Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / http://sxeseiszois.wordpress.com/
Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα. Εβδομάδα κατάνυξης, μετάνοιας, συγχώρεσης.
Ναι ομολογώ. Θα έπρεπε να έχω μετανοήσει, να έχω συγχωρέσει, να βρίσκομαι σε ένα σχετικό εσωτερικό πένθος.
Το σκέφτηκα, το επεξεργάστηκα και τελικά κατέληξα στο ότι ναι, τα έκανα όλα αυτά, όταν και εφόσον μου το είπαν οι εσωτερικοί μου «δαίμονες» (οξύμωρο έτσι;).
Ναι, μετανόησα παλιότερα για τα λάθη μου. Μοιράστηκα την ευθύνη τους με την δικαιολογία της νιότης και της μικρής εμπειρίας.
Αυτά έφταιγαν που παρασύρθηκα και κύλησα στην «αμαρτία».
Τα σημερινά λάθη μου όμως δεν έχω που τα φορτώσω.
Ναι προφανώς (και ίσως) να έχω μετανιώσει γι αυτά, αλλά δεν έχω ουσιαστική δικαιολογία για το πώς βρέθηκα μέσα σ αυτά.
Δεν μπορώ να έχω ως ελαφρυντικό την αμάθεια της νιότης, ούτε και η εμπειρία μου λείπει πια.
Τα λάθη τα έκανα με την πλήρη επίγνωση τους. Συνειδητοποιημένα βρέθηκα μέσα σ αυτά.
Είναι αστείο να ισχυριστώ ότι καταλάθος βρέθηκα εδώ.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι μεγαλώσαμε πια. Αυτά περί μετάνοιας πλέον δεν είναι καλή δικαιολογία και άφεση αμαρτιών για εμάς…
Ζητάμε να συγχωρεθεί τι; Η επιλογή μας; Το απολαύσαμε το λάθος μας όσο το ζούσαμε.
Απλά τώρα που το λάθος μας πλέον αποδείχτηκε και στους γύρω μας (εμείς προφανώς το ξέραμε ήδη), ότι ήταν λάθος, το ρίχνουμε στην ψιλοντροπή και στην μετάνοια.
Ας συνέλθουμε καλύτερα.
Και απλά να έχουμε την επίγνωση των επιλογών μας και το θάρρος να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα αυτών.
Και είναι και το άλλο. Αυτό περί συγχώρεσης.
Συγχώρεσα πολλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή μου για να μου την κάνουν δύσκολη (θελημένα ή άθελα – λέμε τώρα…)
Τους δικαιολόγησα, πήγα παρακάτω, το ξέχασα.
Κάποιους (καλώς ή κακώς) τους κράτησα στη ζωή μου.
Άλλους τους κράτησα στην απόσταση της τυπικότητας.
Κακία δεν κράτησα. Όχι για αυτούς , αλλά για μένα. Για να μην νιώθω γεμάτη με αρνητισμό…
Και φτάνω στο σήμερα και αναρωτιέμαι μέχρι πού πρέπει να συγχωρούμε; Δε θα έπρεπε να υπάρχει ένα όριο σ αυτό;
Ένα όριο που θα το θέσουμε εμείς. Ένα όριο που θα δηλώνει την κόκκινη γραμμή της υπομονής μας, της ανεκτικότητας μας.
Είναι πολύ εύκολο, με την συγχώρεση ως δικλείδα ασφαλείας, να πιστεύουμε ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας, θα ανεχτεί ο,τι και να του πούμε, ο,τι και του κάνουμε.
Δεν έχω διάθεση να σε συγχωρέσω άλλο. Γιατί τις είχες τις ευκαιρίες σου να είσαι δίπλα μου. Ως φίλος, ως άνθρωπος μου. Να πεις και να κάνεις το σωστό. Να με κάνεις ευτυχισμένο.
Αντί αυτού, επέλεξες να κάνεις λάθος. Να μου κάνεις κακό. Να με πληγώσεις με λόγια ή συμπεριφορές. Να μου δείξεις την αχαριστία σου.
Γιατί θα πρέπει να κουβαλήσω εγώ αυτό το λάθος σου;. γιατί πρέπει να το πάρω επάνω μου και να σε συγχωρήσω;
Οι επιλογές ήταν μπροστά σου..λάθος ή σωστό.
Δεν θέλω απλά να είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος και να πατάνε επάνω μου. Θέλω να είμαι και ευτυχισμένος…και για να συμβεί αυτό προφανώς και χρειάζονται αυτά τα όρια συγχώρεσης.
Δε θα το κρατήσω, δε θα με στοιχειώσει, απλά θα το προσπεράσω και θα προχωρήσω παρακάτω.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε τελικά για εμάς και τους γύρω μας, δεν είναι απλά και επιλεκτικά να θυμόμαστε πως πρέπει να είμαστε συνετοί, μετανιωμένοι, μεγαλόψυχοι…
Συνειδητοποιημένοι πρέπει να είμαστε απλά. Να τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Να μην κουβαλάμε κόμπλεξ και κολλήματα και να νομίζουμε πως φταίνε οι άλλοι για όλα..
Αλλά ούτε και να είμαστε παθητικοί κ μίζεροι και να επιτρέπουμε να μας ανακατεύουν…
Πρέπει να μάθουμε να θέτουμε τα όρια μας.
