Πες τα ρε Jack, να μην τα λέω εγώ….

Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου / [email protected]

Το κουσούρι του προηγούμενου δεκαπενθημέρου όπου  ήμουν καρφωμένη μπροστά σε όποιο δέκτη μπορείς να σκεφτείς προκειμένου να μάθω τα (τότε) νέα της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και τα λοιπά, μου έμεινε και συνεχίζω, ίσως όχι με τον ίδιο φανατισμό, αλλά σταθερά να παρακολουθώ.

Στα απόνερα εκείνης της κρίσης, λοιπόν όλος ο κόσμος της τηλεοπτικής πραγματικότητας ή μη, ξεσπά. Δεν συζητά, δεν μιλά, δεν αισθάνεται. Ξεσπά. Ο Αρβανίτης της ΝΕΤ ξεσπά με δόσεις, ο Κύρτσος τα βγάζει από μέσα του για να ξεθυμάνει όταν αισθάνεται άνετα, ο Τράγκας ξεσπά με θόρυβο και στο Ράδιο Αρβύλα μέσα στην εβδομάδα, για μια ολόκληρη εκπομπή τους έφαγε η βλακεία γιατί δεν ήταν καλά (και φαινόταν).

Σα να κρατούσαμε την αναπνοή μας για πάρα πολύ καιρό και τώρα προσπαθούμε να ξαναβρούμε τους κανονικούς ρυθμούς αναπνοής μας. Αλλά διαφορετικά. Γιατί και πριν την D-day πάλι δεν συζητούσαμε, αλλά προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, να βρούμε μια άκρη και τέλος να εμπεδώσουμε, να το καταπιούμε. Το κουβεντιάζαμε το πράγμα.

Τώρα πια που η απόβαση της νέας κυβέρνησης έγινε και τα ψωμιά μας είναι μετρημένα, το πρόβλημά μας έγινε και πάλι η καθημερινότητά μας. Στην οποία διαλλείματα δε υπάρχουν, παρά μόνο ξεσπάσματα (για να έρθω στο θέμα μου). Όχι απαραίτητα και όχι μόνο θυμού. Ξεσπάσματα χαράς ή λύπης, ξεσπάσματα ψυχής ή απόγνωσης, ερωτικά ή φιλικά ξεσπάσματα, μικρές και σύντομες στιγμές στο χρόνο. Σα να είμαστε ανίκανοι να βιώσουμε ένα συναίσθημα για μεγάλο χρονικό διάστημα, σα να μην αποφασίζουμε να δεσμευτούμε σε μια fixed συναισθηματική κατάσταση γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει μόλις στρίψεις τη γωνία. Και είμαστε σταθερά σε ετοιμότητα και τα βιώνουμε όλα σε μικρές δόσεις  για να μην πιαστούμε ψυχολογικά απροετοίμαστοι στον απρόβλεπτο και αστάθμητο παράγοντα…

Δύσκολες αναπνοές. Σα να γεννάμε τη νέα ψυχοσύνθεση μας, αυτή που θα μας ακολουθεί για όσο χρόνο ακόμη ζούμε σε κρίση. Ή με κρίσεις.

Σε μια κρίση χαράς λοιπόν ή και βλακείας, έχω να σου πω τα εξής: μη νοιάζεσαι και look no further. Μ’ ένα  χαρούμενο τραγούδι φτιάξε διάθεση, για όσο κι αν κρατήσει.  Τα έχει πει όλα ο Jack  Radics στο “No matter”:

“Lost my job, wrecked my car, I’ve been robbed so I wοn’t get far

it don’t matter

Then the bank took my house, now the neighbour starts to shout

It don’t matter

No more cage, no more rage, cause I’ve turned me a brand new page

(don’t matter)

And I’m free to be me and as far as I can see much better

It don’t matter cause life has never been better…”