Του Γιώργου Φραδελάκη
Παίκτες που αχνοφαίνονται ανάμεσα σε πυκνά σύννεφα ομίχλης. Όπως περίπου και το ελληνικό ποδόσφαιρο, μέσα στα μικρά ψήγματα δροσιάς που σπανίως προσφέρει. Η επιστροφή στις -ποδοσφαιρικές- επάλξεις δεν θα μπορούσε παρά να συνδυαστεί κι αυτή με τα γνωστά ευτράπελα που έχουν γίνει ταυτόσημο της Σούπερ Λιγκ.
Παιχνίδι που παίζεται… 30 λεπτά τη μία μέρα και 60 την άλλη (βλέπε ΠΑΣ Γιάννινα-Παναθηναϊκός), σπασμένα καθίσματα, «κατηγορώ» από τη μία, αλλά και από την άλλη πλευρά, γήπεδα άδεια και αρμόδιοι… επικίνδυνοι να έχουν την παραμικρή έστω επαφή με το άθλημα.
Με τη συμπλήρωση σχεδόν του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος και υπάρχουν ομάδες με μέσο όρο στα εισιτήριά τους τριψήφιο αριθμό! Σας φαίνεται περίεργο; Μα γιατί; Γιατί να… μην είναι τριψήφιος; Γιατί να συνεχίσει ο Έλληνας οπαδός να πληρώνει αυτό το θέατρο σκιών, ένα έκτρωμα που παραμένει μία πλαστελίνη στα χέρια ανίκανων, που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να σχηματίσουν ένα… τέρας.
Οι Κυριακές αποτελούσαν πάντα την αγαπημένη μέρα των… κολλημένων με τη μπάλα και πλέον τείνουν να εξελιχθούν στην πιο αδιάφορη της εβδομάδας. Μας τις έχουν κλέψει τύποι που δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, σαν εκείνους τους «ψευτόμαγκες», στις ταινίες, που πηγαίνουν βίαια και παίρνουν το αγαπημένο παιχνίδι από τα χέρια ενός μικρού παιδιού.
Εκεί ωστόσο ξέρεις -σχεδόν- εκ των προτέρων ότι θα υπάρξει happy end, ότι ο κακός… θα πάει φυλακή, πως οι καλοί είναι εκείνοι που πάντα νικάνε στο τέλος.
Θα ήταν άραγε ουτοπικό να πιστέψουμε κι εμείς σε ένα… παραμυθένιο φινάλε;
