Γράφει ο Σπύρος Σιδέρης / [email protected]
Δεν πέρασαν ούτε δυο βδομάδες όταν απ’ αυτή τη στήλη έγραφα για την επιλογή των Κυπρίων με την υπερψήφιση του Νίκου Αναστασιάδη. Είχα αναφέρει ότι η επιλογή ενός ανθρώπου που υποστήριξε με πάθος το ΝΑΙ στο σχέδιο «Ανάν», σίγουρα θα «πουλούσε» την Κύπρο στους τροϊκανούς. Και «πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις» επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου, με την απόφαση του Eurogroup για κούρεμα των καταθέσεων στην μεγαλόνησο.
Δυστυχώς η Ευρώπη έχει έλλειμμα ηγεσίας. Οι πολιτικοί ηγέτες που οραματίσθηκαν και υλοποίησαν την Ευρώπη των Λαών, έχουν εξαφανισθεί και στην θέση τους εμφανίσθηκαν επιχειρηματίες-πολιτικοί με συγκεκριμένο στόχο και σκοπό το κέρδος των επιχειρήσεων τους σε βάρος των κρατών.
Δεν είμαι οικονομολόγος, για να μπορώ να αναλύσω και να τεκμηριώσω τις απόψεις μου, για το τι είναι σωστό να γίνει. Όμως ως πολίτης αυτής της Γης, ως πολιτικό όν, έχω δικαίωμα να σκέφτομαι, ευτυχώς ακόμα δεν μας το έχουν απαγορέψει, και να εκφράζω την δικιά μου σοβαρή ή όχι γνώμη. Δεν θεωρώ την οικονομία αυτόνομη, την θεωρώ συνδεδεμένη με την πολιτική, αφού αυτή καθορίζει τους όρους του παιχνιδιού. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος. Γιατί κι αυτή η θεμελιώδης πρόταση τείνει να αποδομηθεί.
Χτες πάρθηκε μια πολιτική απόφαση από την Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου, με το εκκωφαντικό «ΟΧΙ» στην πρόταση της ΕΕ για κούρεμα των καταθέσεων στο νησί. Χτες για πρώτη φορά ακούστηκε το «ΟΧΙ» στις εντολές των συνεταίρων της τρόικα. Και δεν ακούστηκε από μια μεγάλη χώρα, όπως η Ισπανία ή η Ιταλία, αλλά από μια από τις μικρότερες χώρες σε πληθυσμό και σε ΑΕΠ της Ένωσης.
Δεν γνωρίζω τι θα ξημερώσει αύριο για την Κύπρο. Αν θα ξεπεράσει δηλαδή την δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ή θα συρθεί σε επιλογές που θα προκαλέσουν τριγμούς στην οντότητα της χώρας. Ένα είναι σίγουρο όμως, ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Υπάρχει κι ο άλλος δρόμος. Υπάρχουν κι άλλες λέξεις πέρα από το «ΝΑΙ». Το ζήτημα είναι να το καταλάβουν οι ηγετίσκοι του Νότου στην ΕΕ και να σύρουν τον χορό απέναντι στην «χούντα» της Γερμανίας και των τραπεζών.
Σε τελική, «Καλύτερα μια ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
