Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Με την παν/κή αυτή δήθεν μεταρρύθμιση- που φυσικά δεν διαθέτει τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά μιας μεταρρύθμισης – η κυβέρνηση αποδεικνύει, για πολλοστή φορά, είτε ότι στερείται βασικών και απαραίτητων γνώσεων, σχετικά με τη λειτουργία των πανεπιστημίων, σε διεθνή κλίμακα, είτε ότι ουδόλως ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για την εξεύρεση λύσεων, αλλά απλώς επιδιώκει βραχυχρόνια αντιμετώπιση, που συσσωρεύει αδιέξοδα και που προβλέπεται καταστρεπτική.
Πρόκειται για τη δημιουργία πανεπιστημίων μεγέθους Μαμούθ, τα οποία είναι αδύνατον να λειτουργήσουν ικανοποιητικά. Θα εμφανίσουν πολύ σύντομα ανυπέρβλητα προβλήματα, όπως κάθε επιχείρηση που υπερβαίνει το άριστο μέγεθος, πέραν του οποίου οι μειούμενες αποδόσεις κλίμακας και η αδυναμία κατάτμησης της διοίκησής της εμποδίζουν την, στοιχειωδώς, ομαλή λειτουργία της. Θέματα ευρέως γνωστά σε πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών….
Ας αφήσουμε, επιπλέον, την ανείπωτη ταλαιπωρία γονέων και σπουδαστών, καθώς και τις πρόσθετες οικονομικές θυσίες που θα χρειαστεί να επωμιστούν σε περίοδο τόσο κρίσιμη, στην οποία και η απλή επιβίωση είναι προβληματική.
Εξυπακούεται ότι και το φιάσκο αυτό, στον παν/κό χώρο, οφείλεται στην αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί με τις φαεινές και, συχνά, απάνθρωπες και εγκληματικές εμπνεύσεις που της επιβάλλει η τρόικα, παρότι η μια μετά την άλλη αποδεικνύονται τραγικά λανθασμένες.
Έτσι, απλά και ψυχρά αναγγέλλονται, οι δραματικές συνέπειες των μνημονίων….”έκαναν λάθος στους πολλαπλασιαστές”, και κατέστρεψαν ένα ολόκληρο έθνος και τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων. Έκαναν λάθος, αλλά δεν κουνιέται φύλλο εκ μέρους μας. Και όχι μόνο….αλλά, πειθήνια οι αρμόδιοι εξακολουθούν να εφαρμόζουν πειθήνια, ακριβώς αυτό, δηλαδή το επισήμως αναγνωρισμένο λάθος. Πέρα από κάθε λογική, το πάνε μέχρι τελικής καταστροφής, ενόσω οι αντιδράσεις άλλων οικονομιών, που είχαν δυσκολίες, όπως η Αργεντινή, η Ισλανδία αλλά και η Ουγγαρία δικαιώνονται και βγαίνουν σιγά αλλά σταθερά από το σκοτάδι στο φως και ενόσω άλλες χώρες με δυσκολίες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, αλλά και η Κύπρος, διαπραγματεύονται σκληρά και αρνούνται να δεχθούν τις καταστρεπτικές λύσεις που τους προτείνονται.
Η αδυναμία ή η έλλειψη διαπραγματευτικής βούλησης, των ιθυνόντων στη χώρα μας, είναι το σοβαρότερο ελληνικό πρόβλημα. Και αυτό που θα έπρεπε λεπτομερώς να διερευνηθεί στο μέλλον. Δηλαδή, το ΓΙΑΤΙ.
