους μεγαλύτερους Δήμους του Λονδίνου. Η κοινωνική της προσφορά στην ομογένεια αλλά και στον Δήμο της έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχει σαν υποψήφια στις δημοτικές εκλογές, από τις οποίες βγήκε νικήτρια.
Από πολιτική δεν ήξερε και πολλά πράγματα, αυτό όμως δεν της στερούσε την δυνατότητα να δώσει ότι περισσότερο μπορούσε, ως γυναίκα και μάνα, στην κοινωνική πολιτική του Δήμου. Είχε δυο χρόνια ήδη δημοτική σύμβουλος, όταν μου ανακοίνωσε ότι στις επόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο ήταν επιλογή του κόμματος να εκπροσωπήσει την πρωτεύουσα της Αγγλίας. Μου ήρθε λίγο παράξενο στην αρχή και της είπα τις αντιρρήσεις μου, που δεν ήταν άλλες, από το ότι δεν ήταν, απ’ όσο ήξερα τουλάχιστον, πολιτικό ον, με την έννοια του όρου που δίνουμε εμείς στην Ελλάδα.
Αυτό δεν με απασχολεί, μου απάντησε. Εδώ και τέσσερις μήνες παρακολουθώ τα σεμινάρια που κάνει το κόμμα για τα πολιτικά στελέχη. Την άκουγα κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό, ζητώντας περισσότερες λεπτομέρειες. Όπως μου εξήγησε καθ’ όλη την διάρκεια της θητείας της ως δημοτική σύμβουλος, παρακολουθούσε ειδικά σεμινάρια στο κόμμα για να αποκτήσει την πολιτική εμπειρία που θα της ήταν απαραίτητη για την μελλοντική της πορεία. Με την αποδοχή της πρότασης για να γίνει Ευρωβουλευτής, τα σεμινάρια αυτά έγιναν πιο εντατικά.
Σε δυο χρόνια η Μαρίνα, είχε μάθει τόσα, όσα ένας Έλληνας πολιτικός δεν έμαθε ποτέ σε ολόκληρη την πολιτική ζωή του ζωή, μέσα στο κοινοβούλιο. Έμαθε, το σημαντικότερο για μένα, πολιτικό πολιτισμό κάτι άγνωστο για μας τους γεννήτορες της Δημοκρατίας. Έμαθε να μιλά και να στέκεται σε οποιαδήποτε συζήτηση, έμαθε κανονισμούς και νόμους, έμαθε να είναι αυτό που χρειάζονται οι πολίτες που θα την τιμούσαν με την ψήφο τους και θα τους εκπροσωπούσε.
Η Μαρίνα εκλέχτηκε και εκπροσωπεί την Μεγάλη Βρετανία στο Ευρωκοινοβούλιο. Έχει, επειδή την παρακολουθώ, σημαντικό έργο στις επιτροπές όπου συμμετέχει, αλλά και στο Λονδίνο απ΄ όπου εκλέγεται. Συνεχίζει ακόμα να μαγειρεύει για τους φίλους της στο σπίτι, συνεχίζει να μεγαλώνει τα παιδιά της, συνεχίζει να είναι σύζυγος του Ζαχαρία, συνεχίζει να συμμετάσχει και να αγωνίζεται στο Δήμο απ’ όπου ξεκίνησε την πολιτική της διαδρομή. Η Μαρίνα, έγινε πραγματικό πολιτικό ον κι όχι άλλο ένα καβαλημένο πολιτικό ανθρωπάκι που γυροφέρνει στα στούντιο για να πει το ποιηματάκι που του σφύριξαν από το κόμμα του.
