Όταν βλέπεις 18άρηδες να αγωνίζονται με πάθος, να δίνουν όλο τους τον εαυτό, να πετυχαίνουν και μετά να κάνουν δηλώσεις μετρημένες, να μιλούν για χαρακτήρα, για αυτοπεποίθηση, για συνεργασία, για σεβασμό στον ηττημένο αλλά και στο δεκάευρο που έδωσε καθημερινά ο κόσμος για χάρη τους, σκέφτεσαι ότι ακόμη υπάρχουν θύλακες, όπως η οικογένεια και ο αθλητισμός, που παράγουν προσωπικότητες με αρχές.
Σκέφτεσαι, επίσης, και συγκρίνεις με δηλώσεις πολιτικών εντός κι εκτός Βουλής, δηλώσεις σε ύφος και περιεχόμενο, και λες “πού καταλήγουν τελικά αυτοί οι 18άρηδες;” (του μπάσκετ, του αθλητισμού, της επιστήμης, της τέχνης, της αφοσίωσης).
Μπας και υπάρχει τελικά μια άλλη μεγάλη Ελλάδα που δεν εκπροσωπείται από τους τριακόσιους;
*Μπράβο στα παιδιά της εθνικής εφήβων στο μπάσκετ για την επιτυχία τους, μπράβο και σε όλα τα παιδιά που αγωνίζονται σε ατομικά αθλήματα και οι επιτυχίες τους δεν ξεσηκώνουν πια τη χορτασμένη και ταλαιπωρημένη Ελλάδα…
