Tου Κώστα Παπαδόπουλου / [email protected]
Στις εφημερίδες, τα δελτία ειδήσεων αλλά και τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες το «θέμα των ημερών» δεν είναι άλλο από το εάν θα καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός, εάν θα πέσει κι άλλο ο κατώτατος και φυσικά εάν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας θα μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση Παπαδήμου, εάν αυτό συμβεί θα ωφελήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, προσελκύοντας νέες επενδύσεις από το εξωτερικό. Αλήθεια, υπάρχει έστω και ένας σώφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι αυτή τη στιγμή το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδα έγκειται στους ήδη κουτσουρεμένες μισθούς του ιδιωτικού τομέα; Με σχεδόν ένα εκατομμύριο ανέργους, με εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστους εργαζομένους, με χιλιάδες επιχειρήσεις που αντί για μισθό πληρώνουν… έναντι, είναι από χαζό έως επικίνδυνο να θεωρεί κανείς πως οι επενδυτές θα έρθουν στην Ελλάδα εάν φθηνύνει το εργατικό κόστος.
Σε μία κοινωνία όπου δυστυχώς όλοι περιμένουν την χρεοκοπία, μόνος ένας τρελός ή ένας απατεώνας θα επένδυε τα χρήματα του. Αν ίσχυε ότι φθηνά εργατικά χέρια = ανάπτυξη, τότε η Μποτσουάνα και η Μπουρκίνα Φάσο θα ήταν από τα πλέον ανεπτυγμένα κράτη της υφηλίου. Αλλά τι να περιμένει κανείς από μία κυβέρνηση ή για να ακριβολογούμε από ένα πολιτικό σύστημα, που θεωρεί ότι η σωτηρία της χώρας θα έρθει μέσα από το PSI (σ.σ. η αναδιάρθρωση χρέους που «ξόρκιζαν» οι κ.κ. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου κ.ά., αλλά που τώρα θεωρούν ως την τελευταία ελπίδα της οικονομίας) και από νέα δάνεια με τοκογλυφικούς όρους, τα οποία θα πάνε για αποπληρωμή παλαιότερων-επίσης τοκογλυφικών- δανείων με αντάλλαγμα την συρρίκνωση του ΑΕΠ;
Εδώ και εβδομάδες, ακούμε ότι ο μεγάλος «εθνικός στόχος» είναι η ολοκλήρωση με επιτυχία του PSI και η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, την οποία ελπίζουμε όχι απλά να διαβάσει αλλά να μελετήσει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και όσοι όλοι δεν διάβασαν το πρώτο Μνημόνιο. Εάν πράγματι αυτή η κυβέρνηση θέλει να αφήσει κάτι στον τόπο, τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να πει ένα μεγάλο «όχι» σε αυτόν τον γελοίο «εθνικό στόχο» και να απαιτήσει μία άλλη -ορθολογική- πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ενωση, κάτι που κάνει ο γείτονας Μάριο Μόντι.
Αυτό, φυσικά, απαιτεί τρεις προϋποθέσεις: Α) Το ελληνικό κράτος να αυτοχρηματοδοτείται, Β) Νέο φορολογικό σύστημα από λευκό χαρτί, το οποίο δεν θα αλλάξει για τα επόμενα δέκα χρόνια -για να έρθουν επενδύσεις- και Γ) Πραγματική περιστολή της σπατάλης π.χ. από τα περίπου 5 εκατ. ευρώ που κοστίζει ετησίως η Προεδρία της Δημοκρατίας και όχι από τις επικουρικές συντάξεις των 200 – 300 ευρώ το μήνα.
Θα συμφωνλησω με τα αναφερόμενα στο άρθρο. Η μόνη μου απορά, είναι, πως θα πραγματοποιηθούν οι τρεις προυποθέσεις, της τελευταίας παραγράφου………..