Γράφει ο Γρηγόρης Μάρκου / απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας Δ.Π.Θ.
Συνεχίζονται οι τεράστιες διαδηλώσεις στην Τουρκία και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη. Ο άκαμπτος καπιταλισμός αποδεικνύει κάθε μέρα τον κερδοσκοπικό και αρπακτικό χαρακτήρα του και στην γείτονα χώρα. Τα αφεντικά του κόσμου και τα πολιτικά συστήματα που διαχειρίζονται χωρίς κανένα οίκτο για την ανθρώπινη ύπαρξη, θέλουν να πείσουν τον κόσμο, πως όλο και περισσότερα εμπορικά κέντρα είναι αναγκαία για τους πολίτες μια πόλης. Μιας πόλης η οποία έχει πραγματικά ανάγκη από λίγο «πράσινο» και οξυγόνο.
Οι «ταραχοποιοί» που θέλουν πάρκα
Η κατάληψη “Occupy Gezi Park” ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες, όταν χιλιάδες διαδηλωτές κατασκήνωσαν στο Πάρκο Γκεζί, με σκοπό να το προστατεύσουν από τα σχέδια ισοπέδωσής του από την τουρκική κυβέρνηση. Η τελευταία έχει σκοπό να γκρεμίσει αυτό τον σημαντικό πράσινο πνεύμονα της Πόλης και στην θέση του να χτίσει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο.
Φυσικά η κυβέρνηση δεν θέλει να ακούσει τις χιλιάδες φωνές των διαδηλωτών, που απαιτούν να σταματήσουν τα κερδοσκοπικά τους σχέδια. Ο Ερντογάν δηλώνει ανυποχώρητος στο λαϊκό αίτημα, ενώ ταυτόχρονα ζητά από την αστυνομία να απομακρύνει το «ταραχοποιό» πλήθος από την περιοχή. Οι δυνάμεις καταστολής για ακόμα μια φορά στέκονται δίπλα στον καπιταλισμό των δυτικών κρατών, και στηρίζουν με αποτρόπαια μέσα τον σκοπό του, που είναι το κέρδος. Κανένας δεν υποχωρεί όμως τόσο εύκολα και έτσι οι διαδηλώσεις που προσπάθησε η τουρκική κυβέρνηση να καταστείλει, μετατρέπονται σε μια μεγάλη λαϊκή εξέγερση.
Η αστυνομία έχει παντού το ίδιο πρόσωπο
Τι και αν κοιτάξεις τις διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα σε κάποιο ευρωπαϊκό κράτος, τι και αν ρίξεις μια ματιά στα γεγονότα που εξελίσσονται στην πλατεία Ταξίμ αυτές τις μέρες, η αστυνομία έχει το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς κανένα οίκτο για τους ανθρώπους που έχει απέναντι της (όποιας ηλικίας και αν είναι αυτοί), χρησιμοποιεί μέσα καταστολής που μόνο κακό προκαλούν. Οι τραυματισμοί σε ανθρώπους που ζητούν το αυτονόητο με ειρηνικά μέσα, είναι συχνό φαινόμενο. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων φωνάζουν, αλλά ποιος τους ακούει, ποιος νοιάζεται, ποιανού αυτί ιδρώνει. Κανενός! Το κέρδος στέκεται πάντα πάνω από όλα και οι «κακοί εξτρεμιστές» που καταστρέφουν την τάξη και την ηρεμία του κράτους, συλλαμβάνονται. Ο πρωθυπουργός όμως «ευτυχώς» είναι κατηγορηματικός και καταδικάζει τις πράξεις της αστυνομίας: «Ήταν υπερβολικό είπε».
Η ελπίδα της νίκης
Είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας να προωθούνται πάντα τα σχέδια μιας κυβέρνησης ή μιας πολυεθνικής εταιρίας, απέναντι στα αιτήματα των απλών ανθρώπων. Επιπλέον αφού προχωρήσουν οι σχεδιασμοί, προσπαθούν να τους πείσουν για την αναγκαιότητα και την χρησιμότητα τους. Δεν πείθονται όμως όλοι. Και εκεί που δεν πείθονται παρεμβαίνει το δεξί χέρι του κράτους, η αστυνομία. Όμως όσο αυτά τα σχέδια πραγματοποιούνται και όσο η αστυνομία τα προστατεύει, μεγάλο μέρος του κόσμου θυμώνει και εξεγείρεται. Εξεγείρεται με μια ελπίδα, έναν σκοπό, πως μπορεί να πετύχει κάτι, να αλλάξει κάτι. Μπορεί όμως να αλλάξει κάτι; Ή μήπως όχι;
